Onderwerp: TONEEL, DE PARADE
28 Juli 2013
De kale zangeres
Tekst en beeld van Mieke Kreunen
“Een voorstelling van Eugène lonesco die al meer dan 50 jaar lang elke dag wordt opgevoerd in Parijs”, zo deelt Bram van der Vlugt het wachtende Paradepubliek mee tijdens het parademaken. “Een buitenkansje om de crème de la crème van het vaderlands toneel in het echt te zien”. De tent komt bijna vol. De voorstelling De Kale Zangeres brengt zes oude rotten in het vak samen. De inhoudsloosheid van het leven is het centrale en ook behoorlijk actuele thema.
Op het toneel zien we een Engelse huiskamer met twee Engelse stoelen en Engelse bloemen op een Engelse tafel. Het typisch Engels echtpaar Smith doet wat ze altijd doen en praten over Bobby Watson die in de handel zit en de zoon is van Bobby Watson, niet te verwarren met Bobby Watson, de dochter van Bobby Watson en diens vrouw Bobby Watson. En zo is al snel duidelijk waar de voorstelling over gaat: over holle frasen en de verwarring die gecreëerd wordt door woorden en taal. De Smiths praten maar het gaat werkelijk nergens over en dat is dit keer geen Engels understatement.
Dan kondigt de huishoudster aan dat de Martins voor de deur staan. Dit echtpaar is pas echt een wonderlijk stel. Behept met chronisch geheugenverlies ontdekken ze via een serie ervaringen die ze uitwisselen dat het niet toevallig kan zijn en dat ze wel met elkaar getrouwd moeten zijn. Aanhoudend gebel en naar de deur gaan levert uiteindelijk op dat de brandweercommandant het toneel betreedt met een serie vokomen onsamenhangende en clouloze anekdotes. De dames Smith en Martins kirren het echter uit en hangen aan zijn lippen en ook lijkt het er op dat de brandweercommandant 'het gedaan heeft' met het huishoudster.
Hoewel het stuk zoals gezegd nergens over gaat moet je als publiek wel opletten om niks te missen van het absurdistische tekstgebruik en de woordspelingen. Overigens lijkt het me voor acteurs lastiger om een stuk als dit te spelen – zonder kop of staart – dan een logisch verhaal. De veteranen brengen het er natuurlijk prima vanaf en laten zien dat ze er al heel wat 'vlieguren' op hebben zitten.
De voorstelling is snel, grappig en door de kwetsbare momenten ook toegankelijk. De afsluitende tekst past precies bij dit wonderlijke stuk over gebrek aan inhoud als gevraagd wordt hoe het eigenlijk is met de kale zangeres. Zij heeft nog steeds hetzelfde kapsel gelukkig…