Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
9 Februari 2007
Amos Lee (nogmaals) bescheiden in uitverkocht Paradiso
Door Aukje met foto's van Klaas Guchelaar (klik voor vergroting)
Gezien in Paradiso op 3 februari 2007.
Eerder deze week publiceerden we al een artikel over Amos Lee's optreden in Het Paard van Troje. Hier een tweede artikel over dezelfde artiest, een andere locatie en bovendien een andere beoordeling. De foto's bij dit artikel werden gemaakt tijdens het optreden van Amos Lee in De Oosterpoort in Groningen.
Het is moeilijk om singer/songwriter Amos Lee (1978) in een hokje te plaatsen, zoals wij Nederlanders graag doen. Hij speelt verschillende muziekstijlen, zoals folk, alternatieve country, R&B/Soul, gospel, blues, folk-rock en singer/songwriter. Dat hij met deze mengeling een aardige sterrenstatus heeft bereikt, is enigszins verbazingwekkend. Want zo pakkend zijn zijn songs niet. Maar met die songs weet hij wél een breed publiek te bereiken. Zo is Paradiso op 3 februari uitverkocht en zie ik in de zaal een diversiteit aan publiek: jonge meisjes die samen met hun moeder voor het podium uit hun dak gaan, gillende tieners, maar ook oudere mannen en vrouwen. En iedereen zingt met gemak de teksten mee. Zijn podiumpresentatie komt onpersoonlijk over. Hij is afstandelijk, er kan nauwelijks een glimlach af en tussen de nummers door vertelt hij niets tot weinig. Maar het enthousiaste publiek ontdooit het bescheiden mannetje, waarop hij een aantal toeschouwers vraagt een stukje van zijn lied te zingen, óp het podium. Dat laat een echte fan zich geen twee keer zeggen en binnen de korste keren staan er zo’n acht vrouwen en één man in de twee microfoons te zingen. Het klinkt niet eens slecht. Amos aanschouwt het tafereel terwijl hij aan zijn gitaarsnaren plukt, en dirigeert ze netjes het podium af als het nummer is afgelopen. Deze stunt voerde hij al eens eerder uit, maar werd door de lokale krant afgedaan als knullig en ‘not-done’. Dan moet je het juist nog een keer doen, vindt hij. En dat zegt hij met een langverwachte glimlach.
Het geluid tijdens het optreden is goed. De stem van Amos Lee (zang, gitaar) wordt niet overstemd door zijn band, bestaande uit Fred Berman (drums), Jaron Olevsky (bas en toetsen) en Nate Skiles (gitaar en steel guitar). En zijn stem, die mag er zijn. Altijd zuiver, ook wanneer hij op zijn kopstem zingt, overtuigend, vol soul en met een hezig randje om het scherpe geluid.
Amos Lee groeide op in Philadelphia en keerde na zijn universitaire studie Engels terug naar zijn geboorteplaats om daar les te geven. Tijdens zijn studie kreeg hij aan akoestische gitaar van zijn stiefvader, waarop hij liedjes begon te schrijven. Het verlangen naar een muzikale carrière was zo groot dat hij de zekerheid van zijn lerarenbestaan opgaf en zijn eerste cd in eigen beheer uitbracht. Deze cd trok niet alleen de aandacht van Blue Note, het bekende jazzlabel, maar ook van zangeres Norah Jones. In 2004 opende hij haar optredens tijdens haar Europese toer.
Een zetje van Norah Jones krijgen is natuurlijk altijd handig, maar om zover te komen moet je toch heel wat in je mars hebben. En dat heeft Lee. Hij komt over als een muzikant in hart en nieren, die serieus omgaat met zijn vak. Het lijkt alsof hij nog moet wennen aan zijn populariteit. Hij is er dan ook van overtuigd dat zijn volgende cd pas in 2040 uitkomt en maar door vijf mensen wordt gekocht. Ik denk daar anders over. Amos Lee zal na zijn twee uitgekomen cd’s snel een derde produceren. En als hij dit niveau kan vasthouden, andere richtingen in durft te slaan zoals hij in zijn eerste twee cd’s al deed, zal het publiek hem blijven omarmen. Alleen hoop ik dat de gillende meisjes een volgende keer thuisblijven. Mijn oren piepen er nog van.
Amos Lee - website