Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
14 Oktober 2006
Verbluffend authentieke Rhythm & Blues met James Hunter
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
“James Hunter is one of the best voices and best kept secrets in British R‘n’B and Soul. Check ‘m out”. Dit zijn de woorden Van Morrison die Hunter al vanaf het begin van zijn carrière adoreert. Maar ook in de pers zijn de superlatieven niet van de lucht en worden er vergelijkingen getrokken met een aantal van de grootste legendes uit de Amerikaanse Rhythm & Blues en soul. Een korte tournee voert hem langs het clubcircuit in Engeland, Frankrijk en Nederland om daarna door de VS te touren. Het Paard van Troje is een van de drie podia in Nederland waar hij concerten verzorgt.
Op het eerst gezicht toon Hunter als een wat gewoon uitziende figuur, midden veertig, vriendelijk gezicht waar vaak een olijke grimas op verschijnt en gestoken in een kostuum met daaronder een polootje. Je denkt in eerste instantie: een tweederangs artiest die lekker komt spelen met zijn bandje die er ook al even relaxed en nonchalant bij loopt. Wat echter volgt is een avond met een verbluffend staaltje ouderwets dampende R&B welke teruggrijpt naar de jaren ‘50 en vroege jaren ‘60. Al tijdens het eerste nummer Talkin’Bout My Love lopen de rillingen over je lijf als je opeens realiseert dat je de stem van Sam Cooke hoort terwijl je tegelijkertijd de swing hoort en voelt van Jackie Wilson. Met Riot Going On lijkt Ray Charles van een wolk instructies te geven zo geniaal is de bezielende voordracht van Hunter. De funk zoals die door James Brown in de vroege jaren ‘60 wordt opgevoerd blijkt ook in de genen van Hunter te huizen als No Smoke Without Fire ten gehore wordt gebracht en je mond openvalt van verbazing als je opeens een blanke incarnatie hoort van The Godfather Of Soul.
De avond staat in het teken van de laatste CD van Hunter: People Gonna Talk. De plaat is live ingespeeld met analoge apparatuur. Het klinkt puur, het klinkt authentiek. Die naaktheid weet hij met zijn uitstekende begeleidingsband ook op het podium te benaderen. Alleen de toetsenist is gedurende het optreden wat anoniem aangezien zijn bijdrage afgezien van een enkele korte solo niet echt hoorbaar is. Het doet de muziek in ieder geval geen pijn.
Hunter begeleidt zichzelf op gitaar en doet dat niet onverdienstelijk als hij ook daarin invloeden laat horen van mensen als Johnny Guitar Watson en Chuck Berry.
Gas wordt er teruggenomen met het heerlijke Mollena. Vlak voor de toegift wordt de titeltrack van de laatste CD ingezet waarin naast onweerstaanbare blazers een subtiel ska ritme is waar te nemen. Wat kan een mens toch blij worden van dit soort muziek!
De vraag die op een gegeven moment naar boven rijst is of James Hunter de bedoeling heeft deze soul artiesten bewust te imiteren? Het antwoord is nee. Deze man heeft een enorme liefde heeft voor de traditionele R&B en geeft er door middel van eigen composities een uiterst charmante draai aan. Hij weet op die manier in 2006 de relevantie van dit culturele erfgoed op indrukwekkende wijze te verkondigen.
Inclusief twee toegiften staat de sympathieke Brit anderhalf uur op de b ¼hne en speelt hij 19 nummers die door de korte lengtes een enorme vaart erin houden. Er kan niet anders worden geconcludeerd dan dat de goed gevulde kleine zaal van het Paard van Troje getuige is geweest van een talent van grote klasse die gezegend is met een van de beste zwarte stemmen in de blanke soulmuziek en met veel enthousiasme een optreden weggeeft waar je alleen maar positieve energie van kunt krijgen. Zelden heeft blanke soul zo authentiek geklonken. Hulde James Hunter!
James Hunter - website
CD - People Gonna Talk