Onderwerp: POP-ROCK

17 Juli 2010

Melodieuze rock en veel oranje op tweede dag Bospop

Door Maarten Grootendorst, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Op de zondag is er iets meer wind als de dag ervoor waardoor het iets koeler en prettiger aanvoelt.  Als ik het terrein opkom valt het op dat een groot gedeelte van de bezoekers zich in oranje shirts en andere oranje attributen gehuld hebben.

Ik begin de dag in de tent bij Nicole Fermie en ik word aangenaam verrast. Deze Engelse zangeres, die begonnen is als achtergrondzangeres bij Goldfrapp heeft een krachtige stem, speelt goed gitaar en zit vol met zelfspot. Met nummers over hoe je 'a champagne life style on a coca cola budget' kunt leven kan ze bij mij niet meer stuk. Nicole Fermie is voor mij de ontdekking van Bospop en ik verwacht dat we nog veel van haar zullen horen.

Daarna is het tijd in de tent voor Anvil. Deze Canadese hardrockformatie draait al bijna 30 jaar tijd mee en was zelfs de inspiratiebron voor bands als Metallica en Iron Maiden. Een echt grote doorbraak bleef uit tot de documentaire 'Anvil, the story of Anvil' waarmee ze alsnog de erkenning krijgen die ze verdienen en een culstatus verwerven. Hun optreden is hard maar zeker geen geluidsbrij en rammelt een beetje maar door het enthousiame en plezier wat ze uitstralen maken ze dat gelijk weer goed.

Op het hoofdpodium is Uriah Heep opgekomen. Deze Britse progrock band  waarvan de naam ontleend is aan een van de hoofdpersonen in de Dickens klassieker David Copperfield heeft in zijn 40-jarig bestaan de nodige band wisselingen meegemaakt. De huidige zanger Bernie Shaw is al sinds 1986 bij de band en heeft nog steeds een dijk van een stem en is goed in vorm. Ook bij Uriah Heep ontbreekt het enthousiasme niet wat ik bij alle bands op het festival gezien heb. Met 'Return to Fantasy' en 'Easy Livin' gaat het publiek echt los en blijft tot het einde van het optreden gaan.

Michael Schenker laat in de snikhete tent de hoogtepunten horen van 30 jaar UFO en Michael Schenker Group. Het geluid is bij alle optredens erg goed en dit is het enige optreden waar er iets op aan te merken is. Ik vermoed dat door de warmte de instrumenten ontstemd zijn. Toch blijft 'Cry for the Nations' indruk maken.

Een van de publiekstrekker van de tweede dag is Twisted Sister, ooit het Amerikaanse antwoord op de Britse glam rock. Het is lang geleden dat ze nieuw materiaal hebben uitgebracht maar dat hindert niet. Het staat vol bij het grote podium en Twisted Sister stelt niet teleur. Muzikaal zit het goed in elkaar en ze maken er een hilarische show van. Ze nemen het publiek mee dat  uit volle borst de klassiekers  'We're Not Gonna Take It' en 'Under the Blade' meezingt.  Als zanger Dee Snider, zonder make up maar nog steeds met lange blonde lokken een oranje shirt van 'neef' Wesley aantrekt kan het niet meer stuk. Na Twisted Sister geven rock dinosaurussen Status Quo een geroutineerde set weg van hits zoals 'You're in the Army now' en 'Roll Over Lay Down'.

Het programma is op het laatste moment nog gewijzigd door het bereiken van de WK finale van oranje. De wedstrijd wordt uitgezonden op de grote schermen van het hoofdpodium. De laatste act voor de wedstrijd op het  bijna helemaal oranje gekleurde veld is Billy Idol. Hij heeft nog steeds de looks waarmee hij 30 jaar geleden vele meisjesharten veroverde. De meisjes van toen zijn de vrouwen van nu die voor het podium staan en er wordt gegild zodra hij het podium opkomt. Hoogtepunten zijn de jaren 80 hit  'Eyes Without a Face' en de afsluiter 'White Wedding' die hij indrukwekkend alleen met gitarist Steve Stevens speelt. Hij speelt goed in op de oranje koorts in door tijdens 'Rebel Yell' te roepen dat 'Holland will win the f*cking world cup. Helaas, dat is niet gelukt.

 
In de tent hebben de overgebleven leden van The Doors, Ray Manzarek en Robbie Krieger de ondankbare taak om tijdens de verlenging van Oranje hun optreden te beginnen. In de halflege tent is het indrukwekkend met de klanken van de opera Carmina Burana. Daarna laten ze hoogtepunten uit het werk van The Doors horen zoals Break on Through en Alabama Song. Het oeuvre van deze band is indrukwekkend en tijdloos. De originele Doors ken ik alleen van de films en heb ze helaas nooit live gezien. De zanger Miljenko Matijevic is goed en zet zonder meer een overtuigende show neer. Toch blijft er bij iets knagen en ik heb toch het idee dat ik iets mis.

De afsluitende act op van Bospop is Toto. Twee jaar geleden zijn ze uit elkaar gegaan maar helaas is er  bij Mike Porcaro een ongeneeslijke spierziekte vastgesteld. Om Mike te eren heeft Toto besloten weer bij elkaar te komen voor een korte tour met uiteraard Steve Lukather, David Paich op toetsen, zanger Joseph Williams, drummer Simon Philips, Steve Porcaro op toetsen en Nathan East op bas als vervanging van Mike. Lukather komt op met een oranje gitaar en zegt dat we blij moeten zijn dat we de finale gehaald hebben. Daarna gaan ze over tot de orde van de dag; muziek.  Binnen 5 minuten slagen ze erin het weer volgestroomde veld de nederlaag te laten vergeten en zetten een spetterende show neer. Alle bekende hits passeren de revu en met 'Africa', 'Rosanna', 'Pamela' en mijn favoriet 'Can't Stop Loving You' is Toto een waardige afsluiter van de 30e edite van Bospop.