Onderwerp: POP-ROCK

18 Maart 2011

Ozark Henry: opzwepende muziek in het Paard van Troje

Door Lucienne Heemskerk, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Wát een geweldig concert van Ozark Henry, in het Paard van Troje op maandag 14 maart! En wat een sfeer ook! Ik kan alleen maar in superlatieven spreken om het optreden van de Belgische singer-songwriter (echte naam: Piet Goddaer) te beschrijven. Het was nog even spannend of de zaal wel vol zou raken. Wat extra persaandacht zorgde er echter voor dat dit gelukkig nog goed kwam. En degenen die er niet waren, zullen het zich beklagen!

Al jaren is het mij een raadsel waarom dit muzikaal genie nog niet bekender is in Nederland; in België is deze man niet minder dan een superster. Het is moeilijk om zijn herkenbare geluid exact te omschrijven, maar hij wordt wel vergeleken met Bowie (die een fan van hem schijnt te zijn), Zappa en Moby. Een fijne mix van electro, pop, rock en ambient. Hoe is het toch mogelijk dat populariteit zo abrupt stopt aan de landsgrenzen?

Kijk, het past natuurlijk wel in de algemene trend dat Belgische topbands, neem bijvoorbeeld Daan, Das Pop en Admiral Freebee, hier in Nederland veel minder bekend zijn. Misschien komt het omdat Ozark Henry hier in het genre alternatieve muziek valt, terwijl hij in België gewoon in het vakje ‘pop’ te vinden is?

Piet Goddaer en zijn volledig vernieuwde band toeren nu rond om hun nieuwe cd te promoten: Hvelreki. Woord vooraf: verwacht bij Ozark geen stevige interactie met het publiek. Op wat robotachtige gestes na beweegt hij niet veel, en veel meer dan ‘merci’ zegt hij ook niet, maar dat is dan ook zijn handelsmerk. Klokslag 20.30 uur (pluspunt!) betrad de band het podium om van start te gaan met de opzwepende oudere nummers Rosamund is Dead en Intersexual: twee van mijn lievelingsnummers, tof! Daarna begon de band aan een reis door hun nieuwe album met natuurlijk de easy listening-hits This One’s for You en Out of This World en het prachtige en bombastische A Night Sea Journey. Deze songs werden afgewisseld met weer wat oudere liedjes die ook in Nederland redelijk bekend zijn, zoals Indian Summer en Jocelyn. De band speelde, werkelijk waar, de sterren van de hemel – en trouwens, wat een leuke bassiste op pumps, dat nieuwe bandlid Jihea Oh!

Toch doe je mij persoonlijk het meeste plezier met het iets stevigere werk. Dat vond ik op Hvelreki vooral in het nummer Yours and Yours Only. Is het toevallig dat het aanvankelijk ingetogen publiek juist voor dit nummer leek te vallen? De gemoederen raakten aardig verhit – en dat voor een doodnormale doordeweekse avond.
Dat rauwe vind je toch ook het meest terug in zijn oudere nummers, zoals de hierboven genoemde, en in de helaas niet gespeelde songs Rescue, Inhaling, het psychedelische Summer Junkie en het stomende, dampende, hartslagvernellende Politics (niet te verwarren met het softere Play Politics). Die nummers hebben nog wat met elkaar gemeen: ze hebben een geheel eigen Ozark Henry-geluid.

Het punt bij Ozark Henry is, en dat bleek ook wel tijdens dit concert, dat zowel die easy listening-nummers als die wat bombastische songs, vaak net iets te veel op Coldplay lijken. Iets wat critici hem niet in dank afnemen. Daarnaast heeft hij de laatste jaren de neiging om in herhaling te vallen. Zo lijkt Eventide, ook van het album Hvelreki, als twee druppels water op This One’s for You. En hoewel ik bij Ozark zelden een matig nummer tegenkom, hebben zijn latere platen wat mij betreft nooit meer de ronduit perfecte studioalbums This Last Warm Solitude (1998) en Birthmarks (2001) kunnen evenaren. Beide heb ik letterlijk (of nee: figuurlijk) grijsgedraaid.
 
Misschien zijn dit de redenen dat het met Ozark Henry in Nederland niet echt wil lukken? Ik weet het niet goed. De echte fan laat zich daar natuurlijk ook niet door weerhouden. Zijn nummers blijven, ondanks bovenstaande kritische noten, stuk voor stuk pareltjes, die het live ook allemaal erg goed doen. Veel songs hebben namelijk mooie meezingintro’s, waarna  een rockend refrein volgt.  Neem nu ‘At Sea’. Wat galmde het toen de halve zaal meezong: “Where did we go – where did we gooooo?”, wat op een genietend grijnzen van Piet Goddaer kon rekenen. Daarna gingen de voetjes van de vloer bij het gedeelte “Is our love at sea? I don't know now - Missing out on lee - with every single wave!”  Zoals iemand over deze avond twitterde: “Je kan het geen Coldplay-kloon meer noemen als ze een stuk beter zijn.” Die zit!

De band zag het volgens mij ook wel zitten in Den Haag en gaf maar liefst twee toegiften. Zelf twitterde Ozark achteraf: “We all really enjoyed the show tonight. What a wonderful audience!” (Inderdaad, niet in het Vlaams.) Volgens mijn gezelschap van deze avond (de fotografe) was de techniek ook uitstekend: voor het eerst in tijden had zij géén last van suizende oren.

Enne... Hvelreki? Dat schijnt te betekenen ‘moge een hele walvis aanspoelen op jouw strand’, een uitdrukking die IJslanders gebruiken om elkaar geluk te wensen.

Over geluk gesproken, op Twitter schreef iemand: “Concert #ozarkhenry = #instant geluk!”  Ik wens Ozark Henry veel geluk met de rest van zijn tournee.