Onderwerp: LOCATIETHEATER, FESTIVAL, DE PARADE
11 Juli 2008
Mooie kleinkunst, theater van de lach en meesterverteller op de Parade
Door Ellen van Kemp met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
De Parade 2008 op 4 juli Westbroekpark, Den Haag
Dat het paradepubliek meer wil dan leuke voorstellingen en rosé hebben ze bij de Parade goed begrepen. Elk jaar staat er daarom op het paradeterrein een keur aan restaurantjes. Dit jaar kiezen we voor de Algerijnse keuken van traiteurzaak Raïnaraï. We hebben een plek bemachtigd in de zon en we genieten van het heerlijke eten. Eigenlijk willen we zo wel de hele avond blijven zitten. Lekker kijken naar al de bezoekers die rondlopen op de mooiste festivallocatie van de Parade: het Westbroekpark in Den Haag, maar het is tijd voor onze eerste voorstelling: Depressie. Dat wordt lachen natuurlijk. Of niet?
Depressie
Eén op de vijf Nederlanders zal in zijn of haar leven een depressie doormaken. Daarom stonden er waarschijnlijk vijf koepeltentjes op het podium van Werktheater I waarin de voorstelling Depressie gespeeld werd. Eén van deze vijf jonge tentbewoners zal dus het slachtoffer zijn. Iedereen heeft wel eens last van een dip. Daarom is de reeks van ‘weet je waar je ook depri van wordt?’ herkenbaar en grappig. Na een paar liedjes volgt een reeks van ‘weet je waar je vrolijk van wordt?’. Vervolgens is iedereen weer vrolijk, behalve het slachtoffer. Moraal van het verhaal: vier op de vijf komt gemakkelijk uit een dipje, terwijl één op de vijf het leven minder positief ziet.
TEATRO en de Achterbankgeneratie hebben het zichzelf niet makkelijk gemaakt door een voorstelling over depressie te maken. Ze weten dat ze niet wegkomen met een paar grappige opmerkingen over wat allemaal erg is. Daar moeten ze meer voor doen. Met hangen en wurgen komen ze eruit. Er is duidelijk gezocht naar een combinatie van oppervlakkigheid en diepgang. “Nu moeten we de diepte in. Nu komt het erop aan!”, roept Gijs Naber en dat is precies het moment dat het wat moet worden. Dat is een spannend moment, maar het lukt hem. Met een ontroerend liedje wordt even de diepte aangeraakt om daarna snel weer naar de oppervlakte te gaan. Geen grote gebaren, geen slappe lach, niet hilarisch, maar mooie, fijne kleinkunst.
Bouillabaisse
“Bah, wat een clichés”, zegt een vrouw naast me als we Werktheater II uitgaan. Ze is duidelijk niet onder de indruk van de voorstelling Bouillabaisse. Maar fotograaf Berbera en ik hebben het heel anders beleefd. Bouillabaisse mag dan bol staan van de clichés , als je ze met zo’n enorme vaart, overtuiging en talent kunt brengen, dan worden het vanzelf meer dan clichés. De voorstelling doet denken aan John Lantings Theater van de Lach. Mannen die verkleed zijn als vrouw en omgekeerd, mensen die uit koffers komen, enzovoorts. En daar moet je natuurlijk van houden. Maar als je daarvan houdt, dan is dit de perfecte Paradevoorstelling.
Onze verslaggevers konden vrijdag nog niet weten dat ze één van de laatste voorstellingen zouden zien van acteur Carol van Herwijnen, die twee dagen later zou overlijden. Vanaf deze plaats betuigen wij onze oprechte deelneming aan de collega's, familie en vrienden en we hopen dat ze me goede gevoelens naar de foto's bij dit artikel zullen kijken (die we speciaal voor Carol bovenaan hebben geplaatst). Redactie Cultuurpodium.nl
De opheffing van Bob
Zijn naam staat garant voor veel publiek. Waarschijnlijk mensen die, net als wij, benieuwd zijn wat deze voormalig theatermaker en thans (sport-) BN-er naar de Parade brengt. De tent waarin we de voorstelling bijwonen zit dan ook, net als de voorstellingen ervoor en erna, tot de nok toe vol. Wilfried de Jong, getooid met opvallende bril (wat hebben Rotterdammers toch met brillen?) vertelt het absurdistische verhaal uit zijn verhalenbundel De opheffing van Bob (uitgegeven in 2007 voor de Bijenkorf) over een man die verdacht veel uiterlijke kenmerken van hemzelf vertoond. Bob die blijkbaar wel klaar is met het leven bouwt zichzelf, onder het motto ‘less is more’, met geweld maar zonder pijn of bloed, stelselmatig af.
Wilfried de Jong ontpopt zich als een meesterverteller. De muziek van Ocobar maakt deze ‘thriller op zakformaat’ nog spannender... Jammer dat deze voorstelling niet in Utrecht en Amsterdam te zien is, want het is eigenlijk een must voor iedereen die deze zomer naar de Parade gaat.
De Parade - website