Onderwerp: TONEEL, OEROL, LOCATIETHEATER, FESTIVAL
29 Juni 2014
Ook de actrices snakken naar liefde
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Een klassiek liefdesverhaal, gespeeld door zes jonge actrices. De nieuwe voorstelling 'Romeo en Julia. Naar Romeo en Julia.' van Karina Kroft lijkt een tour de force die tot niets dan drama kan leiden, maar blijkt een proeve van kunne op hoog niveau van zowel regisseur als actrices. Het Oerolpubliek geniet in het Geitenpark van de vloeiende overgangen tussen de oude liefdesgeschiedenis en actuele liefdesperikelen. Dit alles wordt dan ook nog eens gelardeerd met theaterlessen: "Het publiek zit daar niet voor niets. Wij doen niet alsof zij er niet zijn." Op magische wijze smeedt Kroft de elementen in een fotogeniek decor tot een mooie voorstelling, waarbij ze goed gebruik maakt van de soms nog prille talenten van de actrices. En dan dat volkswagenbusje erbij.
Het begint met het busje. De zes actrices komen jolig aanrijden en maken zich op om Romeo en Julia te spelen. Tijdens de voorstelling zie je hen ook als zij niet spelen en zich omkleden, of als ze ruziën van wie welke tekst is. 'The making of' dus. Op het toneel spelen zij twee aan twee afwisselend de rol van Romeo en Julia en de overige rollen van onder andere vader, moeder en nanny, tussendoor uitgelegd in meer moderne zinnen: "Zijn familie had dus ruzie met die van Julia. Nou ja, een heel gedoe allemaal." Terwijl het klassieke liefdesdrama zich desalniettemin ontvouwt, citeren de jonge speelsters alinea's uit een stuk over theater van Handke. Kroft geeft zo op verschillende wijze een kijkje in de coulissen. Die bewerking werkt: de toeschouwers worden zich bewust van de speltechniek en van hun eigen aanwezigheid als kijkers, krijgen een modern lijntje naar oude liefdestaal toegeworpen en vermaken zich ondertussen met de zes actrices 'on tour'. Al met al weet Kroft Romeo en Julia zo weer eigentijds en intrigerend te maken. Een voorstelling over ons beeld van de liefde.
Kroft maakt daarbij optimaal gebruik van de talenten van de jonge actrices. De stoere Soumaya Ahouaoui loopt parmantig rond als vader van Julia, cabaretier Lisa Loeb zingt een lied, de jonge Lauretta van de Merwe mag aan de bak en de enthousiaste Stacyian Jackson is brutaal enthousiast en danst opzwepend op hoge hakken. Maar de leading role is voor Eva Layla Schipper die op natuurlijke wijze al volop presence op het toneel tentoonspreidt. Moeiteloos wisselt zij vele rollen af die ieder geloofwaardig en overtuigend zijn. Dat belooft wat. De jonge Sarah Bannier blijkt een perfecte timing in huis te hebben waarmee zij licht cynisch en soms zelfs dik overdreven humor in het stuk brengt. Ze heeft de lach aan haar kont hangen. Maar ze kan meer aan: ze durft ook heel gevoelig een kwetsbare min te spelen. Het wordt de actrices trouwens niet makkelijk gemaakt; de afwisseling van rollen en de switch tussen de gelaagde elementen vergt een vlekkeloze samenwerking. De teksten zijn lang en melodieus en ook de zoenen moeten waarachtig en meeslepend zijn. Maar de vlag kan op Oerol uit; zij slagen met verve.
Rest nog een lovend woord voor het decor. Het grote veld is verstandig afgebakend door de haaks op elkaar staande tribunes in de hoek van het veld. Zo ontstaat een overzichtelijk speelvlak met uitzicht op de bomen daarachter. Het wordt omgetoverd tot plein vol mensen door simpelweg kostuums aan een knaapje op te hangen, die dansen in de avondwind. Het busje zorgt voor dynamiek en het doet niet alleen dienst als vervoermiddel, maar ook als muur tussen beide geliefden en als seksplek. Zat er dan een seksscène in Romeo en Julia? Nee, nog niet, maar nu wel.
Meer foto's vind je hier.