Sep 2014 Jun 2014 Jun 2013 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Jun 2010 Mei 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Nov 2008 Jun 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007
Door Lucienne Heemskerk, foto's Jochem Jurgens
In haar weblog schrijft Laura van Dolron dat het fijn is als je je somberste gedachtes uitspreekt en mensen er tóch vrolijk van worden. Toch twitterde haar nicht daags na de try-out van Van Dolrons jongste voorstelling ‘Sartre zegt sorry’ (van het Nationale Toneel) dat ze nog steeds depressief in bed lag: “de hel, dat is niet de ander, maar jezelf...”
Lees meer
Door Mieke Kreunen met foto's van Kamerich & Budwilowitz
Terwijl het publiek staat te wachten om naar binnen te kunnen in de zaal van theater Kikker herken ik ze al, de kinderen van Alexandra Broeder. Ze hebben die ernstige, wat in zichzelf gekeerde blik die geen enkele emotie verraadt. Ze lopen tussen het publiek door met schalen met snoep. Als we even later naar binnen mogen delen ze dat uit.
De zaal is rumoerig en vol met meisjes in de leeftijd van 11 tot 21 jaar met een enkele jongen er tussendoor. De eerste bewegingen op het toneel kunnen de giechelende toeschouwers nog niet bekoren maar al snel worden ook zij stil omdat wat er gebeurt op het toneel ons langzaam in de greep krijgt.
Lees meer
Klik voor vergroting
“De burger wil geen daden. Ze willen houden wat ze hebben. Geen hondenpoep, geen parkeerproblemen, geen opgebroken stad.. dat noemen ze transparantie..” Vrije Radicalen is de laatste voorstelling van het vierluik van Frans Strijards.
Han Römer is de nieuwe wethouder en wil een “aanraakbare politicus” zijn. George van Houts is zijn vroegere vriend, de Baron. Als projectontwikkelaar hoopt hij zijn voordeel te kunnen doen met de nieuwe politieke carrière van zijn oude maat. Maar een gewetensvolle ambtenaar en de journalist van de plaatselijke krant merken al snel dat de screening van de nieuwe wethouder niet erg zorgvuldig is geweest.
Lees meer
Door Lucienne Heemskerk, persfoto's Karin Lucet
Het enige beeld dat ik nog van Duimelijntje had, was het minimeisje in de notendop. Eigenlijk raar: het verhaal is me nooit echt bijgebleven, en dat terwijl het toch een sprookje van Hans Christian Andersen is. Ik kan me ook niet herinneren dat het kind, zo klein als een duimpje, ooit gefigureerd heeft op dekbedhoezen en drinkbekers, noch dat ik er poppetjes van cadeau kreeg bij ’s lands grootste grootgrutter.
Gelukkig werd dit gat in mijn cultuur op zaterdagmiddag 5 maart jl. gedicht, en wel door de Haagse jeugdtheaterschool Rabarber, die de voorstelling ‘Duimelijntje’ de gehele voorjaarsvakantie op het programma had staan in het Haagse Theater Merlijn. ‘Een muzikale voorstelling voor kinderen vanaf vier jaar’: kleine M. van vier en haar oma vergezelden mij. En wat hebben we genoten, een uur lang!
Lees meer
Door Lucienne Heemskerk, foto's Coen van der Hoeven
Dat de dames zich het vuur uit de sloffen speelden, op dinsdag 1 februari in de Rijswijkse Schouwburg, zoveel was duidelijk. Hetty Heyting (sorry, maar ik blijf haar zien als Tante Til uit de familie Knots), Sjoera Retèl (Onderweg naar Morgen), Jacqueline Kerkhof (Angsthaas) en Irene Kuiper (Boeing, Boeing) hadden duidelijk zelf ook lol in hun vertolking van vier totaal verschillende vrouwen die elkaar treffen in de Provence, in het hen zeer vertrouwde vakantiehuis van Bob, en erachter komen dat zij allevier exen zijn van deze man. Een licht absurdistisch gegeven natuurlijk, zeker omdat de heer des huizes Godotsgewijs op zich laat wachten en uiteindelijk de hele voorstelling lang niet in beeld komt.
Wie ooit met meerdere vrouwen in één ruimte heeft vertoefd, weet dat dit nooit lang goed kan gaan, maar als het dan nog eens gaat om concurrerende vrouwen (over een éx?) die elkaar nog net niet de ogen uitkrabben, dan laat het zich raden dat deze situatie tot komische en soms pijnlijke taferelen zal leiden.
