Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL

13 04 06 - 10:16

De 36e aflevering van Pinkpop met grote namen

Er zat een aantal jaren een beetje de klad in maar Pinkpop 2006 belooft weer een ouderwets goed festival te worden. Dit is de 36e aflevering van het festival dat in 1970 begon als eendagsfestival in (toen nog) Geleen. Ondertussen wordt Pinkpop al weer vele jaren georganiseerd op het festivalterrein Megaland in Landgraaf. Wist je dat het festival in 1990 werd opgenoemn in het Guinness Record Book als oudste en enig ononderbroken jaarlijks openluchtfestival in Europa? Kortom: the place to be met Pinksteren 2006.

Het programma is bijna compleet en laat een keur aan bands en artiesten zien. Zaterdag 3 juni begint het met Placebo, Kaiser Chiefs, Nelly Furtado, The Dresden Dolls, Admiral Freebee, Kubb, Kraak & Smaak, Mo' Jones en Alize. Op zondag de 4e komen Tool, dEUS, Racoon, Bloodhound Gang, Kashmir, Alter Bridge, Skin, Danko Jones, Dredg, Hooverpohonic, INfadels, The Zutons en Vankatoen. Maandag 5 juni tot slot staan de Red Hot Chili Peppers, Franz Ferdinand, Keane, Anouk, Blof, Peter Murray, Morrissey, Nickelback, Deftones, David Gray, Soulfly, Opgezwole, The Flaming Lips, Editors, Jamie Lidell Live Band en Living Things op de rol.

Als het weer nou ook nog een beetje meewerkt met Pinksteren dan wordt het helemaal een fantastisch festival. Hier kun je tickets bestellen en voor meer informatie kun je hier terecht. Wacht niet te lang want de kaartverkoop loopt als een zonnetje! Op de eerste dag van de kaartverkoop werden er maar liefst 10.000 kaarten verkocht.
Als je op het middelste plaatje klikt, zie je de Pinkpopposter van dit jaar.

Update
Zangeres Anouk heeft afgezegd voor Pinkpop omdat er geen overeenstemming bereikt kon worden over haar plaats in de line-up. Zodra de vervanger bekend is melden we dat bij de nieuwsberichten.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 04 06 - 20:43

NPS Arena in het teken van Gerard Reve en Michiel Borstlap

Door Mieke Kreunen

Het hele weekend stonden alle uitingen in de media in het teken van de dood van Gerard Reve. Zo ook het programma NPS Arena waar wij zondag bij de uitzending waren, live vanuit het Bimhuis in Amsterdam. Ingelaste gast voor de gelegenheid was Tom Rooduyn, publicist, die vertelde over zijn contacten met Reve. Hoe hij die ontmoette toen Reve in Geleen woonde en niet onder stoelen of banken stak dat hij de jonge man wel zag zitten (in zijn vossehol zou willen bezoeken zoals Reve dat uitdrukte). Dit ondanks het feit dat Rooduyn duidelijk te verstaan gegeven had dat hij niet - als Reve - de Griekse beginselen aanhing. Natuurlijk kwamen ook nog een paar onlosmakelijk met Reve verbonden thema's aan de orde zoals het geloof, het communisme, het bezoek van de Paus en Reve en het racisme om tot slot uit te komen bij de vraag of Reve ook na zijn dood gelezen zal worden. Rooduyn dacht van wel en voor Reve hoop ik het maar want hij zou geen tweede Van der Helst willen zijn, waar alleen een straat naar genoemd wordt en die verder niemand meer kent. Ook kwam nog even schrijver Harry Mulish aan het woord waarvan duidelijk is dat het Reve's vriend absoluut niet is. Reve zei over Mulish ooit: "Mulish is vullis en Reve, da's pas leven!".

Volgende gast (wèl gepland) was Michiel Borstlap die niet alleen kwam vertellen over zijn operaproject in Qatar maar ook nog kwam spelen. Michiel is niet alleen een geweldig pianist maar ook nog een onderhoudend verteller, zo blijkt als hij uit de doeken doet hoe hij in 2003 de opdracht kreeg een opera te componeren voor de Emir van Qatar Hamad bin Khalifa al-Thani en zijn Emira. Het stuk dat in première ging in het Arabisch en in het Engels zou de eerste opera ter wereld worden: Ibn Sina oftewel Avicenna. Met name over zijn contacten met de Emira van Qatar kan Michiel smakelijk vertellen. Oud nieuws zou je misschien zeggen ware het niet dat er binnenkort een boek uitkomt van Michiels hand over 'the making of' dit unieke project. Een aanrader lijkt mij na het opwarmertje van zondag.

