Onderwerp: POP-ROCK
23 Oktober 2005
Nighthawks At The Diner met nieuwe formatie
In april van dit jaar gebeurde er, wat we al eerder van Rood, de centrale figuur achter Nighthawks At The Diner hadden gehoord: de oude formatie NATD viel uit elkaar. Maar ze zijn weer opgestaan met een nieuwe formatie bestaande uit de oudgedienden Thijs Verwer op drums en Toon Meijer op sopraan- en tenorsax aangevuld met twee nieuwe musici: Pieter Klaassen op gitaar en Jan Fluhbacher op bas. We zagen ze gisterenavond weer in het Beauforthuis. Dat de formatie nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld was voelbaar en zeker in de eerste set hier en daar te merken. Rood, Thijs en Toon vormden een solide basis voor de twee nieuwe heren die het nog wat voorzichtig aan deden. Kwaliteit hebben ze voldoende in huis. Dat zal dus wel goed komen.
In de eerste set kwamen heel wat nummers van Transit Cellophane voorbij w.o. 'Forbidden Fruit', 'Please Crack A Smile For Me Baby' met de strakke drums en 'Cellophane' maar ook een aantal oude nummers zoals 'King in Yellow' en 'You invented me' (beide van het eerste album Fool's Tango).
De tweede set begon met 'Like I Don't Know You Anymore' gespeeld door Thijs Verwer en Rood samen, gevolgd door een nieuw nummer 'The master is away' (tevens werktitel van de nieuwe CD). Gaandeweg de tweede set leek het alsof de band wat meer los kwam. Dat was al goed te merken bij 'Observant Spectator' en 'If We Get Back Home' maar bereikte een hoogtepunt tijdens de toegift waarin de band 'See you later Alligator' en 'Walking on eggs' (beide van het tweede album Walkin' On Eggs) speelde. Even was er weer het sfeertje van het eerste optreden dat wij ons van NATD in het Beauforthuis herinnerden. Dat kwam de band op een staande ovatie van het publiek te staan.
Het is altijd moeilijk om de intimiteit van legendarisch optreden weer te herhalen. Dat is gisterenavond niet opnieuw gelukt. Een prima optreden, maar de magie van de vorige keer was er gewoon niet. De band groeide wel in de loop van de avond. De saxen van Toon Meijer schitterden weer als vanouds. Met name gitarist Pieter Klaassens en bassist Jan Fluhbacher kwamen pas tegen het eind wat los. Wel blijft het bijzonder om Rood aan het werk te zien. met zijn gladde schedel, in het zwart gekleed, achter een zwarte vleugel tegen een zwarte achtergrond. Een rokende sigaret op de vleugel en een glas whiskey bij de hand vervolmaken het decor. Kromgebogen over het klavier laat hij zijn virtuoze pianospel horen. Zijn pianospel is, zoals ons vooral tijdens zijn solo-optreden opviel, van ongekende klasse. Zijn timing, subtiele aanslag en gebruik van stiltes tussen de noten ondersteunen perfect de dramatiek van zijn teksten en bijbehorende zang.
Rood blijft een fenomeen. Hij wordt wel vergeleken met Tom Waits en daar heeft hij beslist ook wel wat van weg maar hij heeft toch een heel eigen sound. Die komt met zijn begeleiders van NATD beter tot zijn recht dan solo, de interactie met andere muzikanten maakt het allemaal net even wat minder zwaar en dat is wel goed. We zijn benieuwd naar het nieuwe album waarmee NATD bezig is en houden houden er rekening mee dat er wellicht weer een legendarisch optreden in het verschiet ligt als de band voldoende hecht is geworden.
CD
Transit Cellophane
Nighthawks At The Diner