Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER, OEROL, TONEEL
16 Juni 2014
Tussen droom en daad staan te lange voorstellingen
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
In hoeverre kun je als mens idealen verwezenlijken? Heb je eigenlijk wel zoveel invloed? Of heb je je handen vol aan je dagelijkse zorgen? Interessante vragen, die de basis vormen voor 'Een geschenk uit de hemel', gespeeld door het steeds bekender wordende theatergezelschap BERG&BOS. Helaas is de voorstelling idealistisch lang. Ondanks de lieve liedjes van minstreel Groentenman steunt het publiek na een uur op zijn zitlappen, terwijl het meest interessante laatste halfuur dan nog moet komen.
Carlo, Kyra, Marga en Emiel. De eerste twee een jong stel, de anderen elk een oudere single. Zij lopen elkaar tegen het lijf ergens in een ver buitenland. Na eindeloos toeristengebabbel: "als je de basiswoorden maar kent" en "zo lief als die kleine kindjes om je heendrommen" of "je geld altijd op je huid dragen", volgt al snel de eerste barst. Kyra doet stroef. Zij is betrokken bij haar omgeving en wijkt af van het toeristenpad. De aanleg van een dam dreigt het dorp van de aardbol te vagen. Ze moeten wat doen! Emiel maakt zich daar boos over; hoe realistisch is dat ideaal van de hier onbekende Kyra? Zelf lijkt hij zich neer te leggen bij zijn eenzaamheid en zijn marginale rol als ongevraagde, betweterige gids door de plaatselijke cultuur, voor zover te vinden in boekjes. Maar Kyra brengt hem het hoofd op hol. Gaandeweg blijkt ook aan de anderen een verhaal te kleven, waarin idealen niet zijn verwezenlijkt. Carlo biecht ineens blozend een homo-erotische droom op en de gescheiden Marga blijkt al jaren gebukt te gaan onder de verslaving van haar zoon. Ze hebben hun handen vol aan zichzelf.
Het stuk is geschreven door Rik van den Bos en in samenspraak met de spelers aangepast. De idyllische liedjes van Groentenman, ontroerend in hun eenvoud, sluiten goed aan bij de idealen van de personages en dat geheel past wonderwel op de sprookjesachtige locatie, de Kom van Hoorn. Een zelfgegraven vijver maakt het plaatje kompleet. Dat de spelers in dit grote decor het publiek met enige stemverheffing weten te bereiken is knap, zeker gezien de teksten die zij soms moeten declameren: "Ik heb het al zo lang koud, ik weet niet of ik het ooit nog warm zal krijgen", roept Marga moedig door het bos richting publiek, refererend aan haar eenzame strijd thuis.
De overgangen verlopen niet allemaal soepel, maar dat zal in de loop van de week vanzelf verbeteren. De acteurs blijven wel mooi consequent doorspelen op de achtergrond, desnoods op tientallen meters afstand. Het voornaamste euvel is de lengte. Zeker als het niet de bedoeling is om verder op de sores van de personages in te gaan, kan in maximaal een uur hetzelfde verhaal indringender voor het voetlicht worden gebracht. Eerlijkheidshalve geldt deze oproep meerdere voorstellingen op Oerol: maak het alsjeblieft korter! Deze voorstelling zou daarmee in ieder geval zeer aan zeggingskracht winnen.