Daarna trad Michiel Borstlap op mijn band Elektron waarmee hij in een uitverkocht Paradiso stond en waarmee hij de gelijknamige cd maakte. Ondermeer trompettiste Sanne van Hek (die in juni 2003 de Dordtse [NU] Jazzprijs in de wacht sleepte) en rapper Tomboxx doen aan dit project mee. Verder ook Erik Kooger op drums en Boudewijn Lucas op bas. De band speelt hip hop, rap en funk en jazz en maakt gebruik van dancebeats en remixes. Mooi van Michiel is dat hij graag bereid is buiten de geijkte jazz-paden te treden en altijd een goede feeling heeft welke jonge nieuwe muzikanten hij erbij moet betrekken. Een formule die zowel voor Borstlap als voor zijn medespelers vruchten af werpt. Dat Michiel niet aan zijn vleugel gebakken zit bewijst hij als hij zware repeterende beats uit zijn keyboard haalt. Die vleugel staat overigens wel paraat haaks op het keyboard. NPS Arena website Michiel Borstlap website

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 04 06 - 08:00

In bad met Lizz Wright

Gezien: Oosterpoort, Groningen - 8 april 2006
Door Liesbeth Beetfink met foto's van Artur Barseghyan (klik voor vergroting)

De kleine zaal van de Oosterpoort heeft wel iets van een gezellige, gestoffeerde zitkuil. Het publiek zit er zaterdagavond 8 april ontspannen te wachten op Lizz Wright. Eigenlijk zou de jonge jazzzangeres een half jaar geleden al naar Groningen zijn gekomen, maar dat concert was uitgesteld. Nu wijst alles erop dat ze zo het podium op komt lopen, al blijft dat een beetje onwerkelijk als een publiek lang naar een concert heeft uitgezien.

Op het toneel, links en rechts van de microfoon, staan een bos tulpen en brandende kaarsen. In gedimd licht neemt de band haar positie in: Ede Wright en Marvin Sewell op gitaar, Massimo Biolcatie op contrabas en Rock Deadrick op drums. Als het intro van Neil Young’s ‘Old man’ wordt ingezet, verschijnt Lizz Wright. Haar stem stroomt als warm badwater de zaal in.
De zangeres lijkt tegelijk een meisje en een vrouw die innerlijke rust uitstraalt. Ze ondersteunt lange tonen met wijdse armgebaren. Zichtbaar genieten alle muzikanten van hun muziek. Het publiek gaat mee in de spirituele sfeer die Lizz Wright oproept. Ze zegt hen daar ook bij nodig te hebben, net als in haar kerk in Georgia waar gospel door alle mensen samen gedragen wordt. Het wordt daardoor een beetje een Wright-dienst, maar niet op een vervelende manier. Wright propageert namelijk geen religie maar muziek. Ze zingt vanuit haar binnenste en dat maakt de muziek doorleefd en rijk. Pas aan het einde van het concert, wanneer ze iemand uit het publiek haalt om samen met haar ‘Get Together’ te zingen, krijgt de show een te hoog EO-gehalte.
De meeste nummers van de set in Groningen komen van Wright’s cd ‘Dreaming Wide Awake’ (2005), een verzameling folk-jazz-soul stukken. Gelukkig ontbreken van debuutalbum ‘Salt’ (2003) de verstilde ballad ‘Silence’ en de opzwepende gospel en titelnummer ‘Salt’ niet. Bij dit slotstuk gaat alles uit de kast; de soul komt in dikke draperieën naar buiten. Een dynamisch hoogtepunt na de trage nummers. “De reden dat ik zoveel ballads maak, is dat ik Georgia en mijn familie mis”, vertelt Lizz Wright. Onlangs is ze terugverhuisd naar ‘the homeland’ en kunnen we meer up-tempo gospel verwachten. Er valt sowieso nog veel van Lizz Wright te verwachten want haar talent heeft het plafond nog lang niet bereikt. De karakteristieke fluwelen klank van haar stem is verslavend. Het is dan ook moeilijk afscheid nemen aan het einde van het optreden. Maar als de band na twee toegiften niet meer terugkomt, loopt het bad leeg en gaat ieder weer zijns weegs.

