Onderwerp: POP-ROCK

16 Juli 2009

Eerste dag Bospop, een programma net zo afwisselend als het weer

Tekst en beeld Berbera van den Hoek (klik voor vergroting) 

Dit weekend vindt in het Limburgse Weert al voor de 29 keer het Bospop festival plaats. Dit sympathieke festival dat begonnen is in 1980 voor plaatselijke amateurbands heeft zichzelf de laatste jaren op de kaart gezet door grote namen te programmeren. Zo stonden in 2006 de Simple Minds, Roxy Music, Sting en Simply Red en vorig jaar o.a. Neil Young en Santana op het podium.

Ook dit jaar is Bospop er ondanks wat afzeggingen in geslaagd een mooie programmering neer te zetten met aankomend talent en gevestigde namen. Het enige wat niet echt meewerkte is het vrij troosteloze weer maar gelukkig konden de heftige korte regenbuien de pret voor het publiek niet bederven.

Normaal gesproken moet je als festivalganger een planning maken omdat vaak de bands die je wilt zien tegelijkertijd spelen of er een overlap is. Op Bospop hoef je daar niet bang voor te zijn. Er zijn 2 podia, een hoofdpodium buiten en een tent. De optredens op beide podia sluiten naadloos op elkaar aan. Ook is de inwendige mens niet vergeten. Er zijn diverse eet- en drinktentjes met een ruime variatie aan snacks en maaltijden allemaal tegen een redelijke prijs.

Een van de eerste acts op het hoofdpodium is de Britse band Saint Jude. Zij maken gelijk indruk met hun zoals ze het zelf beschrijven rock 'n roll gospel, stevige rock met blues tintje die met prachtige ballads afwisselen. De zangeres Lynne Jackaman heeft een heerlijke stem met rauw randje en een podiumpresentatie waarmee ze het publiek inpakt.

Daarna is het in de tent tijd voor eerlijk gitaarwerk met blueswonder Bernard Allison, de zoon van de legende Arthur Allison. Heerlijke blues klassiekers vullen de tent en het is opvallend hoe hij deze eigen maakt door er hele andere composities van te maken. Hij begint met een heerlijke uitvoering van de Hendrix klassieker Voodoo Chile en wat later herken je fragmenten uit Crossroads. Alles sluit naadloos op elkaar aan en het publiek en de band lijken allebij te genieten.

De Belgisch Nederlandse punkrock formatie Drive Like Maria krijgt het voor de eerste keer vandaag voor elkaar om de tent op zijn kop te zetten. Opgericht in 2005 en winnaar van de Nederlande Global Battle of the Bands zijn ze daarna begonnen met hun offensief om de wereld te veroveren. Dat gaat ze goed af en zo stonden ze eerder dit jaar al in de Arena in het voorprogramma van AC/DC. Hun tempo is bijna niet bij te houden en ze spelen de tent plat. Opvallend is dat drummer Bjorn Awouters de zang voor de rekening neemt. Naast Awouters halen gitariste Nitzan Hoffman en bassist Robin van Saase in drie kwartier alles uit de kast.

Guus Meeuwis staat later in de middag op het hoofdpodium en waar hij de week ervoor op Parkpop nog moeiteloos 275.000 mensen vermaakt komt hier het publiek, afgezien van de eerste rijen niet echt los. Aan het optreden ligt het zeker niet maar hij krijgt de handen maar met moeite in de lucht. 

Wat Guus Meeuwis niet wil lukken gaat Rowwen Hèze later in de tent zonder enige moeite af, voordat ze het podium betreden is het feest in de tent als losgebarsten. Zodra ze opkomen gaan de handen massaal de lucht in en alles wordt woord voor woord meegezongen. Het bier vliegt in het rond en de Limburgers bouwen een feestje in eigen huis.

Al vroeg in de middag hebben zich voor het hoofdpodium een grote groep fans in bijbehorende t-shirts van de Guano Apes verzameld. Het is enkele jaren stil geweest rond deze Engelstalige Duitse band maar deze zomer zijn ze op diverse festivals te zien. Het hele optreden had wat statisch ondanks het hoge geluidsvolume. Zangeres Sandra Nasic deed haar best maar wist niet te overtuigen.

Een wat vreemde eend in de bijt tussen gitaargeweld en Nederpop is de afsluitende act van de tent. Daar staat soul talent Ryan Shaw die de wereld langzaam aan het veroveren is. Hij oogt wat onwennig als hij in t-shirt het podium opkomt maar daar komt snel verandering als hij begint te zingen. Wat een stem en wat een strakke band heeft hij om zich heen verzameld! Hij slaagt er in een klap in de soultijden van Otis Redding te laten herleven.

De afsluiter van de eerste dag is Foreigner en het concert op Bospop is het laatste concert van hun Europese tour. Deze gladde gepolijste rockband is opgericht in de jaren 70 door Mick Jones, hij is het enige overgebleven bandlid uit de originele bezetting. Een van de laatste wisselingen is dat Kelly Hanson die de zanger van het eerste uur Lou Gramm opvolgt. Foreigner heeft in hun ruim 30-jarige geschiedenis een aanzienlijk aantal hits gescoord die vanavond bijna allemaal de revu passeren. Van Cold as Ice en Waiting for a girl like you naar een mooie akoestische uitvoering van Say you will en verder met Feels Like the First Time. Het is niet verassend maar ze weten te overtuigen met een mooie gepolijste show en nummers die iedereen kent en leuk blijven om te horen. Op momenten is het allemaal wat over de top maar muzikaal stond het optreden als een huis,

Foreigner is een waardige afsluiter van de eerste dag en alvast een mooie warming up voor zondag met een steviger programma.