Onderwerp: POP-ROCK

9 Maart 2013

Patrick Watson imponeert de Doelen tijdens Cross-Linx

Tekst: Yorick Boersma
Beeld: Wim Barzilay

Cross-linx is al jarenlang het rond trekkende circus vol met indie classical en avantgardistische popmuziek. De caravaan trekt langs 5 steden en wij doen verslag van de Rotterdamse editie. Dit jaar worden we getrakteerd op maar liefst twee headliners: Patrick Watson en Lamb. Ook speciaal dit jaar is dat de headliners samen spelen met het orkest van het Amsterdam Sinfonietta. 

De hoofdacts spelen uiteraard in de Grote Zaal van de Doelen en waar Lamb het moest doen met een bijna volle zaal was de zaal bij het optreden van Patrick Watson tot de laatstse plek gevuld.

Net even na 20.00 uur komen de leden van Lamb het podium op. Lamb is een Britse band opgericht in 1994 door producent Andrew Barlow en zangeres Louise Rhodes. Zij spelen een soort van dromerige pop. Dit wordt ook wel triphop genoemd en voelt alsof er een warme deken over je heen getrokken wordt.

Opvallende verschijning is de  enorme elektrische contrabas van Jon Thorne die net niet het plafond bereikt. Lamb speelt deze avond alsof ze al jaren in Rotterdam komen. Het voelt vertrouwd en volgens Lamb is de sfeer in Rotterdam zo veel leuker en relaxter dan in Amsterdam. “So basically you win” voegen ze er nog aan toe!

Lamb is officieel uit elkaar maar maakt nog wel nieuw werk samen.  Nu staan ze ook weer op het podium. Op mij laten ze in ieder geval een sterke indruk achter. Nummers die voorbij komen zijn o.a. het bekende ‘Gabriel’ de hits ‘Trans Fatty’ ‘Acid’ en ‘Gorecki’ en het lekkere ‘Nobody Else’.

Voor de volgende act banen we ons een weg in het doolhof van de Doelen op zoek naar the Dodos die een optreden geven in de Willem Burger Hal. Als we deze ruimte binnenstappen zijn the Dodos al begonnen met spelen en na de betrekkelijke rust van Lamb is luisteren naar deze band wel even omschakelen. Hoewel deze band maar met zijn tweeën speelt maken ze geluid voor tien.

Indierock is misschien daarom wel de beste omschrijving voor de muziek die de twee heren maken.  We willen op tijd bij Patrick Watson zijn en kunnen daardoor niet het hele concert bijwonen. Daarom krijgen we niet echt een goede indruk van de band uit San Francisco. Wellicht zien we zien nog elders op een festival dit jaar.

Vier minuten voor aanvang loopt de zaal bijna vol. De toeters en bellen staan en hangen op het podium en aan elk instrument hangen lampen. De opkomst is daar. Patrick heeft een heel fancy petje op dat typerend voor hem is. De Canadese Patrick Watson, vorig jaar het absolute hoogtepunt van Motel Mozaique weet al snel het publiek te pakken en te raken met zijn speelse en energieke performance en zijn dromerige en gevoelvolle Indie.

Het opvallende aan het optreden van Patrick Watson is dat we nu veel meer samenwerking zien tussen de band en het orkest. Waar het bij Lamb twee losse onderdelen leken komt tijdens dit optreden veel meer naar voren dat het om samen muziek maken gaat. Patrick Watson doet zelfs even een stap opzij om de Amsterdam Sonfoniettta  alle ruimte te geven zich met een indrukwekkend stuk van Debussy aan het publiek over te geven.

Patrick Watson geeft een indrukwekkende show weg. Losjes maar ook professioneel met  een  leuke en goede interactie tussen de band en het mega enthousiaste publiek. De muziek is heel bijzonder en gevarieerd en vooral bij de nummers ‘Wooden Arms’ en ‘Beijing’ komt het bijzondere element die het orkest toevoegt sterk naar voren. Een mooie afsluiter van een geslaagd festival.