Lizz Wright website

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

11 04 06 - 12:00

Kippenvel bij Dhafer Youssef's Digital Prophecy

Door Mieke Kreunen

Wie in Tunesië geboren wordt speelt ud. Dhafer Youssef speelt dus ud en dat doet hij virtuoos. En op zijn ud speelt hij allerlei soorten muziek, traditioneel en niet traditioneel en al dan niet met electronica er bij. Maar dat is niet alleen wat deze man zo bijzonder maakt. Ik was indertijd al diep onder de indruk van zijn eerste cd 'Malak', die hij maakte met een internationaal gezelschap musici en die ik via een vriend te horen kreeg. De reden waarom ik zo onder de indruk was van deze man waren zijn zangkwaliteiten die je zelfs vanaf een CD nog rilling over je ruggegraat bezorgen. Zijn stem heeft een ongehoord groot bereik en is loepzuiver tot de hoogste tonen terwijl hij in de lagere registers een schitterend vol en fluweelzacht geluid laat horen. The Guardian schreef over Youssef's stem: "Elke keer als Youssef zijn mond open doet worden we getrakteerd op een geluid dat als het ware de echo van vervlogen eeuwen in zich meedraagt".

Op zondag 9 april trad Dhafer Youssef met zijn band op in het Muziekgebouw aan 't IJ met zijn band van Noorse muzikanten. Het is wel bijzonder dat een mediterraan muzikant als Youssef nou net in de Noorse scene van geïmproviseerde muziek moet terechtkomen want daar ontwikkelde zijn samenwerking met Eivind Aarset, Rune Arnesen en Audun Erlien (allen afkomstig uit Oslo) zich. Volgens Youssef lijkt het spel van de Noren wellicht in eerste instantie wat sereen en onderkoeld maar zit onder dat laagje een vulkaan van opgehoopte passie die hij in hen herkent. Dhafer Youssef's muziek heeft een onmiskenbaar Arabische origine maar wordt sterk beïnvloed door muziek uit allerlei andere delen van de wereld met name India en Europa. In het eerste nummer van het concert maken we meteen kennis met die fantastische stem waarbij hij ritme aanbrengt door met een hand tegen zijn eigen sleutelbeen te kloppen. Hij gebruikt zijn stem niet zozeer om te zingen maar als een instrument en doet dat met veel drama en expressie. Het komt uit zijn binnenste en vind zijn weg rechtstreeks naar de ziel van zijn publiek. De nummers die gespeeld worden tijdens het concert zijn vooral afkomstig van de laatste CD 'Divine shadows' waaronder '27th Century Ethos', 'Eleventh Stone' en 'Un Soupir Eternet', een nummer opgedragen aan een Noors meisje. Dat nummer begint met een schitterend fluisterend gezang van Youssef om zich vervolgens te ontvouwen tot een melancholisch weemoedig verhaal. Het publiek luistert ademloos.

  Hoewel de nummers hier en daar best jazzy klinken is het toch vooral het vrije en improviserend karakter van de muziek dat aan de jazz doet denken maar dan met een geheel eigen idioom. De magische en sympathieke aanwezigheid van Youssef doet je bijna vergeten dat er nog drie andere muzikanten op het toneel staan die er ook mogen zijn. Drummer Rune Arnesen is geen onbekende met de jazzscene en dat is te horen in zijn spel waarin hij vooral hele dikke brushes gebruikt. Bassist Audun Erlien is een drijvende kracht in de multiculturele muziekscene van Oslo en legt een schitterende ambient bodem onder Youssefs zang. Gitarist Eivind Aarset is een begenadigd gitarist die als toonaangevend wordt beschouwd binnen zijn generatie en een expert in het gebruik van electronica en dat laat hij horen ook. Alle heren hebben trouwens een hele batterij electronica om zich heen staan waar ze allerlei experimenten mee doen en de grenzen van opzoeken. In het begin laat de techniek ze een beetje in de steek maar het zouden geen improviserende musici zijn als ze daar geen mouw aan wisten te passen door dan maar akoestisch te spelen. Hoewel de grote zaal van het Muziekgebouw aan 't IJ niet vol zat waren het wel echte liefhebbers van Dhafer Youssefs muziek die waren gekomen dus zonder toegift kwam de band niet weg. Jammer genoeg was het experimentele begin van de toegift een beetje te veel voor een aantal oudere toeschouwers maar de rest van het publiek genoot met volle teugen. Na afloop liep het dan ook storm op het standje met de cd's bij de uitgang. Als je Dhafer Youssef nog nooit gehoord hebt kun je het nummer 'Iman' van hem beluisteren via de jukebox en denk ik dat je, net als ik, betoverd raakt door deze buitengewone Tunesische zanger. Line-up Dhafer Youssef - ud & zang Eivind Aarset - gitaar & elektronica Audun Erlien - elektische bas Rune Arnesen - drums CD bestellen?

