Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
13 Juni 2006
The Music in my Head festival (2)
Door Maarten Grootendorst met foto’s van Berbera van den Hoek
Op 9 en 10 juni vond in het Paard van Troje in Den Haag alweer het eerste lustrum plaats van het The Music in my Head Festival. Dit Festival heeft, nadat het drie jaar gehuisvestigd was in het Theater aan het Spui een nieuw onderkomen gevonden in Het Paard van Troje. Als we de tweede avond binnenkomen lijkt het erop dat het een stuk rustiger is dan de eerste avond. In de loop van de avond stroomt het alsnog vol. Misschien hebben de bezoekers besloten met het mooie weer wat langer op de terassen te blijven zitten. We beginnen deze avond in de kleine zaal. Daar bijt Ed Harcourt het spits af. Deze creatieve singer songwriter uit Engeland begon met zich te excuseren voor alles wat er tijdens zijn optreden mogelijk mis zou gaan, helaas bleek later dat dit niet geheel ten onrechte was. Zijn gitaar was slecht gestemd en een bezoeker bracht uitkomst door hem een plectrum aan te geven, die had hij niet bij zich. De avond ervoor was de afsluiting van zijn Engelse tournee en hij had dat op gepaste Engelse wijze gevierd. Het wordt de hoogste tijd dat Engelse artiesten eens een nieuwe openingszin verzinnen, het verexcuseren voor de late avond ervoor kennen we inmiddels wel. Desondanks was het bij vlagen indrukwekkend als hij zijn gevoelige songs ten gehore bracht.
Na een half uur moesten we de kleine zaal verlaten om naar het het optreden van John Cale te gaan. Mijn eerste kennismaking met Cale was enkele maanden geleden in het Leidse LVC. Daar kreeg ik een wisselende set met experimentele nummers voorgeschoteld die voor niet Cale kenners zoals ik, lastig zijn. Vanavond bracht Cale een meer toegankelijkere set met vooral stevig werk hetgeen bij het publiek goed aansloeg waarbij de oude meester liet zien dat hij het nog niet verleerd is. De fans van John Cale genieten van zijn concerten, voor de bezoekers van het festival die op zoek zijn naar de nieuwe Franz Ferdinand of Kaiser Chiefs konden het minder waarderen, gezien de lauwe reacties op dit optreden.
Vervolgens nog even naar de Howling Bells in de kleine zaal. Tijdens de aankondiging werd gezegd dat je deze muziek het beste om 3 uur ’s nachts kan beluisteren. Het was nog geen 3 uur toen de band het podium betrad maar het verkeerde tijdstip deed geen afbreuk aan de kwaliteit van het optreden. De muziek van deze Australische formatie wordt door hun zelf omschreven als donker en romantisch. Een groot aantal aanwezigen droomde heerlijk weg in de zitzakken. De sobere verlichting die uit slechts 3 rode spots bestond versterkte de prima sfeer die hierdoor gecreeerd werd. Nadeel van deze spaarzame verlichting is dat het visueel wat eentonig werd.
Maximo Park is een band waarover ik al veel positieve verhalen had gehoord maar die ik nog nooit had zien optreden. Deze band uit Newcastle had een spetterend optreden voor de volgestroomde zaal in petto. De zanger, Paul Smith kwam gewapend met een megafoon het podium op om te schreeuwen dat zij Maximo Park heetten. Vanaf het openingsnummer 'Graffiti' zat de sfeer er gelijk in. Paul Smith zingt en maakt tegelijkertijd al springend gebruik van het hele podium. Het is een brok energie. Dat straalt ook uit naar het publiek, waardoor een geweldige sfeer ontstaat. De zaal ging voor het eerst deze avond helemaal los. Naast Paul Smith trekt ook Luka Wooller de aandacht. Luka gekleed in een strak pak compleet met stropdas beweegt zich op robotachtige wijze achter het keyboard. De muziek van Maximo Park ligt goed in het gehoor. Naast de goede stem wordt er door de expressiviteit van Paul Smith, en de andere bandleden, een prachtig visueel spectakel gecreeerd. Om dit te realiseren hebben de heren Maximo Park geen ingewikkelde lichtshow of decor voor nodig. Maximo Park is nog niet geheel doorgebroken in Nederland maar dat zal niet lang duren gezien het spetterende optreden. Dit was een waardige afsluiting van het festival in de grote zaal.