Onderwerp: POP-ROCK
16 Oktober 2009
Porcupine tree ontroert in de HMH met The Incident
Tekst en beeld Berbera van den Hoek
Nog niet zo lang geleden maakte ik voor het eerst kennis met Porcupine Tree. Het live album Warszawa, dat al in 2004 uitkwam, maakte gelijk indruk op me, waarna ik besloot om ook “Fear of a Blank Planet” uit 2007 en “Deadwing” uit 2005 aan te schaffen. Een besluit waar ik tot nu toe absoluut geen spijt van heb. Deze Engelse band, met frontman en drijvende kracht Steven Wilson, timmert al sinds 1989 aardig aan de weg. De muziek doet mij denken aan de symfonische rock uit de jaren tachtig, van bijvoorbeeld Pink Floyd en Rush met hier en daar een vleugje metal. In september krijg ik het nieuwe album “The Incident” in handen en al na één keer luisteren ben ik verkocht. Porcupine Tree stond op 12 oktober 2009 in de HMH in Amsterdam en ik was razend benieuwd naar het live optreden.
Als de zaal nog in het donker is gehuld, wordt in de uitverkochte HMH aangekondigd dat ze beginnen met een integrale uitvoering van het album “The Incident”. Het album kwam op 11 september dit jaar uit en de tour is natuurlijk een promotie van het nieuwe album “The Incident”. Maar toch, het getuigt van lef dat Porcupine Tree een maand nadat het album officieel te koop wordt aangeboden, ervoor kiezen dit volledig spelen. Ze komen op in het donker en het eerste kwartier is er voor het publiek niet veel te zien. Dit geldt ook voor de aanwezige fotografen die alleen de eerste 10 minuten van het concert mogen fotograferen en dus danig gefrustreerd raken.
Gelukkig is er wel genoeg te horen en de HMH is door de goede akoestiek de juiste locatie voor dit concert. Tijdens de uitvoering van Incident gaat Porcupine Tree terug naar essentie van het album. Er is een sobere lichtshow en er worden filmpjes geprojecteerd op een scherm achter de band. Daarmee houden de visuele aspecten op. Gitaar, zowel akoestisch als elektrisch wordt op briljante wijze gecombineerd met synthesizer zonder dat het psychedelisch wordt en eindigt in een brei van geluid.
"Time Flies" is een van mijn favorieten van het album en tijdens de uitvoering krijg ik kippenvel. Wilson gaat zitten op een stoel, neem een akoestische gitaar ter hand en laat het nummer spreken. De combinatie van zijn stem met gitaar is prachtig. Ook van de nummers Black Dahlia en Flicker krijg ik kippenvel. De synhesizers en electrische gitaar brengen mij even terug naar mijn eerste Pink Floyd concert. Daarmee wil ik niet zeggen dat Porcupine Tree is blijven hangen in de tachtiger jaren. Daarmee doe je ze zeker te kort. Dit is symfonische rock die niet stil is blijven staan en met de tijd meegaat. Na de fantastische uitvoering van “Incident” werd er een korte pauze van ongeveer 10 minuten ingelast, waarna ze zeer sterk terugkomen met het wat oudere werk, waaronder ‘Russia on Ice (the first part)’, ‘Anesthesize (second part)’ en ‘Lazarus’.
Eenmaal bekomen van de emotie na de eerste nummers van “The Incident” kijk ik eens om me heen. Het valt op dat het publiek uit alle leeftijden bestaat en dat er veel meer mannen dan vrouwen zijn afgekomen op dit concert. Helaas is nog niet iedereen in de zaal vertrouwd met het nieuwe album. Degenen die komen voor het oudere werk hebben zeker moeite de aandacht te houden tijdens de integrale uitvoering van “The Incident”. Sommige personen gedragen zich alsof ze in de kroeg staan en irriteren iedereen die erbij in de buurt staan.
Na een korte tweede set van in totaal 8 nummers, worden we nog verwend met een toegift van 2 nummers: ‘The Sound of Muzak’ en ‘Trains’, waarbij het volledige publiek zijn en haar handjes laat zien. En dat verdient deze band, zo niet meer!! Een bijzondere band met het vermogen om iemand doorlopend kippenvel te laten hebben. Een band die zo goed op elkaar is ingespeeld en die een waanzinnig strakke show weet neer te zetten.
De Porcupine Tree live ervaring smaakt naar meer en ik hoop dat ze nog heel lang, heel veel mooie albums blijven maken.