Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER, FESTIVAL
26 Juni 2006
OEROL: Schuur van Dood Paard
Door Mieke Kreunen met foto's van Sanne Peper (klik voor vergroting)
"Hoe lang duurt de voorstelling?", vraagt een mevrouw aan degene die de kaartjes scheurt, "want we moeten de boot halen!" Het is de laatste dag van Oerol en de laatste 'die hards' pakken nog gauw een voorstelling mee voordat ze weer moeten oversteken van dit waddeneiland naar het normale leven. Ruprecht en Thalassa, de personages uit Schuur, hebben het omgekeerde gedaan en hun 'normale leven' in de stad nog niet zo lang geleden verruild voor een bestaan in een sober onderkomen op een waddeneiland. Dat dit niet helemaal een blije vrije keuze was is al snel helder.
Gaandeweg wordt zichtbaar wat de aanleiding is geweest voor hun vertrek uit de Randstad en de wens om elders opnieuw te beginnen. Stukje bij beetje komen we er achter hoe het zit met het ongeluk dat hun vriendin Tex kreeg op die fatale avond en wat er aan vooraf ging. Dan komt Tex's man Jobbe op bezoek met een nieuwe vriendin en moeten Ruprecht en Thalassa zich beraden over hoe ze dat gaan hanteren. De overgang tussen het eerste deel en het tweede (van na het bezoek) is erg knap gedaan. Ruprecht en Thalassa stoppen allebei hun kop in een emmer, houden minutenlang hun adem in om vervolgens het restant van het water over hun hoofd uit te storten. In het tweede deel zien we wat het bezoek met het stel gedaan heeft. Het ziet er niet meer zo perfect en onaantastbaar uit als eerder. Hun gezichten zijn besmeurd en ze zien er allebei uit als verzopen katten al ze langzaam maar zeker moeten constateren dat ook hun relatie kapot is gegaan door de gebeurtenissen, alle 'gezond' bedoelde veranderingen ten spijt. Ze doen het nog een laatste keer en dan ...
Schuur is een intrigerend verhaal over liefde, vriendschap, verleden en schuld. Over oorzaak en gevolg, over loslaten en over het verlangen dat het allemaal over gaat en dat het weer net zo mooi wordt als het vroeger was.
Rob de Graaf heeft met Schuur een knap stuk geschreven waarin de spanning langzaam opbouwt tot beklemming in het tweede deel en de toeschouwer zich nadien nog blijft afvragen hoe het verder zou zijn gegaan met Thalassa en Ruprecht. Ik persoonlijk vond het stuk wat moeizaam op gang komen. Het duurde toch wel een tijdje voordat ik gegrepen werd door wat er voor mij gebeurde en betrokken raakte bij de twee personen op het toneel en hun relatie. Misschien komt dat omdat in het eerste deel het verhaal nog te veel vast zit aan de tekst en minder aan de personages van Thalassa en Ruprecht.
Dood Paard is gewend te werken zonder regisseur. De producties komen tot stand in een collectief proces dat brengt met zich mee dat er een lange periode van try-out is. Voorzover ik ben geïnformeerd is de première van Schuur in het voorjaar van 2007. Het is natuurlijk een keus om zo te werken maar ik kan niet helpen dat ik - zeker in een omgeving van het productieplatform en de werkplaatsvoorstellingen van Oerol - het een gemiste kans vind om niet even een regisseur over de schouder te laten meekijken.
Dood Paard - website
Spel
Manja Topper en Oscar van Woensel
Een voorstelling van
Rob de Graaf, Manja Topper, Oscar van Woensel, René Rood, Iwan Van Vlierberghe