Onderwerp: POP-ROCK

4 Juli 2009

Guus Meeuwis sluit 29 editie van Parkpop af met knalfeest!

 
Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Dit jaar was het weer mooi weer op de laatste zondag van juni. De dag dat traditiegetrouw en dit jaar al voor de 29e keer in het Zuiderpark in Den Haag Parkpop wordt gevierd. De maand juni is al voor het derde opeenvolgende jaar de maand van The Hague Festival en Parkpop is het laatste evenement van deze reeks. The Hague Festivals heeft dit jaar weer meer bezoekers getrokken dan ooit. Alleen Parkpop telt dit jaar al 275.000 bezoekers.   

Bij de Jupiler stage heeft zich al vroeg in de middag veel publiek verzameld als Miss Montreal aftrapt. Ze is bekend geworden door een kaasreclame en staat ineens volop in belangstelling. Sanne Hans windt door haar enthousiasme en uitstraling het publiek om haar vingers en is een mooie opener. Op het andere podium, de Staedion stage beginnen enkele minuten later de mannen van De Staat. De band rond zanger Torre Florim heeft in korte tijd al een inmense reputatie opgebouwd die ze op Parkpop meer dan waar maken. 

Den Haag heeft tijdens de Koninginnenach al kennis kunnen maken met de Belgische band Triggerfinger. De allemaal in zwarte kostuums gestoken heren bouwen een feestje met hun stevige bluesrock en zetten het publiek naar hun hand.  Boris zorgt met zijn catchy soul klanken voor een zonnig tintje op het zonovergoten festival. De bandleden en Boris dragen allemaal een t-shirt ter herinnering aan Michael Jackson en en het was eigenlijk wel jammer dat ze geeen nummer van dit veel te jong overleden icoon speelden.

Sommige bands weten niet van ophouden. Dat geldt ook wel een beetje voor de Buzzcocks. Deze band vind haar oorsprong in de Engelse punk scene en werden geinspireerd door de Sex Pistols. Ze zijn in de jaren tachtig uit elkaar gegaan en ook weer bij elkaar gekomen. Na diverse wisselingen in de band zijn er nog twee leden van de oorspronkelijke bezetting over. De liefhebbers van rauwe veteranen punk kunnen dit optreden waarderen maar ze spreken duidelijk de jongere generatie niet aan met het gooi en smijtwerk. 

Ed Kowalczyk kent bijna iedereen als de frontman en zanger van de band Live. Op Parkpop verrast hij het massaal toegestroomde publiek en laat zich van een totaal andere kant zien. Met alleen een gitaar brengt hij enkele Live hits ten gehore en daarmee bezorgt hij nodige kippenvel momenten. Tijdens de klassieker 'I shall overcome', wat door het 9/11 drama een heel andere betekenis heeft gekregen wordt hij  door een 4-koppig strijkorkest bijgestaan. Dit geeft een extra dimensie aan het nummer en dit laat het publiek niet onberoerd die het massaal woord voor woord meezingen. 

Op de Jupiler Stage spettert op hetzelfde moment Dana Fuchs. Enkele gelukkigen hebben al kennis met haar kunnen maken op The Hague Jazz en ook oop Parkpop geeft ze een spetterend optreden. Dana heeft een stem die doet denken aan Janis Joplin en Beth Hart met een vleugje soul. Ze is geboren en opgegroeid in een gelovige omgeving op platteland in Florida en in haar teksten en de opmerkingen die ze tussen de nummers maakt vind je hier elementen van terug. Erg mooi is het nummer Songbird. Dit heeft ze speciaal geschreven ter nagedachtenis aan haar zus en ze draagt dit op aan haar zus en Michael Jackson. 

De Pretenders maken letterlijk hun naam waar op Parkpop. Als Chrissie Hynde het podium opkomt straalt haar slechte humeur al van haar af en dat wordt er niet beter op als het geluid niet naar haar zin is. Voordat het eerste nummer voorbij is smijt ze haar zender weg en het is duidelijk zichtbaar dat ze scheldt op iedereen op het podium die bij haar in de buurt komt. Van een front lady die al 30 jaar in het vak zit mag je een meer professionele houding verwachten. Afgezien van de schaamteloze vertoning van Hynde blijven de nummers, zoals bijvoorbeeld '2000 miles' and 'Brass in the Pocket' erg lekker in het gehoor liggen en het publiek zingt luidkeels mee.

De Belgisch singer/songwriter Milow begint zijn optreden heel ingetogen en rustig.  Je zou eigenlijk bij deze muziek op het strand willen liggen met een roseetje binnen handbereik. Schijn bedriegt en na de wat rustige opbouw met heerlijke luisterliedjes sluit hij zijn optreden spetterend af met zijn grote hit Ayo Technology

Enkele jaren geleden was de meeste Nederlandstalige muziek not done en het is in eerste instantie verrassend dat Guus Meeuwis deze editie van Parkpop afsluit. Meestal begint tegen die tijd op Parkpop het publiek al richting huiswaarts te gaan. Dit keer niet en al het publiek is toegestroomd om een glimp op te vangen van het laatste optreden. Zodra Guus Meeuwis het podium opkomt en 'Een nacht' inzet barst het feest los op het veld en iedereen zingt uit volle borst mee mee. De emoties komen los bij 'Geef mij je Angst' waarna het volgens hem tijd wordt dat de pieren uit het gras komen. Hierna barst het echt los. Alle grote hits passeren de revu. Op het veld blijft niemand stilstaan en massaal gaan de armen de lucht. Guus Meeuwis bespeelt het publiek dat er vol voor gaat. In het persvak hebben de aanwezige fotografen allemaal al lang de cameras opgeborgen en dansen mee, evenals de aanwezige brandweermensen. In het vak waar de hele dag VIPs voorzichtig hebben staan deinen breken spontane polonaises los. De pieren komen uit het gras omhoog en iedereen kan terugkijken op een wederom zeer geslaagd festival. Op naar de 30e editie.