Onderwerp: POP-ROCK
3 December 2008
Crossing Border, blues zoals het ooit bedoeld was en kippenvel met Tom Baxter
Tekst en beeld door Berbera van den Hoek
De vrijdagavond op het literatuur en muziekfestival begint voor mij in de grote zaal bij Swell Season. Dit duo bestaat uit de Ierse zanger, gitarist en pianist Glen Hansard en de klassiek geschoolde Tsjechische pianiste Marketa Irglova. Glen Hansard is bij het grote publiek vooral bekend als zanger van de Ierse band The Frames. Voor de gelegenheid stond ook een gedeelte van de Frames op het podium maar het draaide allemaal om Hansard en Irglova. Ze brachten een set van breekbare ingetogen folk-rock waaronder het prachtige happiness. Bij vlagen lieten ze de remmen los met wat nummers uit het Frames repertoire dat een heel andere dimensie kreeg.
Na dit geweldige optreden ga ik naar Seasick Steve in het NT gebouw. Deze bluesman heeft jaren als zwerver geleefd en is naar eigen zeggen al 57 keer verhuisd en heeft in veel landen gewoond. Zijn doorbraak kwam in 2006 toen hij van de straat geplukt werd door Jools Holland en iedereen versteld deed staan bij een optreden in de Hootenanny, de nieuwsjaarsshow. Sindsdien doet hij het wat rustiger aan. Zijn derde cd ‘I started out wit h nothing and I still got most of it left’ is zojuist uitgekomen. Op Crossing Border doet hij de blues herleven. Met zijn 3-snarige gitaar en rauwe teksten pakt hij de zaal in.
Ik probeer nog een stukje van het optreden van de hype van het moment ‘Fleet Foxes mee te pakken. Helaas staat er een enorme rij voor een dichte deur van de te volle zaal en ik besluit naar het optreden in de grote zaal te gaan. Hier treedt het illustere duo Isobel Campbell en Mark Lanegan op. Een grotere tegenstelling kan je je niet voorstellen. De Schotse Campbell was voorheen de zangeres en celliste van Belle & Sebastian en de Amerikaans Lanegan kennen we van Screaming Trees en Queens of the Stone Age. De ruige doorleefde stem van Lanegan past goed bij de sprookjesachtige stem van Campbell, de songs die ze spelen zijn prachtig maar toch word ik er niet door geraakt en ik besluit snel verder te gaan.
In 2006 stond Stuart Staples solo op Crossing Border. Dit jaar is zijn band Tindersticks op het laatste moment toegevoegd aan de programmering. Een prima keuze van de festival organisatie. De band is actief sinds 1992 en brengt een combinatie van melancholische tekst met een vleugje lounge. Door de diepe doorrrookte stem van Staples krijgt dit een lading waar je kippenvel van krijgt. Voor de gelegenheid was er een strijkorkest toegevoegd wat het geheel nog meer diepgang gaf.
De uitsmijter van de Paradijszaal is Tom Baxter. Dit is voor mij de verassing van de avond. Zijn beide ouders zijn folkmuzikanten en muziek is hem met de paplepel ingegoten. Hij staat met drummer Che Albrighton en pianist Danny Keane op het podium. Door deze sobere opstelling wordt de nadruk gelegd op de prachtige autobiografische teksten die recht vanuit zijn hart lijken te komen. De zaal geniet en gaat met hem mee op reis. Baxter bewijst weer dat muziek en literatuur heel dichtbij elkaar liggen en is een waardige afsluiter van de avond.