Onderwerp: OEROL
14 Juni 2009
HEELHUIDS & HALSOVERDEKOP, een countrymusical
Tekst van Paolo met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Het Noord Nederlands Toneel staat sinds kort onder nieuw artistiek bewind van Ola Mafaalani. Met de çountrymusical ’Heelhuids en Halsoverkop’, een coproductie met het Groningse dansgezelschap ‘Club Guy & Roni’ pakt haar echtgenoot Ko van den Bosch (ex-Alex d’Electrique) weer flink uit. Hoewel de aankondiging anders doet vermoeden, krijgt het publiek eerder een wat controversiële en nogal overrompelende theatervoorstelling met stevige muziek en disharmonieuze dansvormen, dan een echte musical, gepresenteerd. En het “country-gehalte” is daardoor voor de echte liefhebbers van dat genre op zijn zachts uitgedrukt een beetje magertjes. Maar het publiek krijgt wel een anderhalf uur durende wervelende voorstelling te zien in één van de loodsen op het industrieterrein in West (Loods Zelen) die daartoe is omgetoverd tot een echt theater. Vooraf worden fraai verzorgde flyers uitgereikt aan de toeschouwers, en dat helpt toch wel het stuk iets toegankelijker te maken.
Want het thema is eigenlijk wel zwaar: geluk is niet af te dwingen. Liefde al evenmin. Vooral niet als angst de regisseur is.
Setting van het stuk is een hotel in een woestijn, waar een allegaartje aan gasten tegen wil en dank de nacht met elkaar doorbrengt. Hoteleigenaar Andreas (Wil van der Meer) heeft zijn hulp, de ’luchtgeest’, (dus zoals “Ariel” in The Tempest) Geessie (danseres Roni Haver) erop uitgestuurd om een storm te veroorzaken en gasten van diverse pluimage en nationaliteit uit het dagelijks leven te ronselen en naar het hotel te dirigeren om hen het geluk te laten vinden. Bij wijze van een soort (goddelijk) experiment dat dus uiteindelijk tot mislukken gedoemd is. Misschien moeten we ook geen God proberen te spelen. De tamelijk volslanke in een rood fluwelen jurk geperste sloof “Wendy- Belinda” (Daniela Benouilly) blijkt tevens een zeer verdienstelijk zangeres.
Buiten giert de storm, binnen proberen een inmiddels op middelbare leeftijd aangekomen moeder Lizzy (Malou Gorter) die na een nogal promiscue leven in de zeventiger jaren “aan de fles is blijven hangen”, haar gefrustreerde en weemoedig klagerige, verwijtende en terugblikkende dochter Emma en haar zoon Melvin (Peter Vandermeulebroecke), een kunstenaar met een kunstenaars”block”, zijn Servische muze Sharon (Dunja Jocic), de “filmische vrouw” (wat dat ook precies moge betekenen) met een Duiste tongval Martha (Yvonne Weschke) en een huurmoordenaar, de cowboy Raoul (Jorge Morro) met zichzelf en elkaar in het reine te komen. De Poolse filosoof Sam (Igor Podsiadly) houdt een monoloog over zijn baan als ’fuck’envuller bij de Aldi.
De cast is een zoals uit de beschrijving hierboven moge blijken een bonte mengeling van dansers en acteurs, terwijl drie als ZZ Top met lange grijze baarden, zonnebrillen en hoeden uitgedoste muzikanten (alleen wel met nog“jonge smoeltjes”) , klaaglijke en swingende, eerder rock- dan country achtige muziek verzorgen vanuit een aan de zijkant van het toneel gepositioneerd verhoogd plateau. Alle liedjes worden in het Engels gezongen, de mono- en dialogen vinden plaats in het Nederlands, Slavisch en Duits waardoor het verband met de rest van de voorstelling soms wel een beetje verloren raakt.
Het is een dynamische voorstelling met veel verbaal, fysiek en deurenslaand geweld, dat soms wel een beetje teveel van het goede is. Daarbij moet ik toegeven dat voor mij sommige passages bij vlagen ook niet helemaal begrijpelijk waren en dat mijn aandacht op die momenten dan jammer genoeg wel een beetje verslapte. Maar dan lukte het me in de meeste gevallen toch wel weer om opnieuw “aan te haken”, de grote lijnen blijven gelukkig wel overeind.
Mensen gelukkig laten worden, het is natuurlijk onbegonnen werk. „Ze verdommen het gewoon!” schreeuwt de als manisch optimist omschreven Andreas aan het eind. „Nou, bedankt hoor!”
Noord Nederlands Toneel i.s.m. dansgezelschap Club Guy & Roni, ’Heelhuids & Halsoverkop, een countrymusical’, tekst Ko van den Bosch, regie Ko van den Bosch en Guy Weizman, composities David Dramm, choreografie Guy Weizman en Roni Haver.