Onderwerp: CIRCUS EN SHOW
23 Maart 2008
Ashton Brothers overtreffen zichzelf met sprakeloze rolstoelblues
Door Richard van de Crommert met foto's van Leo van Velzen (klik voor vergroting)
Welkom in de tempel van de Ashton Brothers. Met een donderklap begon maandagavond 17 maart 2008 ‘Charlatans, A Medicine Show’, de derde show van de vier kleinkunstenaars waarin opnieuw een hoofdrol is weggelegd voor de unieke combinatie van clownerie, poëzie, goochelarij, brutaliteit, acrobatiek, slapstick, waaghalzerij, variété en muziek. Voor een recensent is de show een nachtmerrie, want de vier mannen bleken zichzelf opnieuw te kunnen overtreffen.
Ze hebben de tijd genomen voor een nieuwe productie. Met Ballyhoo, hun vorige show, toerden ze ruim twee jaar rond. Daarna namen ze anderhalf jaar de tijd voor nieuw werk. En dat zie je er aan af. Wat een conditie moeten de vier broers hebben! De technische vaardigheden zijn verder gevorderd. Zo hebben de Ashton Brothers onder professionele leiding van Conny Boltini les gehad in trapezewerk. Als je van gespierde mannenbenen houdt heb je sowieso een geslaagde avond, maar de rest was ook erg goed. Te vaak heb ik me deze avond afgevraagd hoe mensen zo grappig kunnen zijn als de Ashton Brothers. Hun show is slapstick van de hoogste orde. Zelfs tekenfilmhelden zouden nog wat van de vier Nederlanders kunnen leren. Friso van Vemde krijgt er handhandig van langs met een strijkplank. En Rudi Carrell leeft voort! Het is een absoluut hoogtepunt van de show als de vier mannen een buikspreeknummer inzetten dat eindigt als een cartoon vol vechtpartijen.
Van wie hebben ze dit geleerd? Deze show is zo on-Nederlands&hellip. Coach Peter de Jong (Maxi) schoot tijdens de voorstelling enkele malen vol. “De twijfel sloeg de afgelopen maanden toe”, vertelt hij. “De eerste show was nog onbevangen. Nu ga je overal over nadenken. Het is extra moeilijk om dit allemaal zonder tekst te doen. Wat de Ashton Brothers doen is zo’n moeilijk onderdeel van het theatervak. Maar het is helemaal gelukt.”
Werkelijk hilarisch is het als Pepijn Gunneweg, in het zwart gekleed en met een piepstemmetje, ruzie krijgt met zijn microfoonstandaard. Dan zijn de lachsalvo’s niet van de lucht en lijkt hij nog het meest op een goochelende Stan Laurel. Wat een absurde gek is het toch.
En voor wie nog niet wist dat het zo moeilijk niet is om door een tennisracket heen te stappen, moet echt een kaartje kopen voor ‘Charlatans, A Medicine Show’. Want door een tennisracket stappen kan iedereen&hellip.. maar door een barkruk stappen&hellip. Daar krijg je het echt Spaans benauwd van. Pim Muda doet in elk geval een moedige poging.
Weet je, als verslaggever en recensent wil je bij een nieuwe voorstelling zo graag kritisch en het liefst ook origineel uit de hoek komen. En alhoewel de Ashton Brothers na afloop toegeven dat er tijdens de première van alles mis ging, heb ik daar niks van gemerkt. ‘Ik moet nu dus een volledig positief stukje schrijven&hellip
Voor ik het vergeet: de rode draad in het programma zijn rolstoelen. Een stuk of tien hebben ze er. En ze doen er werkelijk alles mee&hellip&hellip Eigenlijk is ‘Charlatans, A Medicine Show’ een bijna twee uur durend ballet voor rolstoelen. “Jaren geleden hebben we bedacht dat we iets met een rolstoel wilden doen”, vertelt Friso van Vemde. “We wilden alle dingen doen met een rolstoel voor als je wél kunt lopen&hellip”
De kostuums zijn van Jan Aarntzen. “Die jasjes die ze dragen kunnen alles zijn”, legt de kledingontwerper uit. “En dat is ook de bedoeling. Het idee was collage. Dus alles mocht door elkaar heen lopen. Het is zowel circus als militarisme. Zo zie je dus cowboyhoeden met pluimen en ook een indianentooi die om kan klappen.”
Ontroerend is het moment waarop Joost Spijkers, hangend aan een strop, een treurig en gevoelig Slavisch nummer zingt. Wel een kwartier hangt de Limburger aan die strop, terwijl twee collega’s van hem halsbrekende toeren uithalen. Joost is een talent apart. Hij bezweert in zijn jeugd nooit op balletles in Roermond te zijn gegaan, maar ik kan het bijna niet geloven, zo soepel en sierlijk gaat alles. Je kijkt je ogen uit. Spijkers beweegt zich bijna koninklijk.
Ik mag hopen dat de heren nog lang niet uitgekeken zijn op elkaar. Want behalve dat ik deze show nog een paar keer wil zien, wil ik nog decennia lang naar de shows van de Ashton Brothers blijven uitkijken. Het zijn dwazen, maar wel van het beste soort. Ik zit de halve tijd met mijn mond half open van verbazing te kijken naar de Nederland Jackass-mannen. Ik heb geleerd dat het zo makkelijk nog niet is om een aquarium leeg te drinken. Om nog maar te zwijgen over de soepelheid van hun tongen. En hoe kon die enorme steen nou ineens uit die schoen vallen? Daar zal ik wel nooit achter komen.
Ashton Brothers - website