Onderwerp: POP-ROCK
18 November 2012
Moeilijk kiezen op eerste dag Crossing Border
Tekst en beeld: Berbera van den Hoek
Vrijdag is alweer de twintigste editie van het Crossing Border Festival van start gegaan. Op dit kleinschalige festival dat zich in en rond de Haagse Koninklijke Schouwburg plaatsvindt staan muziek, film en beeldende kunst centraal. Er gebeurt veel in de zalen van de Schouwburg, het Nationale Toneelgebouw en de Duitse kerk. Een luxeprobleem komt hier al snel om de hoek loeren. Kiezen; waar moet je als eerste heen en wat mag je niet missen.
Na een rondje Duitse Kerk waar ik een pedalsteel solo meepak van het optreden van de Deense Maggie Björklund en Anne Soldaat in het Nationaal Toneel gebouw snel naar de kleine Paradise zaal.
Hier staan meestal veelbelovende acts geprogrammeerd die je het jaar daarop ineens op Lowlands of op andere grote festivals tegenkomt. De grote verassing deze avond was voor mij dit keer geen band maar Kira Wuck. Zij presenteert een aantal gedichten uit haar bundel ‘Finse Meisjes’. Met haar verlegen ontwapenende presentatie en korte pakkende gedichten pakt ze de zaal in. De gedichten zijn kort, raak en met vlagen pijnlijk herkenbaar met een cynische ondertoon. Met een vriendin een wegwerpbarbecue kopen levert de volgende waarneming op: ‘Bij de Hema kan je je hele leven terecht. Van rompertjes tot doorlegzeil. ‘ en ‘Eenzaamheid ruikt naar kalfslever in een ovenschaal’.
Daarna is het op hetzelfde podium tijd voor de Nederlandse band ‘De Meisjes’. Zij bestaan uit heren maar zijn vanavond voor de gelegenheid aangevuld met een vrouwelijke bassiste. Zij staat echter zo verdekt opgesteld dat ik haar niet heb kunnen ontdekken. Nederlandstalige pop/reggae doet een beetje denken aan de nederpop uit de jaren 80 maar is het net niet. De teksten zitten goed in elkaar maar komen door de muziek niet tot hun recht. Het lijkt wel of de heren moeite hebben een richting te kiezen en het kan daarom niet echt boeien. Een styliste zou bij deze band ook wonderen kunnen verrichten.
Paul Buchanan daarentegen heeft niet meer dan een microfoon en piano nodig om de grote volle Royal zaal stil te krijgen. Nu zal de naam van deze charismatische Schotse zanger laat niet bij iedereen direct een bel laten rinkelen. De jaren tachtig-hit van Blue Nile ‘Tinseltown in the Rain’ daarentegen wel. Hij is zanger van Blue Nile maar nu is er van Buchanan dit jaar voor het eerst een solo album met ballads uitgekomen. Uiteraard brengt hij een aantal van de ballads van Mid Air ten gehore. Een van de juweeltjes van het album ‘Two children’ is er daar een van. Tussen de nummers praat en grapt hij met het publiek en hij houdt de aandacht van de zaal vast. Het is muisstil en het publiek hangt aan zijn lippen. Hij speelt tegen het einde ook wat ouder werk van Blue Nile in dezelfde setting met piano. Na wat blijken van herkenning van het publiek bij ‘Walk on rooftops’ wordt het weer stil in de zaal. Hij sluit af met ‘White Christmas’ dat wonderbaarlijk goed in deze setting past.
Weer terug naar Paradise voor een stukje ‘The Rumour set Fire’. Het is het laatste concert van een lange tour. De Deense heren tonen energiek en brengen mooie folkrock die, als je in hokjes gaat denken, in de hoek van Mumford and Sons en Fleet Foxes zou kunnen plaatsen.
De laatste act in de grote Royal zaal is ‘The Kyteman Orchestra’. Het laatste project van Kyteman. Overweldigend, indrukwekkend, bombastisch, imponerend zijn zomaar wat superlatieven die betrekking hebben op deze show. Dat is ook te verwachten met 18 muzikanten, operazangers, rappers en een koor op het podium. Kyteman brengt alle muziekstijlen samen in dit project van opera tot hiphop, van klassiek tot jazz en alles wat daar tussenzit. Zelf is hij een groot deel van de tijd dirigent maar op onverwachte momenten speelt hij zelf trompet of zit op de grond te kijken als toeschouwer naar het spektakel.
Een mooie grensoverschrijdende afsluiter van de eerste avond Crossing Border.