Onderwerp: Festival aan de Werf, FESTIVAL, TONEEL
26 Mei 2006
The Vicky Vinex Roadshow
Door Mieke Kreunen
Gisteren bezochten we het Festival aan de Werf in Utrecht, het eerste theaterfestival van het seizoen dat zich concentreert rond de Neude en het Huis aan de Werf. Het weer zit ze niet erg mee dit jaar hoewel wij het erg troffen en alleen een paar spatjes water kregen maar dat lag nog vooral aan de voorstelling die we als laatste bezochten (zie een volgend artikel). Op ons programma stond de voorstelling van Growing up in Public in Kikker. Theater Kikker in Utrecht is helemaal in stijl aangekleed met roze pluche op de vloer en overal op de deuren, rond bordjes en andere in het oog vallende plekken. Er is een loper uitgelegd met een onderbroken streep in het midden bij wijze van snelweg en we zien zwarte autostoelen, band, velgen, uitlaten en nog meer chromen details all over the place. Ook de tafeltjes in het café zijn voorzien van zuurstokroze bekleding. Kikker ademt Vicky Vinex. Langs de steile diepte van de grote zaal kijken we neer op een strak modern ingericht toneel waar een man in een wit pak staat te wachten op de dingen die komen gaan. Als de lichten doven horen we onder uit de stellage op het toneel een vrouwenstem. Even later gaat een luikje open en duikt de blonde krullenkop op van - wat later blijkt - Vicky Vinex te zijn. Ze is dood maar heeft dat nog niet meteen in de gaten. Ze vertelt hoe het allemaal zo gekomen is.
We horen hoe ze te laat was voor haar werk, strepen op het asfalt achterliet toen ze in een hurry de straat uitscheurde in Ghini, haar zwarte Lamborghini, terwijl haar chihuahua Heroïne in een roze Louis Vuittontas keft om zijn ganzenlever. Vicky, een stijlicoon van het moderne leven, heeft een eigen glossy waarin ze zelf op de cover staat en een deadline. Dat is waar het allemaal fout gaat. Er ontspint zich een verhaal met Vicky in de hoofdrol en Raphaël Angelo (zeg maar Raaf) als tegenspeler. De ze laatste is niet alleen haar tegenspeler maar voorziet de monologen van Vicky ook van passend geluid, dito bewegingen en intrigerende samples.
Growing up in Public noemt Vicky zelf de Paris Hilton van Leidsche Rijn. Daphne de Bruin houdt er van om karikaturen neer te zetten en vrouweniconen te tonen in hun meest hedonistische uitvoering. We zagen eerder ooit de voorstelling 'EVA, this is my life' en zowel opbouw van het stuk, scenery, als rolverdeling tussen de Bruin en Joop van Brakel, deden daar sterk aan denken. Daphne de Bruin k n het neerzetten al die vrouwen met hun diepste verlangens, hun intiemste gedachten en hun zwarte kanten en ze doet het met overgave. Ze heeft aan Joop van Brakel een tegenspeler die absoluut meer doet dan de muziek verzorgen en zich voegt en reflecteert op haar verhaallijnen terwijl hij af en toe in de huid duikt van de langskomende mannen. Hun samenspel is perfect en de vondsten zijn grappig. Decor en belichting zijn ook bovengemiddeld mooi uitgevoerd en zorgen voor een prachtig kijkspel. Toch mist deze voorstelling een point en daardoor blijft het eenvoudig vermaak. Het verhaal van Vicky is te dun om echt interessant te worden dus jammer genoeg komt het niet verder dan een onderhoudend kijk- en luisterspel maar worden we niet ècht geraakt door wat zich op het toneel afspeelt. Na de voorstelling wordt Vicky's glossy uitgedeeld met daarin de volledige tekst van de voorstelling. Kosten noch moeite zijn kennelijk gespaard bij deze productie en dat past dan wel weer in het thema. Vicky is trouwens inmiddels uitgegroeid tot a real celebrity in El Ar (Leidsche Rijn). Maak nu alvast kennis met dit blonde icoon van het moderne leven in haar column. De Vicky Vinex Roadshow is nog te zien op De Parade in Den Haag, Utrecht en Amsterdam, op Festival Over het IJ, op het Festival Karavaan en tot slot op de jaarlijkse Uitmarkt te Amsterdam. Kijk op de sites voor exacte speeldata.