Onderwerp: OEROL
15 Juni 2010
Mirror mirror van Stalker Theatre Company
Door Mieke Blom met foto's van Mieke Kreunen
Het is snijdend koud op het Geitenpark als het publiek zich verzamelt voor de voorstelling MirrorMirror van Stalker Theatre Company. Op alle stoelen ligt gelukkig een dekentje maar velen hadden zelf ook al voorzieningen getroffen voor de kou. Het uitzicht van de tribune is prachtig, met een donderblauwe lucht tussen de bomen door waartegen zich traag bewegende silhoutten van grazende paarden aftekenen op de duinen er achter.
De acrobaten van Stalker Theatre Company lopen zich warm in vele lagen kleding en we benijden ze niet dat ze dat straks uit moeten trekken.
De voorstelling begint in slow motion. Bedachtzaam beginnen de mannen zich te bewegen. Ieder aan een eigen kant van het grote vierkante speelveld dat bedekt is met een groot zeil en waarop hier en daar voorwerpen liggen. Ze bewegen traag, bijna vloeibaar waarbij ze elkaar af en toe als terloops aanraken en tegenkomen. Ze ontdoen zich van hun warme kleding en gaandeweg worden de bewegingen vloeiender en doelgerichter.
De dans van de mannen gaat verder in de lucht. Soms recht op het publiek af zweven ze door de lucht aan lange zwarte touwen die met katrollen over een rails lopen. En dan ineens merk je op dat er water het speelvlak op stroomt, langzaam en gestaag.
Het schouwspel dat volgt is adembenemd mooi. De bewegingen van de mannen gespiegeld in het heldere water waarin ook de bomen en de lucht afgetekend worden. Het lijken wel beeldhouwwerken van Rodin maar dan geanimeerd. De voorwerpen op de grond blijken - als ze opgetakeld worden - onderdelen van het menselijk lichaam,de vormen van de mannen zelf die er naar believen in en uit kunnen kruipen. Het publiek vergeet de kou en zit gefascineerd te kijken naar deze betoverende en poëtische bewegingen, naar identiteiten die geen vast gegeven meer zijn maar zich vermenigvuldigen en verspreiden in tijd, plaats en ruimte.