Onderwerp: POP-ROCK

20 Oktober 2009

Symphonica in Rosso 2009 … met Soul Legende Diana Ross

Door Jerry Ramdas met foto's van Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)

Rosso is dit jaar anders dan anders. In positieve en negatieve zin. Het negatieve is een ieder niet ontschoten. Het faillissement van The Entertainment Group had er toe bij kunnen dragen dat de Symphonica's dit jaar hun instrumenten in de kast hadden kunnen laten staan. In dit geval kan de lof naar Marco Borsato, die met zijn eigen concerten de Rosso sprookjes in ieder geval voor dit jaar zeker kon stellen!

Bij binnenkomst tracht een DJ de tijd te killen. Echter, die man voldoet helaas niet aan de maatstaven van bijvoorbeeld een Tiësto. Volgende keer maar een ander. De opening met Alain Clark in het voorprogramma is uitstekend te noemen. De soul die deze man brengt warmt het publiek prima op. En dat in een ambiance die puur op soul en harmonie is gericht. Geweldig op zijn lijf geschreven! Ik hoop van harte dat Alain zijn weg doorzet en de grondvesten ook in het buitenland zal los schudden. Want dat kan Alain zeker aan. Zoals vorig jaar, sluit Alain’s vader het voorprogramma met het opzwepende nummer ‘Father and friend’ met zijn zoon af.

Dan de diva uit de Motown familie, waar de hele Dome op heeft zitten wachten. De opkomst van deze dame past helemaal bij haar, zoals je het van haar verwacht. Passend in de avond. In de kleur van het evenement. Net iets te glamorous misschien, maar dat kan miss Ross wel aan. Diana opent haar gedeelte van de avond met het nummer ‘I’m coming out’. Tegelijkertijd wordt ze geholpen door twee elegante heren om van die behoorlijk hoge showtrap af te komen. Tja, year of birth 1944…

Diana vind dat het publiek 'present' is. Daarmee geeft de dit jaar oma geworden soul legende aan dat het publiek duidelijk aanwezig is en heerlijk mee feest. Met nummers als ‘Old Piano’, ‘I will survive’ en ‘Ease on down the road’ bewijst het publiek inderdaad te kunnen feesten. Met de ballads ‘Endless Love’ en ‘touch me in the morning’ wordt bij menigeen de oude herinneringen naar boven gehaald.

Overigens, het gerucht dat Diana haar bandleden niet kent, blijkt anders te zijn. Zonder moeite ratelt Diana de namen van bandleden en zelfs de dirigent op. Tussentijds bedankt Diana de productie en het management voor het mogelijk maken van de concerten. Ze kent uiteraard de problematiek die zich in de voorgaande weken hebben voorgedaan.

Een gospelkoor, waar Sonja Silva deel van uitmaakt, zingt met volle borst mee bij het ten gehore brengen van ‘Reach out and Touch’. Alain Clark gaat bij het voorgenoemde nummer het duet aan met Diana Ross. Heerlijk om te zien en te horen. Je kan de energie goed voelen!

Een enkele keer is Diana even haar tekst kwijt, maar dat mag de Rosso-fun niet drukken. Het publiek kent de tekst toch ook wel. Verder laat het geluid soms te wensen over. Ik heb dat wel eens beter meegemaakt in het Gelredoomse.

Eind goed al goed zal ik maar zeggen. De spanning in de voorafgaande weken was te snijden. Niemand wist of de concerten dit jaar door zouden gegaan. Behalve Marco, die met een gepaste oplossing de Rosso liefhebbers de verlossing gaf en daarmee uitermate tevreden stelde.

Na het concert staat op het grote scherm te lezen:
To be continued….

We sincerly hope so! Want Symphonica mag niet verdwijnen…