Onderwerp: DE PARADE

19 Augustus 2009

Twee dames in een stemlokaal: GO VOTE!

 
Door Paolo met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Go Vote! was zeker een aanrader op de Parade 2009. Doorgewinterd acteertalent onderscheidt zich toch van beginnend enthousiasme en uiteraard hebben beide zo hun charmes en beperkingen.

Het publiek werd een voorstelling voorgeschoteld, die op het lijf van de beide actrices lijkt geschreven (misschien is dat ook wel zo). Twee vrijwilligsters, u kent dat wel, die achter een tafel de hele dag in een stemhokje hebben gezeten en tegen “sluitingstijd” zitten te wachten op nog een enkele verdwaalde stemmer en intussen hun levensbespiegelingen uitwisselen.

Wat gebeurt is bijzonder. De beide dames, duidelijk afkomstig uit een andere sociale klasse, voeren de dames interactieve monologen (van een echte dialoog is tijdens het stuk eigenlijk geen sprake), ieder vanuit een eigen beleving en achtergrond. De nieuwe rijke wat geaffecteerde Beatrijs, die er elk jaar in slaagt als eerste de stembus in te leveren, komt er gaandeweg achter  dat haar leven toch niet zo geweldig is als ze altijd doet geloven. En Syl, de weduwe van een 10 jaar geleden verongelukte vrachtwagenchauffeur, komt er tijdens het laatste half uur van de dag achter dat ze toch wel degelijk wat voorstelt. Zelfreflectie leidt tot nieuwe inspiratie. De ongenuanceerdheid tot nieuwe kracht en inzicht.

Erg grappig. Uiteraard komt dat mede door de subtiele tekstuele vormgeving van beide actrices. De Kuyper zet in Beatrijs een schitterende geaffecteerde en verheven burgeres neer met haar lijzige bijna zeurderige stem in een soort witte tennisoutfit, terwijl Bom als Sylvia bont uitgedost en kauwgom kauwend een ontoegankelijke onverschilligheid lijkt uit te stralen. Uiteindelijk blijkt dat de beide dames toch niet zo heel veel verschillen. Ze kijken beiden naar een Amerikaanse Dallas-achtige soap, waarbij hun verschillende werelden elkaar even lijken te raken.

Dit alles terwijl er inderdaad nog een jongeman met een gitaar (Thijs Maas) langskomt om op het laatste moment nog te gaan stemmen en in het stemhokje verdwijnt, om daar gedurende de rest van de voorstelling niet meer uit te komen. Tijdens zijn verblijf in het stemhokje speelt hij gitaar en zingt hij werkelijk zeer verdienstelijk op de monologen afgestemde covers van onder andere de Beatles (Help), Queen (Show Must Go On) en Dylan (Blowin’ In The Wind) om de voorstelling tenslotte af te sluiten met een - toepasselijke - eigen op de nieuwe president van Amerika geïnspireerde compositie “Yes We Can”. Want we kunnen de regie van ons leven inderdaad weer in eigen hand krijgen, maar alleen wanneer we eerst leren kritisch naar onszelf te kijken. De moraal van het verhaal.

Een pluim voor de zanger/gitarist. Zijn bijdrage van een bijzonder hoog niveau. Goede zang met begeleiding en ook voortreffelijk ondersteund door de techniek. Zijn aanwezigheid was perfect geïntegreerd in de voorstelling.

Eigenlijk een pareltje (tussen al het vocale en muzikale geweld op de zeer druk bezochte zomeravond op de Parade om het theater heen), dat je eigenlijk niet had mogen missen.

Spel: 
Raymonde de Kuyper, Jacqueline Blom en Thijs Maas

Tekst: Nathan Vecht
Regie: Aat Ceelen