Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
14 December 2006
Maria Mena in Paradiso
Door Aukje met foto's van George Henze (klik voor vergroting)
Gezien in Paradiso op 7 december 2006.
De jonge Maria Mena (1986) is al jaren een hit in thuisland Noorwegen. Toen ze 12 jaar was schreef ze het liedje ‘My lullaby’, naar aanleiding van de scheiding van haar ouders. Op haar 15e is ‘My Lullaby’ een hit in Noorwegen. Haar debuutalbum ‘Another Phase’, volgt een jaar later.
In 2004 brengt ze haar tweede cd ‘Mellow’ uit en de cd ‘White turns blue’. De laatste is bedoeld voor release in Amerika en bevat liedjes van haar eerste en tweede cd. Het nummer ‘You’re the only one’ heeft op dat moment al goed gescoord in Amerika. In 2006 groeit haar populariteit met het nummer ‘Just hold me’ van haar nieuwste cd ‘Apparently Unaffected’. Het levert haar veel fans in Nederland op, zodat de concerten hier steevast zijn uitverkocht. Mena schrijft al haar nummers zelf, maar krijgt hulp van creatieveling Arvid Solvang. Haar alternatieve popliedjes gaan meestal over de liefde. In haar jonge leven heeft ze meer meegemaakt dan menig persoon van dubbel haar leeftijd. Iets dat ze graag verwerkt in liedjes.
En waar stemmen van jonge zangeressen meestal kinderlijk klinken, is haar stem, ook op haar debuutcd, al van grote volwassen klasse. Haar Engelse uitspraak is bijna perfect te noemen. Ontdekken we dikwijls een accent bij Scandinavische zangeres en zangeressen, Mena doet niet onder voor de uitspraak van een Amerikaanse. Daarnaast beschikt ze over een opvallend goede muzikale timing en een warm en hees stemgeluid waarbij ze vakkundig varieert in volume.
Een rasechte muzikante dus. Hoe klinkt dat dan live? Goed. Heel goed zelfs. Haar verschijning is even wennen, want ze ziet er totaal anders uit dan in de clip van ‘Just hold me’. Ze is gekleed in een lange blauwe jurk dat iets wegheeft van een nachthemd waardoor het lijkt alsof ze net uit bed is gestapt. Dat beeld wordt versterkt doordat ze op kousevoeten over het podium loopt en haar haar aan één kant van het gezicht heeft vastgezet. Haar uiterlijk doet ook denken aan films als ‘The Sound of Music’ of ‘Alice in Wonderland’. Juist omdat ze haar teksten met veel mimiek brengt lijkt ze in combinatie met de kleding net een actrice.
Ze opent met het nummer ‘He’s hurting me’. Het geluid is goed, haar stem is goed en het publiek is meteen enthtousiast. Ze vertelt dat ze nerveus was voor het concert, maar toen ze zag hoe mooi iedereen hier is, waren de zenuwen verdwenen.
De jonge Mena laat zien dat ze een ervaren podiumartieste is en wordt deze avond opgezweept door het uitgelaten publiek. Normaalgesproken duurt het vijf nummers voor het publiek is opgewarmd, zegt ze, maar nu is iedereen vanaf de eerste minuut uitbundig. Ongekend voor haar, en ze wil dan ook niet naar huis. “I don’t wanna go home, Fuck Norway!” lacht ze.
Halverwege de set zingt ze een nieuw nummer, ‘I’m in Love’, dat nog niet is opgenomen. Normaliter duurt het een jaar voor ze een nieuw nummer voor publiek ten gehore brengt, maar deze keer maakt ze een uitzondering. Aan het eind van het nummer horen we waarom. “Now you know how I feel!” roept ze vrolijk. Ze is verliefd, op bandlid Eivind, en die liefde is wederzijds. En dat wil ze iedereen laten weten.
Haar grote hit ‘Just Hold Me’ zingt ze aan het eind van haar optreden. Daarna volgt het vrolijke ‘Free’ van haar eerste cd en neemt ze afscheid van het publiek. Natuurlijk volgt er een toegift. Een geplande, aan de setlist te zien. Ze zingt het breekbare maar prachtige ‘Miss You Love’ en sluit af met haar nieuwe single van de cd ‘Apparently Unaffected’, ‘Our Battles’.
Mena en band wisselen ingetogen breekbare nummers af met wat sneller en harder werk. Dat Mena makkelijk is in het schrijven van nummers, bewijzen de verhalen die ze vertelt tussen de nummers door. Toen ze ziek was, kwam een goede vriend langs met hamburgers. Dat vond ze zo lief, dat ze een liedje voor hem schreef (‘Few Small Bruises’). En die keer dat ze een goede vriend vertelde dat ze verliefd op hem was, maar het niet wederzijds was, schreef ze ‘Sorry’. “I hope I’m not gonna cry”, zegt ze als de eerste tonen van het nummer worden ingezet.
Het concert van Maria Mena is zeer geslaagd. Dat vindt ze zelf ook. “This was the best concert ever!” roept ze vol ongeloof. Na afloop komt ze dan ook geheel onverwacht signeren in de hal van Paradiso. Maria Mena is een ster in Nederland. Nu de rest van de wereld nog. Of toch niet? Want liever houden we Mena voor onszelf. Daar is ze namelijk veel te leuk voor.
Maria Mena - website, weblog en fanclub