Onderwerp: POP-ROCK
30 November 2009
Duistere singer songwriter zaterdagavond op Crossingborder
Tekst en beeld Berbera van den Hoek {(klik voor vergroting)
Zaterdagavond op Crossing Border staat vooral in het teken van singer songwriters. Het eerste optreden in de grote toneelzaal is van Newton Faulkner. Met zijn blonde rasta haren, zittend op een stoel, een microfoon en gitaar op het podium zet hij een vermakelijk optreden neer. Het is erg leuk om te zien dat hij uit alle delen van de gitaar geluid creeert. Hij raakt niet alleen de snaren maar ook de klankkast krijgt het zwaar te verduren door het ritmisch getik. Hij kan goed entertainen en heeft de juiste balans gevonden tussen vertellen en spelen.
Teardrop van Massive Attack, zijn grootste hit en een van de weinige covers die hij heeft uitgebracht levert veel bijval op uit de zaal. Hij heeft zojuist een nieuwe cd uitgebracht ' rebuild by humans' en daar staan juweeltjes op die hij met veel plezier speelt en die prettig in gehoor liggen. Zijn solo vertolking van Bohemian Rhapsody brengt de zaal in verroering. Verrassende uitvoering van dit o zo bekende nummer door de ene stem en alleen zijn gitaar als instrument met drumgeluid.
Ik maak even een tussenstop in een van de foyers om naar de John Dear Mowing Club te kijken om daarna weer naar de toneelzaal te gaan. Daar treedt muzikaal genie Patrick Watson op. Ietwat verbaasd kijk ik naar het nauwelijks verlichte podium . Het lijkt wel kaarslicht. Geen idee wat hier de de bedoeling van is. Het is ook wel jammer want de mimiek, toch wel een van de kenmerken van Watson en een van de redenen om naar een show van hem te gaan valt hierdoor in het niet. Muzikaal is staat het optreden als een huis maar er ontbreekt iets.
Een van de publiekstrekkers van vanavond, getuige de vele fan shirts is Steve Earle. Hij treedt niet zo vaak op in Nederland dus een uitgelezen kans om dit een keer mee te maken. Earle is een singer songwriter die in zijn leven een en ander heeft meegemaakt. Hij heeft enkele keren in de bak gezeten, verslaafd geweest en er helemaal bovenop gekomen. Hij heeft dit voorjaar een cd uitgebracht met songs van Townes van Zandt, een eerbetoon aan zijn veel te vroeg overleden vriend en mentor. Deze tour en ook vanavond speelt hij voornamelijk songs van dit album. Bij de eerste tonen krijg ik visioenen van eindeloze autoritten op Amerikaanse snelwegen met deze cd in de speler. Toch word ik na een paar nummers wat onrustig. Als ik goed ga luisteren en kijken mist er iets. Earle staat alleen op het podium, zingt, speelt gitaar en af en toe mondharmonica. Het is jammer dat hij geen band heeft meegenomen want ik denk dat hij dan beter tot zijn recht komt. Alleen heeft hij niet genoeg uitstraling en podiumpresentatie om heel lang te boeien.
Ik heb altijd gemengde gevoelens als een band aankondigt dat ze een van hun albums integraal spelen tijdens een concert. Zeker als dat een nieuw album is. Dat is eigenlijk alleen leuk voor de die hard fans die gelijk een album aanschaffen als het in de winkel ligt. De Decemberists brengen deze avond het eerder dit jaar uitgekomen Hazards of Love integraal ten gehore. Dit literaire liefdessprookje klinkt een stuk bombastischer en symphonischer dan hun eerdere werk en leent zich er zeker voor om in zijn geheel gespeeld te worden. Becky Stark van Lavender Diamond en Shara Worden van My Brightest Diamond zijn voor deze gelegenheid toegevoegd aan de band. De bandleden zijn zoals gewoonlijk prachtig aangekleed en live zetten ze een energieke show neer waar de energie vanaf spat. De toeschouwers die toevallig de zaal zijn ingelopen en onbekend zijn met het nieuwe werk hebben een goede kennismaking met de veelzijdigheid van de Decemberists.
Monsters of Folk, een gelegenheids formatie van folkmuzikanten Jim James (My Morning Jacket), M. Ward (She and Him), Mike Mogis en Conor Oberst (Bright Eyes), is de afsluiting van het festival. Zij geven een tweeenhalf uur durende show weg. Als ik na de Decemberists de overvolle grote zaal binnenkom is dit optreden al even bezig. Weer valt het mij op dat het podium erg donker is. Onstaat er een nieuwe trend? Muzikaal doet dit niets af aan het optreden. Daar is niet veel op aan te merken hoewel je door de lange pauzes tussen de nummers en af en toe kleine haperingen dat ze nog niet goed op elkaar ingespeeld zijn. Je kan horen dat het prima muzikanten zijn maar ik kan me niet helemaal onttrekken aan de gedachte dat de ego's af en toe wat botsen. Desalniettemin prachtige gitaarsolo's wat af en toe bijna losbarst in muzikaal vuurwerk. Een prima afsluiting van alweer een geslaagd Crossing Border festival.