Onderwerp: TONEEL, JEUGD

3 April 2011

Kind van Alexandra Broeder & Bonte Hond verontrust

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Kamerich & Budwilowitz

Terwijl het publiek staat te wachten om naar binnen te kunnen in de zaal van theater Kikker herken ik ze al, de kinderen van Alexandra Broeder. Ze hebben die ernstige, wat in zichzelf gekeerde blik die geen enkele emotie verraadt. Ze lopen tussen het publiek door met schalen met snoep. Als we even later naar binnen mogen delen ze dat uit.

De zaal is rumoerig en vol met meisjes in de leeftijd van 11 tot 21 jaar met een enkele jongen er tussendoor. De eerste bewegingen op het toneel kunnen de giechelende toeschouwers nog niet bekoren maar al snel worden ook zij stil omdat wat er gebeurt op het toneel ons langzaam in de greep krijgt.

Het stuk gaat over Claartje wiens moeder onafgebroken huilt na het vertrekt van haar vader en die nu haar koffertje heeft gepakt om weg te lopen. Dan loopt ze in ieder geval niet het risico dat haar moeder weg gaat om samen met haar vader en zonder Claartje verder te gaan.

Maar zodra Claartje klaar staat om weg te gaan komen er uit alle hoeken en gaten 'hulptroepen' tevoorschijn. Er verschijnen allemaal kinderen die - net als Claartje van plan is - afscheid hebben genomen van hun ouders om alleen verder te gaan. Ze dragen pruiken en maskers en bieden Claartje lolly's aan terwijl ze haar voorspiegelen hoe probleemloos het leven kan zijn zonder ouders. De Grote Wegloopshow!

Het thema van Kind is angstwekkend realistisch. Veel kinderen blijken immers niet altijd te kunnen tekenen op de onvoorwaardelijke steun van hun ouders die vooral aandacht hebben voor hun eigen problemen. Daarbij is in Kind ook nog de fantasie van een kind gevoegd waarin zich achter en voor de schermen allerlei sinistere en bizarre gebeurtenissen afspelen. Het thema is gebaseerd op het klassieke drama van de koningsdochter Ifigeneia, waarin vader Agamemnon zijn dochter offert om de Goden gunstig te stemmen en de dochter haar best doet deze daad te verdedigen en haar lot te aanvaarden.

Net als de voorstelling Candyland (Oerol 2009) is Kind een veronrustende voorstelling omdat wij - volwassenen - vanuit de beleving van kinderen geconfronteerd worden met ons eigen inconsequente gedrag dat verstrekkende gevolgen heeft voor de kinderen die daarvan afhankelijk zijn. 

Kind is heel herkenbaar maar tegelijkertijd gruwelijk. Broeder weet als geen ander haar publiek te confronteren met situaties die net zo goed fantasie zouden kunnen zijn als realiteit. Ze weet haar jonge acteurs daarbij op zo te regisseren dat haar stukken een grote theatrale zeggingskracht hebben, gebruik makend van de authenticiteit van de kinderen. Grote complimenten voor de groep jonge acteurs die zoveel indruk weten te maken met hun spel.

Kind van Alexandra Broeder & Bonte Hond