Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
1 April 2013
Alan Parsons Project, de vergeten rockband
Tekst: Paul Rijntjes
Beeld: Ronald Rijntjes
Vredenburg Leidsche Rijn te Utrecht, donderdagavond 28 maart 2013, volledig uitverkocht. En dan om kwart over acht begint het spektakel waar iedereen op af gekomen is, jong en oud, groot en klein. De band staat al op het podium gereed en dan verschijnt daar de “Master Himself”, Alan Parsons. Het publiek geeft hem een daverend welkomstapplaus. Het belooft nu al een mooie avond te worden.
Klassiekers
De band zet het intro in, wat direct gevolgd wordt door één van de Parsons klassiekers ‘Don’t Answer Me’, dat verbluffend goed gezongen wordt door Alan Parsons zelf. In zijn welkomstwoord heet hij iedereen hartelijk welkom en geeft hij aan dat het concert een overzicht geeft over de afgelopen 35 jaar. In 1976 verscheen het debuut album Tales of Mystery and Imagination. Van dit album werd het stuk ‘Raven’ gespeeld, dat direct gevolgd werd met een aantal stukken van het tweede album I Robot.
Met de wetenschap dat de muziek van Alan Parsons in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw is geproduceerd, het nu anno 2013 nog even fris en eigentijds klinkt. Dit is mede de verdiensten van de 7 man koppige band die duidelijk meegaat met de tijd. Relatief jonge bandleden, deze formatie speelt sinds 2010 samen, stralen een enthousiasme uit, die één op één terug te vinden is in de vertolking van de songs.
Artistieke vrijheid
Strakke beats, stevige gitaarrock en subtiele zang wisselen elkaar af. De teksten en muziek gaan harmonieus samen. En waar nodig wordt krijgen de songs een nieuwe lading door de muzikanten in haar solo´s artistieke vrijheid te geven. En dat pakken ze met beiden handen aan.
Op de albums, die in de loop der jaren zijn uitgebracht, wist Alan Parsons de beste zangers te strikken om hun medewerking hieraan te verlenen, onder andere Chris Rainbow, Eric Woolfson, John Miles en Colin Blunstone (de laatste bekend van de song ‘Old and Wise’).
Zangkwaliteiten
De zang is altijd belangrijk geweest. Bij de productie van een album, is het uitgangspunt geweest om verschillende zangstemmen te combineren. Dit uitgangspunt is ook terug te vinden bij de concerten. P.J. Olssen is de vaste zanger. Daarnaast beschikken de overige bandleden ook over zangkwaliteiten, dat bijdraagt aan de variatie in klankkleur.
De albums zijn opgezet volgens projectconcepten. Verschillende thema’s zijn uitgewerkt. Ter illustratie speelde Parsons het project The Turn of The Friendly Card. Ze opende met ‘Part One’, vervolgens ‘Snake Eyes’, ‘The Ace of Swords’, ‘Nothing to Lose’ en als afsluiter ‘The Turn of the Friendly Card Part Two’. Het stuk ‘Nothing Left to Lose’ werd bij de uitvoering gekenmerkt door de tempowisselingen. Danny Thompson, de drummer, gaf op een indrukwekkende wijze de ingewikkelde drumschema’s weer.
Enthousiast publiek
Na de pauze werd geopend met de instrumentale versie van ‘Lucifer’, het openingsnummer van het album Eve (1979). De sfeer zat er gelijk weer goed in. De vonk sloeg over en het publiek trok richting het podium om flink uit haar dak te gaan. Om het enthousiasme van het publiek verder op te voeren werden een aantal stevige rocknummers ingezet.
Het concert werd afgesloten met 3 toegiften, of waren het gewoon onderdelen van het programma? Maakt niet uit, de stemming zat er goed in. De song ‘A Friend of Mine’ bracht de gehele zaal op de been. Parsons melde nog dat hij voor Mary een speciale song had geschreven, namelijk ‘Old and Wise’. P.J. Olssen haalde alles uit de kast om de song op een hoger niveau te krijgen. Samen met het publiek, dat spontaan muzikaal aanhaakte, was ‘Old and Wise’ indrukwekkender dan ooit. En toen was het moment van afscheid gekomen. Als slot het toepasselijke lied ‘Where Do We Go From Here’. Na een ovationeel applaus werd afscheid genomen van een overweldigend concert.
Line up
Alan Parsons guitar/keyboards/vocals
P.J. Olssen vocals/guitar
Todd Cooper vocals/sax
Guy Evez bass
Manny Focarazzo keyboards
Danny Thompson drums
Alastair Greene lead guitar/vocals