Onderwerp: CD EN DVD
13 December 2006
Ik zou wel eens willen weten - Jules de Corte
De titel van deze onlangs uitgebrachte DVD brengt mij rechtstreeks terug naar eind jaren zestig, begin jaren zeventig. In die tijd heb ik veel van zijn muziek gehoord en in mijn herinnering was hij geregeld op tv. Ik zie hem nog zo voor me, een heel karakteristiek profiel: de grote zwarte bril, kalend met krullen. Zijn muziek was heel herkenbaar, ook als deze door anderen werd gezongen. Zijn rake, droge teksten spraken mij ook als kind al aan.
'Kleine Anita' vond ik een geweldig indrukwekkend lied. Nu, zoveel jaren later is er een DVD uitgebracht. Wat kan de aanleiding zijn? Wat deze ook is, ik ben nieuwsgierig naar de DVD!De internetbode beantwoordt mijn vraag naar de aanleiding. De Corte overleed tien jaar geleden. Op verzoek heeft zijn weduwe deze DVD samengesteld. Een document over Jules de Corte en zijn muziek, in beeld en geluid.
De eerste opnamen stammen uit 1957. Zwart-wit, de Corte achter de piano die voor elk lied een korte aankondiging van zichzelf geeft. Zijn muziek is lichtvoetig, zijn teksten vol van droge humor en rake typeringen. Hiermee maakte hij ook leuke kinderliedjes, zoals in ‘de kleine vakantiecamera’ uit 1963. De teksten doen wat denken aan Annie M.G.Schmidt: leuk, aansprekend en zeker niet kinderachtig.
In veel van zijn teksten staat de lichtvoetigheid van de muziek haaks op de aard van het onderwerp. De Corte heeft een kritische kijk op de wereld, die hij in zijn liedjes door laat spreken. Op ogenschijnlijk simpele wijze weet hij heel schrijnende situaties neer te zetten. Zoals in het lied ‘de Onbekende’, waarin hij een zelfdoding beschrijft, tijdens de kerstnachtdienst. Dan is weinig te merken van de boodschap die door Jezus werd uitgedragen, is zijn conclusie. In ‘liedjes aan de kerk” (1978) geeft hij blijk van felle kritiek op de wijze waarop de kerk haar boodschap uitdraagt, terwijl oorlog en vervuiling aan de orde van de dag zijn.
De ontspannen wijze waarop hij met zijn blindheid omgaat, heeft naar mijn mening invloed gehad op de beeldvorming hierover. In ‘wat zeg je van mijn hondje’ vertelt de Corte in een kinderprogramma over zijn blindengeleidehond. Ook zie je hem zijn teksten lezen in braille. Zo gaat dat dus’, is wat blijft hangen in de nuchtere beleving van een kind.
Veel van zijn teksten zijn tijdloos. Zoals het fragment uit ‘Miss Verkiezing’, gezongen op een PvdA Congres. ‘Miss Inslag en Miss Schering, Miss Volk en Miss Regering “ het kan niet vaak genoeg gezegd worden: misregering. Maar ook na de verkiezingen blijf ik dit lied zingen.’ Gerard Cox en Robert Long zingen in 1994 zijn liedje Relativeren. ‘Zeg het elke dag minstens honderd keren “ relativeren “ want relativeren is je behoud &hellip maar relativeren is ook relatief’. Ook het lied ‘Televisie’, gezongen bij de opening van de NTS studio in 1967, schetst een beeld dat nog heel herkenbaar is: thuis achter de buis.
Opvallend daarbij is dat deze DVD naast een beeld over Jules de Corte en zijn muziek, ook een beeld ontstaat over de ontwikkeling van televisie. Tijdens het bekijken zie je dit groeien. Er komt een presentator bij, een orkest, publiek. Het zwart wit verdwijnt, er komen koortjes bij, andere artiesten. Later wordt op locatie gefilmd, niet meer alleen in de studio. Het beeld wordt dynamischer, er komen shows.
Al met al is het een boeiend document geworden. Een tijdsbeeld, dat nostalgie oproept. Herkenning, bij ‘Ik zou wel eens willen weten’. Tevens een hernieuwde kennismaking: veel van de muziek bleek voor mij toch onbekend. Zijn muziek is tijdloos, die mening kan ik delen. Ook nu weet deze muziek me te raken.. ‘Wat zit je nu voor saais te kijken?’, is de eerste reactie van mijn dochter (7) als ze de zwartwit beelden ziet. Even later is ze gevangen door de teksten. ‘Toch wel leuk mam, waar jij vroeger naar keek.’
Marieke van Soest, 13 december 2006
De DVD is hier te bestellen en nog veel meer andere CD's en DVD's vind je in de Musicaction webwinkel.