Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, ALGEMEEN
30 Juli 2014
Veelzijdige vrouwen bij Umbria Jazz ‘ladies night’
Tekst: Jorien Heemskerk
Beeld: Ronald Rijntjes
Van onschuldig meisje via moederfiguur tot rockbitch – alle kanten van de vrouw kwamen aan bod bij de ‘Ladies Night’ van Umbria Jazz. En dat in slechts twee zangeressen: jazzdiva Natalie Cole en Italiaanse superster Fiorella Mannoia. De eerste viel tegen, maar de laatste bracht met haar zwoele, swingende én sociale hits zowel mannen als vrouwen in extase.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Natalie Cole was de enige afknapper van het festival. Ze mag dan de ‘dochter van’ zijn, maar komt in de Arena van Perugia totaal niet uit de verf. Na zoetsappige jazzstandards waarbij ze een aanstellerig kinderstemmetje opzet, zijn er een aantal interessantere nummers die ze wel vanuit de diepte zingt. Helaas worden die al snel gevolgd door Spaanse liedjes met goedkope keyboardblazers en -strijkers, een overemotionele ode aan haar vader Nat King Cole, en tot slot een handvol afgezaagde pophits waarbij het geluid veel te hard staat.
De inmiddels 64-jarige zangeres kan zich bijna niet bewegen op haar hoge hakken, waardoor ze er het grootste deel van het concert stijfjes bijstaat. Bovendien gedraagt ze zich als een ware diva. Ze geeft nauwelijks ruimte aan de muzikanten in haar band en schiet uit haar slof als de microfoon even niet meewerkt. Na verloop van tijd dringt één vraag zich op: waarom doe je jezelf dit nog aan?
Twintig jaar jonger
Voor de Italianen op het bomvolle terrein is het allemaal gelukkig geen ramp, want die zien Natalie Cole slechts als voorprogramma. Zij zitten hier voor het concert van Fiorella Mannoia, die vanavond flink uitpakt met haar eigen band en twee gastmusici. Mannoia is ook al zestig, lezen we later, maar dat zou je niet zeggen als je haar ziet optreden. Ze rockt, swingt en verleidt alsof ze minstens twintig jaar jonger is, zonder gemaakt over te komen. Wat een verschil met haar Amerikaanse collega!
De zangeres brengt deze avond alle kanten van zichzelf en haar ruim veertigjarige muziekcarrière naar voren. Begeleid door alleen gastpianist Danilo Rea begint ze met een aantal intieme liedjes. Die zingt ze met haar lage maar prettige stem als het ware pratend, op de typisch Italiaanse manier. Mooi is bijvoorbeeld ‘Felicità’ van haar nieuwste cd A te. Even later krijgen we kippenvel van ‘Le notti di maggio’ (1988), dat ook in Nederland bekend is.
Sociaal feestje
Met haar band erbij wordt de muziek feller. Hoogtepunt is het rockende ‘Caffè nero bollente’, waarmee Mannoia begin jaren tachtig in heel Italië een begrip werd. Ook nu weet ze de boodschap ‘ik heb jou niet nodig’ nog vol overtuiging te brengen. Meteen daarna laat ze haar gevoelige en sociaal bewogen kant weer zien met een bevlogen relaas – bijna een politieke toespraak – over de situatie van immigranten in Italië. Die zet ze kracht bij met ‘In viaggio’, dat opnieuw voor kippenvel zorgt, en vervolgens het anti-oorlogsnummer ‘Mio fratello che guarda il mondo’.
Intussen is ook gasttrompetist Fabrizio Bosso komen meespelen, die met zijn solo’s net dat beetje extra muzikale diepgang geeft. Samen met hem gaan band, zangeres én publiek op weg naar een spetterend einde. Mannoia trekt haar jasje uit voor een reggaeversie van Paolo Contes ‘It’s wonderful’ en swingt erop los bij Manu Chao’s ‘Clandestino’ in latinstijl. Bij de toegift ‘Il cielo d'Irlanda’, ook al zo’n populair nummer, staat de hele Arena te dansen. Mannen en vrouwen, jong en oud, Italianen en buitenlandse bezoekers. Hier zit het met de vrede en saamhorigheid wel goed!
Meer over Fiorella Mannoia vind je onder andere op haar eigen website. Umbria Jazz vindt weer plaats van 10 t/m 19 juli 2015 in Perugia. Maar er is ook nog een winterversie in Orvieto tussen kerst en nieuwjaar.