Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
28 Maart 2007
Geslaagde eerste editie Classics in Rock
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Na een half jaar uitstel heeft dan eindelijk het Classics in Rock evenement plaatsgevonden in de Rotterdamse poptempel Ahoy. Bedoeling is dat dit een jaarlijks terugkerend evenement gaat worden. Getuige de eerste editie zou dat moeten lukken. Hoewel Ahoy niet tot de nok toe gevuld is schijnt het wel uitverkocht te zijn, wat erop kan duiden dat niet het maximum aantal van een dikke 10.000 plaatsen in de verkoop is gegaan. Voor de arena heeft dat als voordeel dat je niet dicht op elkaar gedrukt staat en dat er ruimte is om te kunnen bewegen en te lopen.
De eerste blikvanger van de avond is het niet geringe podium dat is opgebouwd uit drie plateaus: op het laagste plateau speelt de band terwijl op de twee hoger gelegen niveaus plaats is ingeruimd voor een heus orkest. Even lijkt het erop dat een soort van Night of the Proms gehalte zal ontstaan maar gedurende de show blijkt dit onterecht te zijn. Achter het podium hangt een groot rond scherm dat doet denken aan dat van Pink Floyd waar gedurende de hele show beelden op zijn te zien van wat er op het podium gebeurt. Een best indrukwekkend uiterlijk om naar te kijken. De show begint met het Classics in Rock “Anthem 702” gecomponeerd door After Forever toetsenist Joost van den Broek die ook de arrangementen van de nummers tijdens Classics in Rock voor zijn rekening heeft genomen. Het aantrekkelijke openingsnummer gaat gepaard met prachtig licht- en laserwerk. De begeleiding van de rockhelden wordt gedaan door de SAS band onder leiding van Spike Edney (de vroegere toetsenist van Queen). De groep bestaat uit muzikanten die afkomstig zijn uit diverse bekende rockbands als Black Sabbath, Marillion, Whitesnake en The Pretenders. De band wordt deze avond aangevuld met twee Nederlandse achtergrond zangeressen. Dan is er het Classics in Rock Symfonic Orchestra C.O.D.A. bestaande uit een selectie van het Rotterdams Philharmonisch orkest dat gedurende de het spektakel bij een hoop nummers het geheel voorziet van extra cachet zonder dat het overdadig wordt.
Chris Thompson mag de aftrap verzorgen met de krakers Blinded By The Light en Davey’s On The Road Again waarmee hij destijds scoort met Manfred Mann’s Earth Band. Herkenning alom en een lekkere opener die bij een hoop bezoekers nostalgie oproept. Rainbow zanger Graham Bonnet rockt zich prima door de songs God Blessed Video and het het niet te versmaden Since You’ve Been Gone.
Dan is het de beurt aan John Waite, voormalig zanger van The Babys en Bad English. Het onvermijdelijke Missing You en Everytime I Think Of You (recentelijk nog naar de toppen van de hitlijsten gezongen door Marco Borsato en Lucie Silvas) vinden gretig aftrek en tonen aan hoe goed zijn stem nog is.
Grootheid Jon Anderson heeft met zijn karakteristieke hoge stemgeluid veel succes geoogst met Yes. Vanavond toont hij een wat afwezige indruk. Hij begeleidt zichzelf op acoustisch gitaar maar je krijgt steeds het idee dat hij in andere sferen bivakkeert en als hij vervolgens tijdens I’ve Seen All Good People het Lennon nummer Give Peace Chance tevoorschijn tovert doet het je afvragen of het nog wel goed gaat met de zanger. Het onvermijdelijke Yes nummer Owner Of The Lonely Heart komt ondanks de prima invulling van het orkest niet helemaal lekker uit de verf en is daarmee een halfslachtige poging om Anderson’s wat matte optreden uit het slop te halen. Anderson is daarmee ook de zwakste schakel van de avond en keert in tegenstelling tot de andere muzikanten niet meer terug op het podium.
Het hoogtepunt van voor de pauze mag zonder enige twijfel op conto worden geschreven van Glenn Hughes. De voormalig bassist van Deep Purple heeft een dijk van een stem die nog altijd een arsenaal aan registers weet open te trekken. Eerst doet hij een niet onverdienstelijke versie van Procol Harum’s Whiter Shade Of Pale om vervolgens los te gaan in Mistreated waarna een even zo magistraal Burn volgt. Het is ook tijdens deze set dat het publiek goed begint op te veren. De stemming zit erin.
Na de pauze volgt een Nederlandse All Star Band onder de naam The Dutch Invasion. In deze formatie spotten we onder meer Bert Heerink (Vandenberg), Floor Jansen (After Forever), Michel van Dijk (Alquin) en Danny Lademacher (Herman Brood’s Wild Romance).
Er wordt een medley gespeeld die de contouren draagt van Golden Earring’s Radar Love maar constant overgaat in een ander bekend nummer. Floor Jansen mag zich uitleven in Shocking Blue’s Venus terwijl Bert Heerink laat horen nog altijd een steengoede stem te hebben tijdens de Vandenberg hit Burning Heart. Het is jammer dat Heerink niet meer laat horen deze avond want hij is erg sterk. Erg leuk is ook dat de Herman Brood klassieker Saturday Night voorbij komt.
Gitaarliefhebbers krijgen een pesterig intermezzo voorgeschoteld als de gitaristen Marcel Singor en Jamie Moses elkaar de loef afsteken met een aantal van de beroemdste gitaarintro’s van rockklassiekers. Het is jammer dat het steeds maar luttele seconden zijn aangezien je steeds weer hoopt dat ze zullen uitbarsten in de volledige nummers. Tijdens dit moment in de show komt er opeens een jochie van een jaar of 12 het podium opgewandeld met een Gibson Les Paul om zijn nek om dan ineens de onmiskenbare akkoorden in te zetten van AC/DC’s Highway To Hell waarna hij nog even los gaat in een snoeiharde solo waarbij het indrukwekkend is om te zien hoe de kleine vingers over de gitaarhals manoeuvreren. Deze “rock kid” blijkt de winnaar te zijn van een wedstrijd van City FM die op zoek was naar een groot gitaartalent tussen 8 en 14 jaar die kon aantonen een knallende versie van Smoke On The Water te kunnen spelen. Een plaatsje in de spotlight tijdens Classics in Rock was de beloning.
Glenn Hughes komt nog een keer terug om Smoke On The Water eer aan te doen terwijl Floor Jansen een uitstekende versie van Guns ’n Roses’ Patience ten gehore brengt. Het orkest doet hierbij prima werk in de afrondende apotheose van het nummer.
Chris Thompson weet de boel nog op te zwepen, met Mighty Queen en The Show Must Go On om daarna met bijna alle deelnemende artiesten een eind te maken aan het optreden met het door John Farnham bekend gemaakte You’re The Voice wat nog altijd een regelrechte meezinger is.
De eerste editie van Classics in Rock mag er wezen. Goed georganiseerd, prima uitstraling, een feest der herkenning van liedjes, een prima band met genuanceerde aanvulling door het orkest en een aangename sfeer vol nostalgie. Voor herhaling vatbaar!
Classics in Rock - website