Dhafer Youssef" >
Divine Shadows
Dhafer Youssef

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

10 04 06 - 23:47

Emergenza Festival 13 - vierde halve finale

De Kleine Zaal, 013, zaterdag 8 april 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Zaterdagavond 8 april, de vierde halve finale van het Emergenza-festival. Ook vanavond weer acht bands die in de Kleine Zaal van het Tilburgse 013 strijden om de twee plaatsen in de finale op 19 mei. Gelukkig is het al aardig druk voor aanvang van de eerste band, zodat deze in tegenstelling tot de voorgaande avonden, niet voor een lege zaal hoeven te spelen.

Treadstone 71
De eerste band van vanavond is de symfonische hardrock formatie Treadstone 71 uit Eindhoven. Melodieuze, bombastische hardrock die staat als een huis. Mooie arrangementen, een goede opbouw in de nummers en technisch goed uitgevoerd. Zanger Bram Janssen heeft een aangename rock-stem die met momenten ondersteund wordt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Toetsenist Mischa Theuvenet zorgt voor mooie, sfeervolle intro’s en outro’s en is tijdens de nummers niet te overheersend aanwezig. Ondanks de problemen met de gitaarversterker weten de vier heren uit Eindhoven een mooie set neer te zetten.

Tambora Percussion
Na de hardrock van Treadstone werd het podium in een rap tempo vol gezet met de trommels en percussie van Tambora Percussion. Deze slagwerkgroep uit Asten heeft als motto “Tambora slaat op alles “en dat komen ze met een energieke set van vijfentwintig minuten weer bewijzen. Ze weten overal muziek uit te halen, het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slot act een nummer op drie grote plastic afvalbakken. Wat mij ook nu weer stoorde, en de jongeman in kwestie refereerde in de show aan mijn recensie, is het lange intro en het kletsen tussen de nummers door. Dit haalt de vaart uit de energieke show, doet afbreuk aan de verder professionele uitstraling en zonder dit alles hadden ze zeker één nummer extra kunnen spelen. Toch kan Tambora op een grote steun van het publiek rekenen.

Communication Breakdown
In een rap tempo werd het podium omgebouwd voor de pop/rock van Communication Breakdown. De vuurdoop voor de nieuwe gitarist Arno, die vandaag zijn eerste live optreden heeft met deze band. De muziek is leuk, maar de eigen nummers missen net de kracht en de overtuiging om echt goed te zijn. Niet te min een leuke set van deze vier heren.



Borehole
De Eindhovense stonerrock band Borehole heeft duidelijk wel de kracht en de overtuiging om bij het publiek over te komen. De nummers zijn traag, zwaar en hebben mooie melodielijnen. De drie heren en hun opvallende blonde drumster geven een strakke, vette set naar het voorbeeld van bands als “Kyuss” en “Queens of the Stoneage”. Voor mij één van de favorieten van vanavond.

NeW PAR
Deze zes personen tellende band uit Gorichem bracht melodieuze stevige poprock / altrock ten gehore. Lekkere vlotte eigen nummers, met momenten rustig, ingetogen maar ook stevige gitaarpartijen worden niet geschuwd. Afwisselend wordt er door de twee zangers gezongen en gerapt. NeW PAR weet een afwisselende set te spelen met een goede opbouw, het laatste nummer, een lekker up-tempo stuk, gooien ze alles remmen los.

