Onderwerp: MUSICAL
15 Januari 2007
Laatste voorstelling Beauty & the Beast: Alles uit jezelf halen
Door Mirjam van Zweeden met foto's van Peggy de Haan (klik voor groter)
Gezien op zaterdag 12 januari 2007 in het Circustheater Scheveningen
Het doek is gevallen voor Beauty & the Beast. Met meerdere keren een enorm applaus van een zeer enthousiast en meelevend publiek en voor alle spelers een boeket rode rozen werd de laatste voorstelling afgesloten. Traditiegetrouw werd de sleutel van de kleedkamer Stanley Burleson overhandigd aan Ron Link, hoofdrolspeler van de volgende productie: Tarzan. Terwijl de mensen de zaal verlaten, sommigen met gouden strengen papier (tijdens de musical naar beneden gedwarreld) om hun hals speelt ook het orkest nog één keer de titelsong. Op weg naar de zij-ingang van het toneel waar de sterren van de avond verzameld zijn, zien we dirigent René Op den Camp de laatste maten slaan. Blij maar vermoeid leunt hij tegen de wand.
"Je laatste keer...”, zeg ik." "Ja, maar we gaan door met de musicalopvolger ‘Tarzan’, we zijn al aan het oefenen." "En hoe gaat dat met de musici?" "Een heleboel gaan er weg, weer andere dingen doen, een aantal doen de komende tijd weer mee." "Heb je er zin in?" Ik krijg een lach en een volmondig: "Ja!" Achter de schermen is de glamour nog volop aanwezig. De spelers staan in de in het flitslicht van een serie fotografen en vallen tussendoor elkaar om de hals om hun emoties van deze allerlaatste opvoering te luchten. Maar Belle, in de persoon van Chantal Janzen is ook bereid op een paar vragen van me in te gaan.
Haar mooiste herinnering aan deze tijd? "De cast; zoveel gezelligheid, humor, plezier, dat is voor mij het allermooiste." Denkend aan haar volgende rol van ‘Jane’ in Tarzan, kan ze die ook brengen vanuit haar persoonlijkheid? "Ja, dat moet altijd, je moet het wel spélen want het is niet jouw tekst, die staat in het script, maar je moet het altijd uit jezelf halen." Kan ze die draai maken na Belle? "Ja, dat vind ik juist een uitdaging." En het verschil tussen de rol van Belle en Jane? "Die krijgt meer humor." En dan gaat ze nog even poseren met het Beest, inmiddels teruggetoverd tot knappe prins, Stanley Burleson.
Ook voor een andere hoofdrolspeler, de door het publiek duidelijk zeer gewaardeerde Lumière gespeeld door Carlo Boszhard, staat de samenwerking met de cast voor zijn mooiste herinnering. "We hadden een ongelooflijk goeie groep en de vriendschap die je tijdens die anderhalf jaar met elkaar opbouwt, zoals met Chantal, Ger (rol van Tickens, heer van het hof) en Stanley dat is het allerbelangrijkste."
De strekking van het sprookje lijkt ook voor de spelers werkelijkheid te zijn geworden. Niet alleen de glamour van het leven als musical(ster)speler telt, juist dat wat je vanuit ‘je warme, wijze hart’ (lied van Belle) voelt neem je mee als de lichten weer uit zijn.
Wat voor mij tijdens de voorstelling hartverwarmend was, was het enthousiasme van twee Vlaamse kinderen naast ons in de rij, die in verschillende scènes zachtjes de teksten meeprevelden, meeneurieden met de solisten en uitbundig klapten en juichten als er iets grappigs, moois of spannends was gebeurd. Al voor de voorstelling vertelden ze me dat hun beide ouders meespeelden en dansten in het ensemble. En de jongen mag straks in Antwerpen, waar de hele productie naar toe verhuist, Jakopje, het kopje, spelen afwisselend met een aantal anderen. In het donker fluisterde het meisje me steeds toe wie haar vader en moeder in het stuk waren: "Zij bij Gaston in die paarse jurk is mijn maman!", "Kijk daar naast Lumière danst zij, zij is een serviëtte, en mijn pappa is het zoutvaatje, daarachter!" Door hen werd het allemaal nog sprankelender. Met hen lette ik goed op de wolven, want degene die op het beest sprong was..., juist, pappa! Wat een held!
En eigenlijk was iedereen, van hoofd- tot bijrol de held van deze tot musical van het jaar gekozen productie. Elke speler leek er alles uit te halen wat erin zat, van de oude vrouwtjes op het dorpsplein en de mannen uit de kroeg tot de wolven, het serviesgoed en natuurlijk de uiterst innemende hofhouding en de uiterst vervelende (en grappige) Gaston en consorten. Ze dansten, struikelden, zongen, grapten en sprongen vol overgave om het hele verhaal voor het publiek tot leven te brengen. Het lukte hen om ons in de ietwat karikaturale wereld van het sprookje mee te nemen en te laten hopen op een goed eind. Zoals Jakopje het tegen het eind van de voorstelling verwoordde: "Ik heb zo’n raar gevoel in mijn buik, mamma". "Ja, kind", zegt mevrouw Pot dan, "dat is hoop, dat voel ik ook al een tijdje." Het brute getergde beest is dan langzaamaan aan het veranderen in een ook kwetsbare gevoelige man, die een vriend wil zijn voor de mensen in zijn omgeving en zijn hofhouding om raad durft te vragen.
Na het slotapplaus spreekt producent en algemeen directeur Erwin van Lambaart ons toe en benadrukt op zijn beurt nog eens de moraal van het sprookje. In dit sprookje uit 1956 draait het om schoonheid van buiten en schoonheid van binnen. Dat is wat ze met elkaar de 600.000 mensen die naar deze musical hebben gekeken mee hebben willen geven, ook voor deze moderne tijd, dat het er niet alleen om gaat dat de buitenkant deugt, maar dat het er er in essentie om gaat dat de binnenkant deugt. Gezien alle ontwikkelingen in de musicalbusiness, met grootse effecten en live-tv shows om acteurs te kiezen waarbij de spanning voor het publiek en met name voor de potentiële spelers flink opgevoerd wordt, lijkt me dit inderdaad een hoofd- en niet te vergeten hartzaak!