Onderwerp: POP-ROCK
9 Januari 2008
Ontwapende Newton Faulkner in uitverkocht Paradiso
Door Aukje met foto's via Newton Faulkner (klik voor vergroting)
Gezien op 7 januari 2008
Newton Faulkner (1985) is een jonge gitaarvirtuoos die gezegend is met een prachtige stem en opvallend uiterlijk; lange rode dreads.
Op zijn dertiende leert hij zichzelf gitaar spelen. Drie jaar later wordt hij aangenomen op het prestigieuze Academy of Contemporary Music in Guildford, waar het hoofd van de gitaarafdeling Eric Roche grote invloed op hem heeft. Roche’s kenmerk was het percussief spelen op de akoestische gitaar, iets dat Newton heeft overgenomen en wat hem live zo aantrekkelijk maakt om naar te kijken.
In juli 2007 brengt Newton zijn eerste officiële album uit, ‘Hand built by robots’. Daarvoor heeft hij enkele onofficiële albums en singles uitgebracht, die succesvol zijn ontvangen. Op ‘Hand built by robots’ staat zijn versie van Massive Attack’s ‘Teardrop’. Een cover waar je je handen makkelijk aan kan branden, maar Newton kwam er goed mee weg. Gelukkig maar, grapte Newton, anders zou hij zijn vervolgd in Engeland. Op 7 januari speelt hij in een uitverkocht Paradiso, waar hij in oktober 2007 ook al te gast was. Hij vraagt hoeveel bezoekers zijn album hebben gekocht, en wanneer de meerderheid zijn hand opsteekt schrikt hij. Dat had hij niet verwacht.
Hij start met ‘To the light’ en speelt dan een nummer waar zijn carrière op is gestoeld. Want het nummer ‘I need something’ liet hij horen aan zijn gitaarleraar Eric Roche. Als hij het goed zou vinden zou Newton doorgaan met zijn carrière, zou Roche het slecht vinden dan zou hij stoppen. Gelukkig was Roche enthousiast, anders had misschien nog niemand van Newton Faulkner gehoord.
Het volgende nummer ‘Full fat’ is niet op het album terecht gekomen, maar dat betekent niet dat het geen goed nummer is, grapt Newton. Het is onterecht dat het niet op het album is gezet, want het nummer blijkt erg catchy te zijn. Daarna laat hij het vrolijke ‘People should smile more’ horen.
Hij heeft inmiddels al aardig zitten babbelen en voelt zich duidelijk thuis op het podium. We mogen zelfs ‘shut up’ zeggen als we hem te veel vinden kletsen. Hij is zo ontwapenend en komisch dat hij de harten van het publiek snel heeft gestolen. En zo kan het dat het publiek al bij het vijfde nummer ‘UFO’ enthousiast reageert op de vraag of ze een dansje willen doen. Gelukkig is zijn zelfbedachte dans niet moeilijk. Wijzen naar de lucht bij het woord ‘UFO’ en de hand opsteken bij het woord ‘hello’. Newton moet er zelf smakelijk om lachen wanneer hij het grootste gedeelte van het publiek mee ziet doen. Overigens wordt het theremin-achtige in dit nummer geluid door Newton zelf geproduceerd.
Het volgende liedje, door zijn broer geschreven, wordt op een kindergitaar uitgevoerd. Niet handig voor Newton, omdat het nummer (‘She’s got the time’) daardoor veel hoger gezongen moet worden dan zijn stem kan hebben. Maar hij redt het. Op diezelfde gitaar speelt hij een ‘traditioneel Californische folksong’. Het blijkt ‘I’ll be ready’ te zijn, het Baywatch-theme.
Het volgende nummer ‘For God’s sake’ is ook niet uitgebracht. Op dit nummer laat hij een heel scala aan indrukwekkende beats horen op zijn gitaar waardoor het lijkt alsof er een complete band meespeelt. Ook bij ‘Teardrop’, van Massive Attack, speelt hij alle originele beats op zijn gitaar. Een knappe prestatie.
Omdat hij zijn stem een beetje heeft verknald bij het zingen van het hoge ‘She’s got the time’, moet het publiek vooral meezingen met de hitsingle ‘Dream catch me’, omdat deze vrij hoog is. Maar Newton haalt het allemaal. Daarna maakt hij er voor de grap zelfs nog een reggaeversie van.
Dan kondigt hij zijn eigen toegift aan. Er zal nog één nummer worden gespeeld, waarna hij even zal verdwijnen van het podium, maar terug zal komen om nog een paar nummers te spelen. Omdat alle artiesten dat doen speelt Newton het spelletje mee, maar eigenlijk vindt hij het onzin. Het publiek kan er erg om lachen. Ik vind het alleen maar goed dat een artiest toegeeft dat het allemaal opgezet spel is.
Omdat hij vergeten is een nummer van de setlist te spelen, krijgen we nog twee nummers te horen in plaats van één. ‘All I got’ en ‘Gone in the morning’. Dan verdwijnt hij na luid applaus van het podium.
“What an enormous surprise!” roept hij als hij na een minuutje terugkomt. Om dan zijn favoriete nummer van het album te spelen, ‘Ageing superhero’. Daarna horen we het nummer ‘Billy’, waarbij de mannen en de vrouwen in het publiek een eigen zangpartij toegewezen krijgen. Het kost hem niet veel moeite om de toehoorders mee te laten zingen. Wat alleen maar harder wordt wanneer Newton de themasong van de tekenfilmserie ‘SpongeBob Squarepants’ inzet. Opeens gilt het hele publiek “SPONGEBOB SQUAREPANTS”. Een aparte ervaring om dit liedje in Paradiso te horen.
Dan is het tijd voor wat serieuzer werk, ‘Uncomfortably Slow’, waarna hij zijn laatste song aankondigt. Op zijn zoektocht naar een cover had hij maar drie dagen om iets uit te zoeken. Dat versnelde de keuze (het werd ‘Teardrop’), maar hij had zich tijdens die dagen even gewaagd aan ‘No limit’ (van ons Nederlandse duo Anita en Ray) waarvan hij een klein stukje laat horen. Ook had hij geroken aan ‘Bohemian Rhapsody’ dat hij in zijn geheel speelt. Met de kwaliteiten van Newton lijkt het alsof er een hele band meedoet, het publiek helpt met de tweede stem. Het verloopt allemaal soepel, maar blijft ook komisch omdat hij allerlei verschillende stemmetjes gebruikt.
Dan neemt hij definitief afscheid, en laat het publiek met een goed en vooral vrolijk gevoel achter. Newton Faulkner is nog onbevangen, gretig tijdens zijn optreden, ontwapenend, maar vooral een hele goede muzikant die een zaal kan platspelen. Ik voorspel dat we nog veel van hem zullen horen.
Newton Faulkner - website en MySpace