...And Martin On Drums
Voor mij de verrassing van de avond, ...And Martin On Drums, deze vier Tilburgse heren weten hun set met één nummer te vullen “28 minutes till you” en het verveeld geen moment. Heerlijke sfeer, luister muziek, muziek om bij weg te dromen. Een goede opbouw in het nummer, ze weten de aandacht van het publiek continu vast te houden. De Postrock laat zich moeilijk in een hokje zetten, zelf deed mij de muziek denken aan de jaren ’80 wave. De heren zelf vergelijken hun muziek met bands als: Explosions in the sky, dEUS, The Appleseed cast, Coldplay, The Spirit That Guides Us, Cult of Luna, Neurosis en Godspeed you black emperor. Via hun site zijn er twee nummers te downloaden die ik met veel plezier nogmaals beluisterd heb.



Ebola
Deze Tilburgse viermansformatie weet vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. Zanger Rule schakelt makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakt. Het samenspel tussen gitarist Barros en bassist Bas is strak en technisch goed, wat de deathmetal van Ebola net wat melodieuzer en progressief maakt. Voeg daarbij het drumwerk van Bowie en het plaatje is compleet. Een oorverdovende set van deze vier Tilburgers.

Matzko
De afsluiter van vanavond is de Einhovense folk band Matzko met hun lekkere, vrolijke up-tempo folk liedjes met een vleugje rock. Ook vanavond weer, net als in de voorronde, weten ze het publiek enthousiast te krijgen voor hun muziek. Een leuke afsluiter van de avond die op veel stemmen van het publiek kan rekenen.

Na de vrolijke klanken van Matzko en het tellen van hun stemmen was het tijd voor de uitslag van vanavond. Vanwege een gedeelde vijfde plaats beginnen we met de zevende plaats, deze is voor Communication Breakdown. De zesde plaats is voor Borehole achter NeW PAR en Treadstone 71 op de gedeelde vijfde plaats. Plaats vier is voor ...And Martin On Drums en de derde plaats is voor Matzko. Door naar de finale op 19 mei zijn; op twee Ebola en op één Tambora Percussie. Morgen de laatste halve finales in de Kleine Zaal van 013.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

10 04 06 - 17:28

Emergenza Festival 12 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal System Flatline en Mur-Dog

Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, vrijdag 7 april, is de derde van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Mur-Dog
De eerste band van vanavond, de Rock/Cross-over band Mur-Dog. Heerlijke strakke, vette en zware rifs, aangevuld met grunts en rap. Een originele afwisselende mix van stijlen. Ook vanavond weer weinig publiek bij aanvang van de eerste band, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de leden van Static Noise en One Inch Men die enthousiast hun vijf stad genoten aanmoedigen. Naar mate het optreden loopt, stroomt de zaal langzaam vol en weten de Tilburgers het publiek voor zich te winnen. De zware Hardrock / Metal laat zich goed combineren met de heerlijke flow van de Eindhovense rapper Evan Encarnacion.

La Nemm
Tussen al het Metal geweld van vandaag, deze frisse jonge meiden van La Nemm uit Eindhoven. In de voorrondes een aangename verrassing, helaas vandaag vielen ze wat tegen. Het optreden van de 4 meiden op drum, toetsen, bas en viool, aangevuld met een jonge man op gitaar liep niet lekker. Ik had de indruk dat, vooral de toetseniste/zangeres en de violiste erg gespannen waren. Hierdoor kwam het geheel wat weifelend en timide over. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met invloeden uit folk en klassieke muziek. Originele, afwisselende, melodieuze en vrolijke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol.

Thirteen
Na de lieve Pop muziek van La Nemm de stevige en standaard Hard-rock van Thirteen. Deze vijf Eindhovense heren hebben zich bewust een “foute” uitstraling aangemeten, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock, met een uitstraling van “The Village People”. De muziek blijft echter vrij standaard, hier kan de aankleding en de podiumpresentatie niets aan veranderen. Het mee gebrachte publiek kan de heren zeker wel waarderen, enthousiast zingt en danst het mee op titels als “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ook bij het stemmen kan de band op hun steun rekenen.


vlnr Loss of Words en twee maal Concubine

System Flatline
De jonge, enthousiaste, vijfmans formatie System Flatline uit Roosendaal speelt stevige, up-tempo Metal / Nu-Metal. Een muur van geluid, strakke vette rifs, veel energie en beweging en technisch een stuk beter dan in de voorronde. In tegenstelling tot de voorronde, nu geen moshpit en springende en dansende fans. Wel een agressieve, gedreven zanger die zijn teksten letterlijk het publiek in schreeuwt, drie springende mannen op gitaar en bas en een enthousiaste drummer. Een goede set van deze mannen uit Roosendaal.

