Onderwerp: TONEEL

9 Oktober 2014

Verhalenverteller Eric Borrias neemt het publiek moeiteloos mee op reis

 
tekst Youetta Visser Beeld Carel Bruring e.a.

Het is een risico om een recente bestseller te bewerken tot theaterstuk, zeker als het een avonturenboek is waarin verrassende wendingen de hoofdrol spelen. Verhalenverteller Eric Borrias ging de uitdaging aan en bewerkte 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' van Jonas Jonasson tot twee voorstellingen: een voor kinderen en een langere voor volwassenen. De volwassen première in Culemborg bleek een groot succes. Vakwerk verloochent zich niet.
Meestal speelt verhalenverteller Eric Borrias  op scholen, in culturele centra of op (internationale) festivals, vaak voor kinderen. Maar ook een volwassen theaterpubliek kan genieten van een goed verhaal. De toeschouwers bij de première in theater de Fransche School in Culemborg, de woonplaats van Borrias, lieten zich moeiteloos meeslepen op wereldreis. Zelfs degenen die deze bestseller kenden genoten opnieuw van het ongelooflijke verhaal van een oude man, zijn verleden als dynamietspecialist en zijn huidige avontuur, op de vlucht uit het bejaardenhuis met een koffer vol geld.

Als iets kenmerkend is voor Eric Borrias, is het zijn welluidende stem. Hij speelt geen verhalenverteller, hij ís het. Gelukkig bestaan er theaters voor mensen zoals hij. Borrias, zelf tegen de zestig, is op zijn gemak op het podium. Met behulp van maar enkele rekwisieten: een pet, een hoed, dynamiet en een koffer, switcht hij naadloos tussen de vele rollen. Af en toe ondersteunt een projectie op het achterdoek zijn relaas. Hij bouwt het rustig op; eerst is hij voornamelijk verteller en hoofdpersoon Allan Karlsson. Op het toneel een kleine verandering van energiek naar fragiel, met- en zonder pet. Met zijn smalle gestalte zet Borrias een pezige en pientere Allan neer. Daarna volgen meer personages: de achtervolgende politieman, een boer in het veld, een ingehuurde chauffeur en zo verder. Het mooie is dat Borrias niet teveel poespas maakt van het wisselen van rol. Zo kan het publiek ongestoord het verhaal volgen dat moeilijk genoeg is; een achtervolging door Zweden in verschillende voertuigen. Vele verwikkelingen volgen. Borrias speelt zelfs even een schijtende olifant. En verdomd; er staat er ineens eentje in de hoek van het podium.

De achtervolging in Zweden voldoet voor de kindervoorstelling. Maar de volwassen voorstelling reikt verder; ook het levensverhaal van Allan Karlsson wordt uit de doeken gedaan, dat ons over de hele wereld voert en langs een stuk of acht wereldleiders, van Mao tot Stalin en van Einstein tot Franco. Borrias maakt hierbij slim gebruik van enkele portretfoto's op een standaard. Zo raakt niemand de weg kwijt.

Als echte familieman werd Borrias bij de bewerking van het boek tot theatervoorstelling ter zijde gestaan door onder andere zijn broer (techniek), zijn zoon (muziek) en zijn schoonzoon (affiche). Hij voegt zelfs ter plekke nog enkele actualiteiten in, zoals de Zwarte Pieten-discussie. Al met al blijft het een lang verhaal. Dat hij het desondanks in zijn eentje op het podium op deze wijze tot leven brengt getuigt van grote ervaring en een heel helder hoofd. Daarbij maakt hij zelfs even een uitstapje richting zaal, als een telefoon rinkelt of een flesje water omgaat. Natuurlijk reageert Borrias daarop, maar dat hij vervolgens moeiteloos doorgaat met het jongleren tussen vijf continenten, twee verhalen en meer dan tien personages is ronduit indrukwekkend. Uiteindelijk geeft hij de zaal de keuze: Gaan we voor een happy end? We gaan voor het happy end. Zo wil ik elke avond wel een verhaal.

'De honderd jarige man....' is nog te zien in Rotterdam, Voorburg, Heiloo, Amsterdam enzovoorts.
Meer informatie: www.verhalenverteller.nl