Onderwerp: Festival aan de Werf, OEROL
25 Mei 2010
Lollipop - And the monster was me...
Door Mieke Kreunen met foto's van Sanne Peper (klik voor groter)
De vrouw is geen eenvoudig wezen. Menig man heeft daar al zijn tanden op stuk gebeten. De vrouw in de spotlights is nog een tikkeltje gecompliceerder dan haar 'gewone' sexegenoten. Zij moet immers nòg meer voldoen aan de stereotypen van sexy & mooi en kan die attitude bovendien niet loslaten zonder ogenblikkelijk publiekelijk te worden afgestraft. Dit levert bij veel van die beroemde en beruchte vrouwen innerlijke conflicten op omdat het niet meevalt om femme fatale van buiten te zijn en eenzaam en onzeker van binnen.
Miek Uittenhout maakte i.s.m. De Utrechtse Spelen en actrice Lotte Verbeek (zelf een vrouw in de schijnwerpers) een voorstelling (in de aankondiging wordt gesproken over een theatrale happening) over dit thema. Jens van Daele maakte de choreografie, Roald van Oosten de muziek en Uri Rapaport het lichtontwerp.
In Lollipop zien we een vrouw, die er een beetje uit ziet als een danseresje op een speeldoosje, onder een enorme glazen stolp. Op haar gezicht heeft ze een masker met lippen die er uitspatten van de glitters. Het publiek dat binnenkomt kan haar ongegeneerd bestuderen en sommige mensen doen dat ook door naar de glazen stolp te lopen en haar van dichtbij te gaan kijken. Ze staat letterlijk te kijk in de stolp - hoe doorzichtig ook - haar gevangenis is. Zonder dat dit echt waarneembaar is beweegt ze in het rond. En dan gaat het zaallicht uit.
De vrouw komt tot leven, langzaam en met monotone ingestudeerde bewegingen. Ze probeert haar masker af te krijgen en na enige pogingen lukt dat haar ook. Nu pas kan ze echt naar buiten kijken vanuit de stolp naar ons, haar publiek. Ze duwt uit alle macht tegen de stolp en zet die in beweging. Het is haar gelukt! Ze kijkt triomfantelijk in het rond.
Terwijl de stolp ronddraait en monotone muziek aanzwelt toont de vrouw steeds meer emoties en ook haar lijf doet mee. Flarden van tekst kan ik verstaan in de muziek waarvan de constatering 'and the monster was me' en de vraag 'be my friend' in mijn hoofd blijven hangen. Met theatrale rauwe bewegingen verkent de vrouw alle kanten van 'haar wereld' en de grens ervan. Ze lijkt met haar kleren, die ze stuk voor stuk afwerpt, ook haar schaamte verliezen en dat kleine beetje decorum dat nog over is. Tot ze oplost in de mist.
Lollipop is een aangrijpende voorstelling over de naakte waarheid achter alle glitter en glamour waar we allemaal mee worden doodgegooid. Lotte Verbeek kan alle facetten van de vrouw in de stolp laten zien van ongenaakbaar en stoer tot fragiel en kwetsbaar. Dat is - zeker met alle fysieke krachtsinspanningen die ze moet leveren - een indrukwekkende prestatie. In haar beweging is heel duidelijk de beeldtaal van choreograaf Jens van Daele te herkennen.
De grote glazen stolp die Miek Uittenhout bedacht geïnpireerd door het boek The Bell Jar van Sylvia Platt is een prachtige metafoor voor het spreekwoordelijke glazen huis. Overigens heeft de stolpt ook een praktische kant want als de stolp draait kan het publiek (dat om de stolp heen zit) de mimiek van de actrice aan alle kanten volgen via de reflectie in de koepel.
Lollipop is een productie van Miek Uittenhout i.s.m. DUS en is nog te zien op Festival aan de Werf, Oerol en Festival Boulevard.