Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
13 Juni 2006
The Music in my Head festival (1)
Door Carol Greenshield met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Op 9 en 10 juni vond in het Paard van Troje in Den Haag alweer het eerste lustrum plaats van het The Music in my Head Festival. Dit Festival heeft, nadat het drie jaar gehuisvestigd was in het Theater aan het Spui een nieuw onderkomen gevonden in Het Paard van Troje. Wij lopen tegen 19:45 een redelijk rustig Paard van Troje binnen. We gaan op weg naar boven, naar het hoofdpodium en zijn net op tijd voor de introductie van Little ManTate, de eerste band van het 2 dagen durende “ Music in my Head” evenement (foto's bovenaan). Het eerste nummer is meteen raak en geeft precies aan wat voor band het is: bijzonder opgewekt, snel en met super teksten, erg veel Noord-Engelse humour, uiteraard met een “Sheffield “ South Yorkshire” dialect. Sheffield is de thuis basis voor de vier jongens. Met een basgitaar (Ben Surtees), lead gitaar (Maz), drums (Dan Fields), en met Jon Windle als lead zanger en lead gitaar, weten ze de hoofden en voeten van het langzaam groeiend publiek aan het bewegen te krijgen. Zanger Jon Windle vertelt een aantal moppen tussendoor en weet op een gegeven moment het publiek naar voren te krijgen, “neem twee stappen naar voren als je ons leuk vindt” om vervolgens te zeggen en 2 stappen naar achteren als je denkt dat we “shit” zijn! Het publiek luistert en geeft hem de aandacht die hij vraagt. Zijn charme is overweldigend. Het aankondigen van het “net “ nummer 40 - in de Engelse charts”, een redelijke prestatie dus, werd begroet met applaus. Jon Windle is niet stil te krijgen tijdens het spelen en springt al pogoend het podium rond terwijl hij ongestoord speelt en zingt, met zeer complementaire backing vocals van Maz en Ben Surtees. Zijn enthousiaste energie wordt zeer gewaardeerd door het publiek en het slotnummer krijgt een verdiend applaus. Voor het laatste nummer weet hij ook nog hun website adres site door te geven om zichzelf te promoten.
Voor het optreden van de Secret Machines (zie foto's hierboven) is het podium omgetoverd, een grote creme-kleurige glimmende parelmoer drumstel domineert het podium, De gebroeders Ben en Brandon Curtis maken hun entree met een gigantische zoem en groen licht. Brandon neemt plaats achter het keyboard en tezamen met Ben, vocals en lead gitaar, beginnen ze met een geluid dat je hele lichaam letterlijk laat trillen. Met een schitterend samenwerking van stemmen weten de broers hoe ze het publiek op gang moeten krijgen, alleen af en toe worden ze overpowered door het overheersend drumstel (of stond ik misschien te dichtbij de speaker?!). Het puliek groeit en groeit, ze lijken wel in trance door deze geweldige lichtshow en oorverdovende combinatie van gitaar, keyboard en drums. Helaas gaat de combinatie zonder vocals iets te lang door en het publiek verlangt dat ze “opschieten” met zingen. Wanneer het volume wat afneemt en de stemmen van Ben en Brandon duidelijk te horen zijn, zijn ze te vergelijken met hun CD. Wat een geweldige en unieke, bijna raspende stemmen. Jammer dat hun CD geluid niet helemaal terug te vinden is in hun live optreden. Het publiek is wel erg enthousiast en hun unieke manier van het podium verlaten is goed ontvangen. Na een minuut of 5 komt de geluidsman het stekker uit de gitaar halen. De jongens hebben geen woord tegen het puliek gezegd in hun hele optreden.
Het is zover! De Editors (zie foto's hierboven) komen het podium op en de ondertussen volgelopen zaal schreeuwt het uit. Wat een geweldig begin! Met een overweldigend applaus beginnen ze te spelen, Ed Lay Drums, Russell Leetch bas gitaar, Chris Urbanowicz lead gitar en Tom Smith vocals and lead gitaar. Tom Smith beweegt zich energiek springend met bijna spastische bewegingen over het podium. Tegelijkertijd zingt hij en speelt gitaar wat zijn optreden een uniek effect geeft. Met de meer bekende nummers Munich en Bullets zingt en danst het publiek mee. Een behoorlijk aantal Engelsen is aanwezig in de zaal en deze genieten van dit intieme “het Paard eigen” type optreden. Als Tom Smith zijn handpalmen naar de plafond richt juigt het publiek en vervolgens geeft hij zichzelf een “ embrace” . Dit gedrag dat geheel past bij zijn stijl en uitstraling geeft toch nog een gek effect en het publiek schreeuwt om meer. De vier jongens, afkomstig uit zeer verschillende delen van Engeland hebben zich uiteindelijk allemaal in Birmingham gevestigd, doen het fantastisch. Het is over, ze vertrekken, alleen om vervolgens terug te komen, onder andere met het zeer bekende “ Road to Nowhere” en de publiek doet uit volle borst mee, het dak vliegt eraf met deze schitterende versie van dit zo bekende nummer. De eerste dag van The Music in my Head sluit af met The Editors en de eerste dag zit erop. Een minpunt was dat er geen toegang tot de kleinere zalen was in verband met de drukte. Degenen die als laatste uit de zaal met het hoofdpodium kwamen konden rustig teruggaan om te wachten op de volgende artiest want er was geen mogelijkheid om de kleinere zalen binnen te gaan. Erg jammer.