Onderwerp: OEROL
20 Juni 2009
Column Jeroen Pater | Ze bestaan echt...
Foto Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Na 7 dagen Oerol merk ik een ritme in mijn dagindeling. Rond twaalf uur opstaan en ontbijten in de zon. Twee espresso, wat fruit en verbaasd zijn dat ik nog steeds geen kater heb. Douchen, Oerolkrantje lezen, de rotzooi van de dag ervoor opruimen. En op het moment dat we afruimen mij afvragen: wat doen we vandaag? Te laat om nog kaartjes te regelen. Te laat om de zon te zien opgaan. Te laat om Slem bij vloed te zien. Te laat om als eerste het Westerkeijn terrein op te lopen. En geen fut om die zo lang geplande hardlooptraining af te werken. Dus wat wel? Ik heb mij dit jaar gestort op het nachtleven en de zoektocht naar het bunkerfeest. Want bestaan ze echt?
We begonnen in de Vijfpoort op maandag. Behoorlijk druk en vol vrijwilligers. Kan heel leuk zijn maar als je als niet-vrijwilliger daar binnen komt kost het wel even om te acclimatiseren. Binnen leek het alsof ze het wereldrecord mensen-in-een-kroeg-proppen probeerden te verbreken. Ik word altijd een beetje opstandig van veel mensen dicht op elkaar. Dan ga ik mij vermaken met absurde gesprekken. Ik vind het leuk om bij voor mij onbekende groepjes mensen te gaan staan, ze aan te kijken, zomaar een willekeurige zin te beginnen, ze nogmaals aan kijken en dan te zeggen: oh nee, dit is niet mijn groepje. En dan weglopen. Lachen! Helaas niemand gevonden die ons naar een bunkerfeest kon brengen.
Woensdagnacht bij de Stay Okay gehangen. We wilden Cornald Maas en Oerol TV, maar raakten snel afgeleid door de sturende vragen die hij stelt. Hij weet het voor elkaar te krijgen om gasten hun antwoorden in 80 procent van de gevallen met 'nee' te laten beginnen.
Cornald: "Wende, herken je het dat muziek als discipline anders op een festival als Oerol wordt benaderd dan beeldend theater, zeker als je speelt op een locatie als het Bostheater? En dat mede houdend tegen het licht van vernieuwing je je soms afvraagt wat bindt ons nog als mens?" Wende (denkt na, kijkt moeilijk) zegt: "Nee, maar ik ga in september weer toeren. Geeft dit een beetje antwoord op je vraag?" Daarna als een dolle gedanst tot 2 uur 's nachts met alle soorten en leeftijden. Toen werden we moe. Weer geen bunkerfeest.
Wat is dat precies een bunkerfeest? Wikipedia schrijft: Bunkerfeesten zijn feesten omgeven door mysterieuze verhalen. Iedereen weet ervan maar niemand heeft er echt één meegemaakt. Ze zijn altijd spannend en vol met djembee spelers en vuurspuwers en muziek met aggregaten. En eindigen altijd in skinny dippen in de opgaande zon met veel mooie vrouwen.
Sinds gisteren heb ik mijn antwoord: ze bestaan echt. En jij wil weten hoe je er komt? Op het moment dat je om half drie het Wrakkenmuseum wordt uitgegooid en dan nog door wil spreek je op straat de groep mensen aan met kratjes bier en flessen Jutters. Die zijn namelijk onderweg, onderweg naar 'het feest'. En de weg is lang. Eerst een stuk richting de duinen, vlak voor de weg overgaat in zand, naar links. Drie keer het prikkeldraad over. Langzaam de berg zand in lopen en dan rechts door het hoge gras, achter de eerste betonnen muur zie je de Bunker opdoemen. Je loopt door de loopgraven en waant je even in de 2e wereld oorlog. Je ruikt het vuur. Aan het einde van de tunnel hoor je zacht muziek en geroezemoes. Bulls eye. Ik was getuige van mijn eerste confrontatie met het fenomeen. Het is het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt.
Om zes uur pakten we de fiets en zagen kleine schaduwen voor onze lampen wegspringen. En ik bedacht het volgende tegeltje: Een goede nacht stappen eindigt altijd met konijntjes op je pad.