Onderwerp: POP-ROCK, FESTIVAL
29 November 2007
Veel crossing border maar weinig grensverleggende momenten
(thumbnail)
Door Lana de Wit met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het blijft altijd lastig om een recensie te maken van een festivalavond. Zeker als er zoveel te beluisteren en te zien valt als op het Crossing Border Festival. Het was een leuke avond die vrijdag maar er was weinig dat echt diepe indruk maakte.
Veel indruk maakte een band waarbij deze recensent en haar fotograaf helaas niet naar binnen konden.....Okkervil River speelde in het Paradijs in de Koninklijke Schouwburg. Het klonk goed en dat vonden de mensen die buiten de zaal stonden te dringen om een glimp op te kunnen vangen, kennelijk ook. Maar aangezien dat toch niet de ideale plek is om een concert te beluisteren, vertrok dit illustere duo weer. In de Grote Zaal van de Koninklijke Schouwburg trapte de Canadese rockband The New Pornographers de avond af. De zes muzikanten lieten stevige muziek horen, een mengeling van pop en rock. Het was alsof een geluidswal van muziek zich over je heen stortte. Het derde nummer was iets rustiger en en stuk prettiger om naar te luisteren.Maar ook al deden de muzikanten nog hun best, ze overtuigden helaas niet. Hun opvolger in de Grote Zaal, Loney Dear, stond muzikaal gezien een stuk beter. Zanger Emil Svaningen, heeft een uitstekende band om zich heen en hun gezamenlijke muzikaliteit was goed te horen. De nummers waren uistekend gearrangeerd. De stemkwaliteit van Svaningen was her en der wat minder. De zanger moet het toch al niet hebben van zijn geweldige show of betoverende uitstraling en als zijn vocale capaciteiten dan niet optimaal zijn, is dat een behoorlijk gemis. Zijn stem klonk breekbaar en hij zat af en toe behoorlijk naast de toon. De ervaren Hugh Cornwell, ex-stranglers, zette met een slechts drie man sterke bezetting, een krachtig en vol rockgeluid door de Grote Zaal horen. Misschien niet ieders smaak maar het optreden zat muzikaal goed in elkaar.
Eén deur verder, in het het gebouw van het Nationaal Toneel, presenteerde de Australische/Nederlandse- en in Schotland wonende schrijver Michel Faber de Schotse avond. Duidelijk goed voorbereid besprak hij het optreden dat kwam, met humor en een goed onderbouwde mening over de artiest. Lord Cut Glass leverde stevige folk muziek af. Het klonk als britpop waarbij de violen ons terug voerden naar de folkloristische roots. Ook deze frontman en tevens zanger, Alun Woodward, moest het niet van zijn charismatische uitstraling op de b ¼hne hebben. Schrijver Alidair Grey die samen met de groep op zou treden, moest helaas verstek laten gaan. Hij had zijn paspoort in de taxi op weg naar het vliegveld laten liggen.
De mix van de diverse cultuursoorten, literatuur en muziek (en soms ook film), waar je van kunt genieten, is toch het leuke aan dit festival. A.F.Th van der Heijden, die onlangs nog de AKO literatuurprijs won, werd geïnterviewd in één van de kleinere foyers van de Schouwburg. Altijd leuk om zo een schrijver en zijn werk beter te leren kennen. Ook las hij voor uit eigen werk. In zaal 2 van het Nationaal Toneel speelde videoartiest Sigur Gurensson harde electronische muziek terwijl een surrealistische film werd vertoond. Een fascinerende voorstelling.
Het kleine, intieme Paradijs sloot de avond af met Ben Weaver, een Amerikaanse zanger met zwaarmoedige muziek dat doet denken aan Nick Cave. Een viool en cello zorgden voor de juiste melancholische stemming. Geen spectakel dus maar wel muziek die goed in elkaar zat en mooi en stemmig klonk.
Crossing Border - website