Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
19 Juni 2013
Kiezen is een kunst op zich
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Na een paar dagen op Oerol begint het me op te vallen; de voorstellingen in het theaterprogramma zijn vaak nogal lang. Gemiddeld anderhalf uur. Nu is dat een enkele maal heel aangenaam (Cyrano), maar vaak zuchten wij als publiek onder de te wijds uitgesponnen performances.
Kill your darlings! Als parttime cabaretier (Rijp & Groen) ken ik het probleem. Op Oerol leer ik nu dat lengte echt ten koste kan gaan van zeggingskracht. Is het niet juist ook de charme van een festival dat er veel korte voorstellingen te zien zijn, van een uur, hooguit?
Bij het zien van Land’s End van Theatergroep Berlin liet deze gedachte me niet meer los. Een interessante productie, dat wel, waarbij veel kunstvormen zijn toegepast: kunstvideo, documentaire-video, objecten en theater. De voorstelling vindt plaats in een paardenstal. Diverse zelfgemaakte mechanische objecten staan uitgestald. Een openklappende vriezer toont een ingevroren lijk tussen de pannenkoeken. Alleen zijn knieën en voeten zijn nog te zien. Een andere installatie toont een rijtje haardrogers boven een trog met water. In de compartimenten van de trog zwemmen goudvissen. Eén voor één gaat een föhn aan; elektrocutie dreigt.
Op naar de volgende: drie witte vlakken laten in verschillende opnames de val zien van een man van een trap. Aan de andere kant van de manege vinden we een lopende band die uien aanvoert in een afgesloten ton. Vandaar dat we uien roken bij binnenkomst! Daarnaast doet een kopje op een schoteltje langzaam de ronde langs koffie, wat gif, suiker en een koekje erbij. Tussendoor zakt een lepeltje geleidelijk naar beneden en roert voorzichtig het geheel door elkaar. Ook zien wij een halve auto op een draaiplateau. Een BMW nog wel. De klep van de kofferbak is dicht, maar er steken toch nog twee voeten uit, in witte sokken gehuld. Fifty ways to kill your lover?
Het publiek reageert in het begin nog wat lacherig : “Ik dacht al, waar is mijn auto?”, maar langzamerhand dringt de ernst van de situatie tot ons door. Er is een moord gepleegd. In België. De auto met het lijk is gevonden in Frankrijk, waar de moordenaar zich bevindt. Op last van een Belgische. We krijgen via een videodocumentaire uitvoerig verslag van de problemen van het wonen op een landsgrens. De vrouw en de moordenaar komen live aan het woord over het verloop van de moord, die mogelijk gebaseerd is geweest op een misverstand. Hun spel overtuigt. Maar liefst dertien manieren overwogen zij om haar overspelige man om te brengen. Uiteindelijk verloopt de moord nogal klungelig met een zak die scheurt, slaapmiddelen waarvan niet zeker is dat ze werken, een te zwaar lijk om te verplaatsen (hij at zojuist acht kroketten!), en een wilde autorit.
Beide verdachten worden veroordeeld. Naar Frans en naar Belgisch recht.
Kiezen is een kunst op zich. Dat geldt voor de vrouw, die kiest te blijven bij haar man en liever een onguur type inhuurt. Dat geldt voor haar man, die hun liefde verloochent en onder haar neus vreemdgaat. Dat geldt voor de moordenaar die een moord begaat die hij niet op zijn geweten wil hebben. En dat geldt voor de kunstenaars die deze gebeurtenissen bewerken tot een voorstelling.
Berlin met Lands End
Locatie 55: Manege Hoorn