Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

1 Juli 2013

Beth Hart en Joe Bonamassa zetten Carré op z’n kop

  
Tekst en beeld: Ronald Rijntjes

In het weekend van 29 en 30 juni stonden zangeres Beth Hart en blues-rock gitarist en zanger Joe Bonamassa in een uitverkocht Carré Amsterdam. Tijdens deze twee speciale avonden speelden ze met name nummers van het laatst verschenen album Seesaw. Deze dampende blues-rock plaat werd live uitgevoerd door een negen man sterke band.

Hart en Bonamassa ontmoette elkaar in 2011 waar zij samen aan een soulcover project werkte en dat resulteerde in het album Don’t Explain. Nu in 2013 zijn ze weer de studio ingedoken om blues-klassiekers op te nemen. Ze namen hierbij bekend en minder bekend werk van grote artiesten op. De nummers werden naar eigen stijl en sfeer geschreven.

De nummers die zij tijdens dit concert speelden bestonden uit verschillende blues-rock covers van artiesten als Aretha Franklin, Etta James, Billie Holiday, Donnie Hathaway, Lucinda Williams, Buddy Miles, Tina Turner, Slackwax, Melody Gardot, en Nina Simone. Muziek van hun eerder verschenen album werd ook gespeeld.

  
Billie Holiday
Het concert in Carré werd geopend met ‘Them There Eyes’. Dit is het nummer waarmee zangeres Billie Holiday doorbrak in 1939. Deze versie ligt lekker in het gehoor en zowel Hart als Bonamassa laten goed van zich horen. De band die achter hun staat speelt direct stevig en de reis door de blues-rockmuziek gaat van start.

Het publiek geniet volop vanuit hun stoel en Bonamassa mag vaak een groot applaus in ontvangst nemen. Hart weet het publiek met haar stem en uitstraling te veroveren. Ze loopt zelfs bij een aantal nummers de zaal in. Het bereik van haar stem is groot en divers. Zo klinkt haar stem de ene keer rauw en de andere keer zuiver met een zwoel randje.

Afwisseling
Dampende swingende blues, als ‘Rhymes’ en ‘See Saw’ wordt afgewisseld met kleine en intieme nummers, als ‘Close To My Fire’ en ‘Strange Fruit’. De muziek zit goed in elkaar. Een vol geluid klinkt door de zaal en de arrangementen zijn origineel. Opvallend is het nummer ‘If I Tell You I Love You I'm Lyin', dat een mysterieus bas en gitaarloopje heeft. Het geeft je het gevoel alsof je op een schip zit. Er zit bijna geen moment rust tussen de nummers en zo volgt het ene nummer het andere snel op.

  
Muzikaal gezien had er meer uitgehaald kunnen worden. Er staat immers een band bestaande uit topmuzikanten tot je beschikking. Helaas is dat niet optimaal benut en klinken de nummers vaak hetzelfde. De blazerssectie wordt alleen gebruikt als begeleiding, maar ik had graag een scheurende sax of trompet solo gehoord. Alleen toetsenist Arlan Schierbaum, gitarist Blondie Chaplin en drummer Anton Fig kregen elk een enkele keer een solo.

Bonamassa is de man van de avond die in elk nummer een solo mag weggeven. Hij doet dit zeer goed en bouwt zijn solo goed uit. Hierdoor ontstaat er bij elk nummer eenzelfde opbouw in plaats van verrassingen. Dat is jammer, want een bezetting en de muziekstijl als deze maken die wel mogelijk. De opbouw in de nummers was zeker goed. De geluidsinstallatie stond af en toe wel erg hard, waardoor je sommige instrumenten minder goed kon horen.

Donker
Nadat Hart en Bonamassa het laatste nummer gespeeld hadden ging het licht uit en was Carré donker. Alleen de mobieltjes met zaklamp schenen in de zaal. Het publiek begon met hun voeten te stampen en riep ‘we want more’. Hun roep werd beantwoord en Bonamassa liep met zijn kompanen het podium op om nog even uit hun dak te gaan. De nummers ‘I Love You More Than You'll Ever Know’, ‘Nutbush City Limits’ en ‘I'd Rather Go Blind’ sloegen in als een bom en de zaal ging helemaal los.

  
Tijdens het concert zijn er opnames gemaakt voor een DVD die binnenkort zal verschijnen. Daarmee kan deze avond nogmaals beleefd worden.