Onderwerp: POP-ROCK
25 Oktober 2009
Oude tijden herleven met José Feliciano
Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
José Feliciano gezien in het Paard van Troje in Den Haag op 18 oktober 2009
Het is even raar opkijken als enige tijd geleden een concert wordt aangekondigd van José Feliciano in het Paard van Troje. Raar omdat we in de Lage Landen eigenlijk al een eeuwigheid niks hebben gehoord van deze muzikant en raar omdat je deze zanger en gitaarvirtuoos niet direct verwacht in een club als het Paard van Troje maar eerder in Diligentia of World Forum.
Wie is José Feliciano ook alweer? Menigeen zal deze blinde Puerto Ricaanse muzikant kennen van één van de beroemdste kersthits aller tijden: Feliz Navidad. Het soort nummer dat zo dood is gedraaid dat je bij het horen van de eerste tonen niet meer loskomt van de melodie. Hij scoort in de jaren zestig en zeventig met hits als Hi-Heel Sneakers, Qué Sera en de aanstekelijke bewerking van The Doors’ Light My Fire waarmee hij in de hoogste regionen belandt. Hij covert veel populaire nummers door ze een licht latin sausje mee te geven met virtuoze gitaartechniek en een soepel in het gehoor liggende stem.
De 64-jarige Feliciano is voor een tour in Europa en geeft daarbij twee optredens in Nederland waaronder het Paard. Ondanks dat de naam José Feliciano in de muziekwereld geen geringe is, komt er toch maar een slordige 400 man op af. Dat is vooral ouder publiek en een enkele jongeling. Vanaf de opening van Ain’t No Sunshine krijgt Feliciano meteen warme bijval. Hij is nog prima bij stem en zijn gitaarspel is net zo spetterend als in de hoogtijdagen. Hij wordt in muziekkringen vaak The Greatest Living Guitarist In The World genoemd. Dat zijn doorgaans gevaarlijke titels maar hij kan ontegenzeggelijk indrukwekkend spelen met een even soepele als nerveuze vingertechniek.
Toch is José Feliciano eigenlijk nooit weggeweest want een kijkje in zijn oeuvre leert dat hij ook na de grote hits hele batterijen aan albums heeft gemaakt in het Engels en in het Spaans. Door de jaren heen heeft hij vele awards in de wacht gesleept en ook nu is hij genomineerd voor een Latijnse Grammy award voor het album Mexico en el Corazon. Tijdens zijn optreden blijken de Spaanstalige liedjes enorm in de smaak te vallen bij het vrouwelijke publiek. Binnen die Spaanstalige nummers komen we natuurlijk Qué Sera tegen maar ook covers als Oye Como Va, Bamboleo en de toegift La Bamba. Sowieso valt het gros van wat hij tijdens het concert speelt onder deze categorie waardoor het herkenningsgehalte hoog ligt. Een fijne vertolking van Michael Jackson’s Billie Jean mag hierin niet ongenoemd blijven. Minder geslaagd is het moment waarop een fel Purple Haze van Jimi Hendrix voorbijkomt. Dit past duidelijk niet in de stijl van Feliciano. Natuurlijk ontbreken de grote hits Light My Fire en Feliz Navidad niet.
De hele avond vertoont een nostalgische sfeer en het publiek vertoont duidelijk affectie voor de sympathieke Feliciano die zich prima op zijn gemak lijkt te voelen. Hij zit rustig op een kruk en draagt een stoere zonnebril. Hij praat de liedjes hier en daar aan elkaar en doet wat aan commercie door zijn website te promoten om de mensen warm te maken daar zijn laatste opnames te downloaden.
In anderhalf uur tijd presenteert José Feliciano met zijn zevenkoppige band een palet van vooral bekende prettig in het gehoor liggende nummers tegenover een enthousiast publiek. Een alleraardigst concert waarin oude tijden op aangename wijze herleven.
Website