Onderwerp: POP-ROCK, FESTIVAL
4 December 2007
Kippenvel op slotdag Crossing Border
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek en Maarten Grootendorst
(klik voor vergroting)
Zaterdag was alweer de laatste dag van het Crossing Border festival en gezien de programmering lijkt het erop dat ze het met een knaller af willen sluiten. De organisatie verdient een extra pluim want deze avond was al ruim van tevoren uitverkocht. Toch was het was nergens te druk en waren er geen wachtrijen of afgesloten zalen.
Vic Chesnutt geeft de aftrap in de grote zaal. Deze singer songwriter uit Athens, Georgia krijgt op 18 jarige leeftijd een ongeluk waardoor hij in een rolstoel terecht komt. Zijn begeleidingsband heeft hij voor de gelegenheid ‘Your mamas ass’ gedoopt. Hij wisselt akoestisch af met heftige orkestrale effecten wat zijn melancholische nummers goed doen uitkomen. Veel van zijn teksten zijn auto biografisch en hij legt zoveel emotie in zijn zang dat je op momenten kippenvel krijgt. Hij sloot af met een geweldige akoestische versie van Ruby Tuesday. I like trains stond bijna tegelijkertijd met Vic Chesnutt in de Paradijszaal. Deze band uit Leeds doet de zwaarmoedige Britse popmuziek van de jaren negentig herleven, dat blijkt ook wel uit de titel van hun eerste cd ‘Elegies to lessons learnt’. Hun poëtische teksten gaan vooral over belangrijke historische gebeurtenissen uit de Engels geschiedenis zoals de grote brand van Londen en de Falkland oorlog. De heren zijn vanavond allen gekleed in zwarte pantalons, witte overhemden met zwarte band om hun arm. Het geheel werd visueel opgeluisterd door projecties die de muziek nog meer kracht geven. Door het strakke gitaarspel en de innemende stem van zanger David Martin ontstijgt I like trains het niveau van de meeste Britpop bands. Dit is een band waar we nog veel van gaan horen.
Het charmante Franse zangeresje Soko staat in de grote zaal. Ze is bloednerveus omdat ze voor Patti Smith mag optreden waarvoor ze zich op een aandoenlijke manier verontschuldigd. Haar teksten zijn grappig vooral als ze zingt over baby cat ondertussen begeleid ze zichzelf op keyboard en ukelele. Door haar ontwapende houding windt ze de zaal om haar vinger en iedereen miauwt mee.
Daarna betreedt een eveneens nerveuze Patti Smith het podium van de grote zaal. Haar nervositeit wordt veroorzaakt door haar invulling van het thema Crossing Border. Ze heeft besloten een stuk voor te dragen uit Hamlet van Shakespeare. Het is geweldig om de beroemde woorden ‘to be or not to be’, wat al vaak op hetzelfde podium gebracht is, uit de mond van deze artieste te horen. ‘To be or not to be’ heeft ze juist gekozen omdat er in korte tijd veel dierbaren van haar zijn overleden en de beroemde tekst krijgt hierdoor een heel persoonlijke lading. Dit ging aan het publiek in de zaal niet ongemerkt voorbij want kon je een speld horen vallen. Na deze voordracht was het snel over met de zenuwen. Ze wisselde voorgedragen poezie o.a. van Sylvia Plath af met songs waar ze zichzelf begeleide op een akoestische gitaar. Ze vertelt dat ze nog iets nieuws wil uitproberen en zet Lou Reed’s ‘A perfect Day’ in en vraagt of de zaal mee wil zingen met het refrein. Het publiek wat tijdens het hele optreden aan haar lippen gekluisterd is werkt als een stem mee en ik heb nog nooit zo’n indrukwekkende uitvoering van dit nummer gehoord. ‘s Middags heeft ze Vic Chesnutt uitgenodigd om met haar op te treden en tegen het eind van het optreden komt Vic met zijn band het podium op en beginnen ingetogen Patti Smith te begeleiden om langzaam naar een hoogtepunt toe te werken bij het bloedstollend mooie Radio Baghdad.
Van dit optreden moet ik eerst bijkomen voordat ik mij opnieuw naar de grote zaal begeef. Singer-songwriter Andrew Bird is de afsluitende act in de deze zaal. Hij treedt vanavond zonder zijn begeleidingsband op en verschijnt in kostuum met stropdas. Dit geeft hem het uiterlijk van de ideale schoonzoon. Hij is vooral bekend geworden door zijn kunstfluiten maar bespeelt ook op onnavolgbare wijze viool en gitaar. Zijn stem doet denken aan Rufus Wainwright en Jeff Buckley en doordat hij wat last heeft van een griepje is zijn stem nog donkerder. Hij bouwt zijn liedjes op door aan het begin samples van zijn viool te nemen om zijn nummers te begeleiden en wisselt tijdens zijn deze nummers regelmatig razendsnel van instrument. Ik vind het geweldig indrukwekkend en knap op te zien maar op een gegeven moment mis je toch een beetje de spanning van een echte band.
De slotavond van de vijftiende editie Crossing Border was een geweldige afsluiting van een memorabel festival
Crossing Border - website
Patti Smith - website
Soko - website
Andrew Bird - website
I like trains - website
Vic Chessnut - website