Onderwerp: Lowlands, TONEEL

26 Augustus 2010

PIPS:lab met DieSpace

Door Michaela Meijer, foto's Berbera van den Hoek

Virtueel voortleven na de dood, PIPS:lab maakt het mogelijk met "DieSpace".

Met behulp van allerlei technische, computergestuurde hoogstandjes wordt het publiek in de Juliet meegevoerd in de mogelijkheden van DieSpace. want wie wil er nou niet het eeuwige leven, ook al is dat dan virtueel? 

Samen met Ans Jovis, Agaath Dood en An Dijvie wordt in subliem engels met enkele verwijzingen in het Nederlands het begrip Grayification uitgelegd. En hoe meer vergrijzing, hoe meer mensen er dood gaan en hoe meer mensen je kent die dood zijn. Hoe fijn is het dan dat de ziel van de overledene met behulp van DieSpace gewoon virtueel kan voortleven?

Wat volgt is een soort van chaos op het toneel en in het publiek. Er worden absurde liedjes gespeeld door de band, er worden DieSpace-sleutelhangers met ingebouwd lampje uitgedeeld in het publiek en Ans Jovis voert een aantal bloedstollende stunts uit op haar rollator.

Na deze chaos wordt duidelijk wat nu eigenlijk de bedoeling is. Het publiek kan met zijn lichtjes communiceren met een computer, die vervolgens de lichtbewegingen projecteert op een groot scherm achter op het podium. Het is een wonderlijk gezicht om al die bewegende lampjes te zien op het scherm. Vooral als het publiek de opdracht krijgt om 1 en dezelfde beweging te maken.

Het doel is om alvast voor iedereen een DieSpace Light-account aan te maken en dus krijgt het publiek de opdracht om zijn of haar naam letter voor letter in de lucht te schrijven met zijn of haar lampje. Tot grote hilariteit van het publiek blijkt zijn of haar naam ook echt op het scherm te verschijnen.

Uiteraard wordt er ook nog een DieSpace premium-account weggegeven. Op  het scherm zien we verschillende portretten van mensen in het publiek langskomen om uiteindelijk bij 1 persoon uit te komen. Een dame. En deze dame zou de gelukkige bezitter worden van een echt DieSpace premium-account. Daarvoor moest uiteraard wel even haar ziel afgepeld worden en dat zou heus geen pijn doen. 

Helaas laat nu de techniek het een beetje afweten. De vaart is er uit en het duurt te lang voor er weer iets wezenlijks gebeurt op het podium.  

Het idee is overigens hilarisch. Het publiek heeft een groot aandeel in de voorstelling en het is mooi om te zien hoe de techniek de boventoon voert.

Jammer van de haperende techniek aan het einde, maar desalniettemin was het bezoeken van deze voorstelling zeer de moeite waard.