Lees meer
Door Ad Aerts met foto van Diana Blok
In Zwanen-zang brengt theatermaker Karina Holla een voorstelling waarin theater, dans en mime bij elkaar komen. Vier ervaren theatervrouwen Karina Holla, Elsje de Wijn, Pauline Daniëls en Bambi Uden maken samen met de danser Andreas Denk een verrassende voorstelling over aftakeling en ouder worden. Ze laten zien hoe lichaam en geest beide op een eigen manier en in een eigen tempo aftakelen. De voorstelling laat veel zelfspot zien, maar toch vooral ook de moeite die het kost met het ouder worden om te gaan, zodra dat lichamelijke beperkingen met zich mee brengt.
Lees meer
Door Ad Aerts met foto van Paul Lansen
Edgar Allen Poe publiceerde William Wilson in 1839. Het is een beklemmend kort verhaal over een man die gedurende zijn hele leven voortdurend zijn dubbelganger tegenkomt. Een dubbelganger die nota bene op de zelfde dag is geboren (19 januari, ook de geboortedag van Poe zelf). William Wilson wordt aangetrokken door het kwaad. Hij lijkt ertoe voorbestemd om slecht te worden. De omgeving waarin hij opgroeit, met een tirannieke kostschooldirecteur en martelende klasgenoten, maakt het afglijden alleen maar makkelijker.
Lees meer
Tekst en beeld Berbera van den Hoek
Een volle Juliet op Lowlands en weer een premiere. Naast de Noord Nederlandse Dans staat ook het Nationale Toneel voor het eerst op Lowlands met twee voorstellingen. Op vrijdagmiddag maakt het festival publiek kennis met 'Dat Smoel'.
Op het toneel is het een puinhoop. Er staan bedden met hier en daar een verdwaalde wodkafles en overal ligt kleding. Op een bed liggen twee personen waarvan je niet hoeft te raden in wat voor conditie ze zijn.
Door Michaela Meijer, foto's Berbera van den Hoek
Virtueel voortleven na de dood, PIPS:lab maakt het mogelijk met "DieSpace".
Met behulp van allerlei technische, computergestuurde hoogstandjes wordt het publiek in de Juliet meegevoerd in de mogelijkheden van DieSpace. want wie wil er nou niet het eeuwige leven, ook al is dat dan virtueel?
Samen met Ans Jovis, Agaath Dood en An Dijvie wordt in subliem engels met enkele verwijzingen in het Nederlands het begrip Grayification uitgelegd. En hoe meer vergrijzing, hoe meer mensen er dood gaan en hoe meer mensen je kent die dood zijn. Hoe fijn is het dan dat de ziel van de overledene met behulp van DieSpace gewoon virtueel kan voortleven?
Lees meer
Tekst en beeld Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het licht gaat uit, achter op het podium staat een bed waarin twee mensen de liefde bedrijven bij het licht van een schemerlamp. Ze kleden zich aan, hun naaktheid wordt bedekt met anonieme zakelijke kantoorkleding en ze gaan weg. Kasten dienen als kasten maar ook als uitgangen en ingangen naar een andere wereld. Dansers komen het podium op en het decor wordt omgetoverd naar een nachtclub uit de jaren 60 met een blonde schone in glitterjurk. Misschien wel de muze van de man in het pak. Wie zal het zeggen?
Door Ad Aerts met foto's van Arno Declair
Ieder land heeft geschiedenis die het liever zou vergeten. Grote geschiedenis die jaren duurt en hele continenten betreft, maar ook kleine geschiedenis. Gebeurtenissen van maar een paar minuten die nooit hadden mogen gebeuren. Te gruwelijk en te beschamend om zelfs indirect aan terug te denken. Zo ook een groot feest in het kasteel van het Oostenrijkse dorpje Rechnitz, waar iedereen van enig belang aanwezig was. Het was het laatste feest, want het was duidelijk dat over enkele dagen de Russen zouden binnenvallen. De oorlog kon ieder moment voorbij zijn. Door een onvoorspelbare en niet na te vertellen samenloop van omstandigheden hebben alle feestgangers aan het einde van het feest een geweer in hun handen. Geweren die worden leeggeschoten op 180 hongaarse joden, waarvan geen het bloedbad overleeft.
Lees meer
Door Sabine Sabelis met foto's van Joan Marcus
De oude hertog Oliver is verbannen naar het woud. In het woud loopt ook Orlando rond die op de vlucht is voor zijn oudere broer. De dochter van de nieuwe hertog, Rosalind, die verliefd is op Orlando, wordt eveneens verbannen door de nieuwe hertog. Samen met haar nichtje Celia gaat ze - verkleed als man - op zoek naar Orlando. Dat is een beknopte opsomming van het stuk ‘As you like it’ van Shakespeare. Het stuk wordt geregisseerd door Sam Mendes (American Beauty, Kite Runner) die eveneens ‘The Tempest’ regisseert. Samen vormen de twee stukken 'The Bridge Project' op het Holland Festival 2010.
Lees meer