Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
23 Juni 2011
Tjon Rockon met Free Mason
Door Mieke Kreunen met foto's van Peter Rillema
"Met diep leedwezen geven wij te kennen dat na een kortstondig ziekbed is heengegaan onze zeer beminde vader en merkmeester 33e graad. Mason Blankendaal. In de leeftijd van 67 jaar".
Op het duin staan twee mannen en een vrouw, de kinderen van Mason, die ons uit hebben genodigd voor de uitvaart van hun vader. De dochter huilt schokkerig en de mannen kijken ernstig. Maar dat duurt niet lang want dan schalt Max Nijman door de luidsprekers: "Iene Miene Mutte, tien pond grutten, tien pond kaas, Iene Mutte is de baas". Het lijkt een echte Surinaamse uitvaart te worden met bijbehorende emoties.
De cerenomie vindt plaats onder Heartbreak Hotel waar de kist staat opgesteld. Het publiek neemt om de kist plaats en al gauw blijkt dat Mason, waarover we net nog hebben gescandeerd: "Mason is hoog, Mason is laag, Mason is een Mason!", helemaal niet zo'n lieverdje was. Zijn kinderen vertellen één voor één hoe hij er niet voor hen geweest is als vader, hoe hij er vandoor ging en al zijn geld aan zijn vriendin liet, hoe hij ze misbruikte als kind en niet in hun waarde liet. Nee, om de dood van Mason zal niet lang getreurd worden, maar om de onafgemaakte zaken tussen Mason en zijn kinderen en de sporen die dat bij hen naliet, des te meer.
En hoezeer zijn kinderen hem willen aanspreken en willen confronteren, dat kan niet meer want Mason ligt in zijn kist. Of Mason's geest - die nog even langs komt - na dit alles in vrede zal rusten is nog maar de vraag.
Tjon Rockon heeft met Free Mason aardig wat heilige huisjes rondom de dood omver geworpen. Zoals Mason's kinderen over hun vader praten, dat doe je immers niet! Hij laat zien dat dood niet alleen een eind maakt aan iemands leven maar ook aan de mogelijkheid om hem te confronteren met wat iemand teweeg bracht in het leven van anderen. En om het goed te maken.
Tjon Rockon vindt in zijn voorstelling een goede balans tussen de waarde van rituelen enerzijds en de schrijnende realiteit anderzijds. Wonderlijk genoeg zijn het niet alleen de tekst, de muziek, de wierook en de rituelen maar ook de voetstappen op de vloer van Heartbreak Hotel die bijdragen aan de sfeer. Dat dat af en toe ook beklemmende momenten oplevert is onvermijdbaar.
De euforie even later op het strand ook, als Masons kist ritueel wordt verbrand met swingende muziek uit de luidsprekers zodat een deel van de bezoekers zelfs een polonaise start. Iene miene mutte, tien pond grutten...
Regie en concept: Tjon Rockon
Tekst: Enver Husicic
Spel: Borger Breeveld, Sandro Lima, Milone Reigman, Linar Ogenia, Mike Libanon, Dashill Smith
Coproductie: Productiehuis Rotterdam, MC, Oerol