Onderwerp: POP-ROCK

29 November 2009

Vrijdagavond op Crossing Border

Tekst en beeld Eric van Nieuwland en Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Al sinds enkele jaren staat eind november het Crossing Border festival in mijn agenda.  Dit jaar al is weer de zeventiende editie en je kan dan toch wel over een traditie spreken. Het leuke aan het festival is het grensoverschrijdende concept waar literatuur en muziek elkaar ontmoeten en elke keer ben ik weer verrast hoe dicht dat bij elkaar ligt. De Haagse Schouwburg is net zoals de vorige twee edities het decor van dit bijzondere festival.

De leukste manier om het festival te beleven is er met een open blik naartoe te gaan en je te laten verrassen. Dat is niet zo moeilijk aangezien alle ruimtes van de Schouwburg zijn vermomd als podium. Zwervend van de damesfoyer, via de Paradijszaal die voor gelegenheid is herdoopt in Paradise  naar de grote schouwburgzaal kom je onderweg aparte leuke optredens tegen.

De eerste avond raak ik geboeid door de omschrijving in de programmagids van de Belgische band Yuko. Die vertelt mij dat deze band klinkt als Radiohead, Sigur Ros en Notwist. Als ik de Paradijszaal, de zaal waar ik tijdens eerdere edities van het festival al vaak veelbelovend talent heb gezien, binnenkom trek ik al snel de conclusie dat daar geen woord van gelogen is. Zanger Kristof Daneijs heeft een prachtige dromerige stem die hij gebruikt om de zaal in hogere sferen te krijgen. Maar ik raak pas echt onder de indruk als ik een tijdje drummer Karen Willems heb gadegeslagen. Zij speelt superstrak en met het nodige arsenaal aan attributen haalt zij de meest prachtige tonen uit het drumstel. De muziek sleurt je heen en weer tussen dromerige, rustige klanken, waar de stem van Kristof zich heel goed voor leent, naar krachtige uithalen die je even weer terug in de werkelijkheid brengen.

Na dit optreden kom ik in het Nationale Toneel gebouw terecht bij St Vincent alias voor Annie Clark. Ze heeft een mooie stem, haalt de meest bizarre tonen uit een effectbox en speelt ook nog gitaar. Ze heeft alles onder controle en de set is goed opgebouwd met dramatische lichteffecten die iets toevoegen aan de act.  Ook al staat ze alleen op het podium ze blijft boeien.

Buiten in Quatro heerst een Haags sfeertje, de band Excitors trekt eerst de aandacht met spetterende roll n roll muziek en Mauro Molenaar, een opvallende zanger en frontman.  Ze hebben net hun eerste cd “sexcitorsecxit” uitgebracht en ze tonen hier aan dat we nog veel van ze zullen horen.
 
In het Toneelgebouw treedt Stuart Murdoch op met zijn nieuwe project 'God help the Girl'.  Murdoch heeft zijn sporen in de muziek verdiend met Belle en Sebastian en enkele solo projecten. Dat is ook te merken aan de overvolle zaal. Voor de eerste keer deze avond kost het me moeite om binnen te komen. Op het podium staan drie dames in retro jurkjes naast een uitgebreide band. Het doet je in de verte denken aan de Andrew Sisters totdat ze echt gaan zingen en een geweldige show neerzetten. Vooral Catherine Ireton valt op met haar prachtige stem. Het klinkt erg vrolijk en is daarnaast erg leuk om te zien. Stuart geeft de band de volledige ruimte en treedt af en toe uit de achtergrond voor een kleine toelichting en om de bandleden voor te stellen.

Iets ouder in leeftijd (sommige zijn 65) is de groep Q65 welke geen introductie behoeven. Ze treden niet op maar presenteren hun biografie in Quatro en leuken het typisch Haagse interview op met leuke anekdotes uit verleden tijd. In Buchanan treden als laatste artiesten de eeneiige tweeling Tegan en Sara op. Deze uit Canada afkomstige jongedames hebben alweer hun 6e cd uitgebracht. Professioneel brengen ze hun stukken en het vooral uit jonge dames  bestaande publiek wordt uitstekend geamuseerd door de leuke introducties.