Onderwerp: CABARET

20 Februari 2009

Alex Klaassen: een verbijsterend talent

Door Suzan Vermeulen met foto's van Bob Bronshoff

De zaal stroomt vol. Het regent buiten en in de kleine hal van de Kleine Komedie klinkt opgewonden geroezemoes. Naast de gewone theaterliefhebber betreden ook Youp van het Hek en enkele andere professionals de zaal, allen in afwachting van Alex Klaasens eerste solo. Want Klaasen is alleen. Eindelijk. Af en toe alleen zijn is belangrijk, vindt hij. Daar moet je van genieten, zelfs in je eentje. De zaal is stijf uitverkocht, dus helemaal alleen is deze opkomende ster niet. En als hij het podium betreedt, barst het eerst applaus al los.

Je kent Alex Klaasen waarschijnlijk wel. Misschien niet van naam, maar vast en zeker van gezicht. Hoewel ook dat niet helemaal hoeft te kloppen. Als ware kameleon zette hij in Kopspijkers de meest levensechte muzikale parodieën neer.

Het afgelopen seizoen was deze duizendpoot in de televisiehit Gooische Vrouwen te zien, als de nichterige stylist Yari. Tevens tourde hij met zijn eigen musical Verplichte Figuren door het land. Klaasen werkte daarvoor met Arjan Ederveen, stond o.a. in de musicals Tsjechov, Heerlijk Duurt Het Langst en Jan Jans en de Kinderen en was de helft van het cabaretduo Klaasen en Sandifort. Na vele jaren ‘samen’ met collega’s op het podium te hebben gestaan, werd het tijd voor een one-man-show onder de passende titel: Eindelijk alleen.

In een gestreepte boxershort, een blauw hemd en een ochtendjas loopt Klaasen doelbewust naar de microfoon en knalt er het eerste muzikale hoogstandje uit. Als een ware Jacques Brel bezingt hij ‘Joie de Vivre’ en de sfeer komt er goed in. De tekstuele kwinkslagen doen vermoeden dat we een cabareteske en dubbelzinnige show tegemoet gaan en dat is deels ook het geval. Met ogenschijnlijk gemak schakelt Klaassen van het ene typetje naar het andere. Zonder attributen en aanpassing van zijn kostuums. Alle personages hebben gemeen dat zij een bepaalde vorm van eenzaamheid verbeelden. De apathische paaldanslerares Chantal en de Ode aan de Drol vormen enkele hilarische hoogtepunten. Dubbelzinnigheid scoort en ondanks dat de platheid op de loer ligt, blijf je continu geboeid en wordt het nergens smerig.

Seksuele en suggestieve teksten doen het goed bij het publiek, maar datzelfde publiek is muisstil als Klaasen de dakloze laat vertellen over zijn dode liefje Natasja. Met een apart accent en puur fysiek acteren vergeet iedereen dat Alex Klaasen op het podium staat. Hij verstaat de kunst van de geloofwaardigheid en er wordt collectief een brok weggeslikt. Datzelfde gebeurt bij zijn fenomenale vertolking van de 80-jarige die eindelijk zijn vrouw kan begraven en zijn eigen leven kan leiden. De lach en de traan vechten om voorrang.

Alex Klaasen is een verbijsterend talent. Hij heeft een verbijsterend talent. Zijn stem is immens. Met groot gemak zingt hij een Kinderen Voor Kinderenliedje in opera-stijl. Maar dan wel als bas én als sopraan tegelijk. Hij beheerst zijn lichaam en stem zo goed dat niets te gek is. Van ingetogen ballades tot overdreven bombastische musicalparodieën. Zijn fysieke spel is net zo fascinerend. Zonder andere middelen dan zijn eigen lichaam verandert hij van de ene op de andere tel in een totaal ander persoon. Een persoon van vlees en bloed. Alex Klaasen raakt. Hij mag dan wel alleen zijn, het publiek lag aan zijn voeten!