Onderwerp: POP-ROCK
31 Mei 2010
‘Dutchboy’ Dennis Kolen is verrassend goed!
Door Jeannette Mayer, foto's Michiel Fokkema
Verrassend mooie stem, onderhoudende performance en sprankelend gitaarspel. Het gaat hier om Dennis Kolen, een bevlogen singer / songwriter. Onder het grote publiek is Kolen niet bekend, maar door kenners wordt hij al jaren zeer gewaardeerd. Deze Rotterdamse artiest werd ooit bejubeld door Leo Blokhuis van DWDD, de popspecialist van Nederland: ‘Een belachelijk mooie plaat’, roemde hij het album ‘The Jinx’. Na dit album volgden nog vele albums. Kolen toert momenteel langs theaters om zijn nieuwste cd ‘Revolution of the Romantics’ te introduceren. In het sfeervolle theater in Maasssluis verzorgt Kolen met zijn even getalenteerde bandleden een optreden dat geen moment verveelt.
Kolen opent de avond met een song van Bruce Springsteen, met slechts als begeleidende muziek zijn akoestische gitaar. Bij de tweede song krijgt hij bijval van de akoestische gitaarklanken van de eveneens getalenteerde Maarten Ouweneel, die overigens zijn conservatoriumopleiding aan het afronden is. Samen zetten zij de toon voor een sfeervolle avond: gevoelig, integer, bevlogen en ook eigentijds. Duidelijke invloeden zijn waarneembaar van rasartiesten zoals Bruce Springsteen, James Taylor en Bob Dylan. Later vertelt Kolen dat hij als vierjarig jongetje Bruce Springsteen hoorde zingen. Vanaf dat moment kon hij niet meer zonder muziek. Hij begon toen ook al met het zelf bespelen van instrumenten. Op het podium staat dan ook een ervaren en bevlogen artiest.
Na de intro worden de akoestische gitaren ingeruild voor de elektrische versie en maken we kennis met de overige bandleden. Toetsenist, basgitarist en drummer (invaller Pepijn, maar waanzinnig goed!) zijn goed op Kolen en Ouweneel ingespeeld. Met elkaar weten zij het publiek te boeien. Maar onbetwistbaar heeft Kolen de leiding. Het is zijn avond, het is zijn muziek, het zijn teksten. Er zitten wondermooie teksten bij. Kolen geeft er toelichting bij. Kolen laat hiermee ook zijn kwetsbare kant zien. De ‘Dutchboy’ zoals hij zichzelf ook wel noemt, wint er de sympathie van het publiek mee.
Voor of na de pauze, de mooie stem van Dennis zingt zijn teksten doordringend en overtuigd. Het publiek dat uiteindelijk om een toegift vraagt, wordt beloond: Kolen neemt afscheid op die wijze waarop hij heel puur kan laten zien wat hij in huis heeft. Slechts begeleidt door zijn eigen fragiele gitaarspel en met zijn prachtige stem vertolkt hij zijn subtiele Engelstalige teksten, waaronder het prachtige Baby Alaska. Zijn songs zijn als cadeautjes, cadeautjes waar je meer van wil.