Concubine
Voor mij de eerste ontmoeting met deze band Concubine uit Roermond. De vier heren spelen strakke Metal/Cross-over, een muur van geluid en een mix van stijlen. De melodieuze Metal klanken voeren de boventoon, maar daarnaast zijn invloeden van Funk, Ska en Drum & Bass te horen. De stem van zanger Remko Schreurs is afwisselend, hij switcht makkelijk van zang naar screams. De andere heren, Niek van Lin op drums, Joost Peeters op bas en Dennis Peters op gitaar en zang vormen samen met Remko een goed werkend geheel, een geoliede machine. Niet verwonderlijk dat ze het publiek al snel mee kregen, wat duidelijk te zien was bij het tellen van de stemmen na hun korte maar zeer krachtige set.

Loss of Words
Veel goede bands vanavond, zo ook de Metal-core band Loss of Words uit Breda. Deze vijf heren weten een strakke vette sound neer te zetten die mij doet denken aan de hardcore uit de jaren 80’ van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De zanger, Tim, heeft een goede podium uitstraling, lekker arrogant en een tikje agressief, een jonge (en minder gespierde) uitvoering van Henry Rollins. Ook de andere heren weten het optreden extra jus te geven met hun energieke podiumuitstraling. Een geslaagde set van dit vijftal.


vlnr Twee maal Static Noise en One Inch Men

Static Noise
Vooraf voor mij één van de favorieten van deze avond, de Tilburgse Progmetal formatie Static Noise. In de voorronde hebben ze bij mij een goede indruk achter gelaten. Afwisselende nummers, melodieus, dan weer ingetogen en zacht, dan weer agressief en hard. Zanger Thomas Vervest was vanavond niet helemaal bij stem, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door zijn presentatie. Zijn zang werd afgewisseld met de grunts van bassist Laurens Pijman en de screams van gitarist Robin van Poppel. Tweede gitarist Joris Bonis en drummer Tiemen Han van Boxtel maken de line-up compleet. Een geheel eigen sound, ondanks de zang voor mij een geslaagd optreden.

One Inch Men
Als laatste vanavond, ook uit Tilburg afkomstig, One Inch Men, lekkere vette Stoner-metal. Zij hadden deze avond aangegrepen om hun nieuwe cd “Red” te presenteren en deze werd tijdens het concert ook gratis uitgedeeld. Vanaf de eerste noten was het duidelijk dat ze heel het publiek mee hadden. Een muur van geluid, lekkere trage zware rifs door Gerben en Harold op gitaar, vette basloopjes van Rob en uitstekend drumwerk door Jarno. De trage, zware nummers doen mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble, maar ook snelle, up-tempo nummers worden gespeeld. Een geweldige show van deze Tilburgse heren. Terecht stak bijna iedereen hun hand op bij het stemmen.

De uitslag van vanavond: De achtste plaats is (helaas) voor Static Noise, op zeven is geëindigd Loss of Words en op zes System Flatline. OP vijf en dus net geen mastering van hun optreden van vanavond Mur-Dog. Wel een mastering op de vierde plaats de Eindhovense dames La Nemm. Op drie de Hardrock van Thirteen en naar de finale gaan, op twee Concubine en niet verrassend op één One Inch Men.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

09 04 06 - 16:49

Emergenza Festival 11 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Strike in time, Sideshift Harry en Anoa Beta

Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, donderdag 6 april, is de tweede van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Strike In Time
Net als gisteren bij Superzult heeft ook Strike in Time last van “te weinig publiek”. Bij voorbaat kunnen ze zich al niet plaatsen voor de finale omdat er gewoon nog niet genoeg mensen aanwezig zijn voor voldoende stemmen. Toch beginnen de zes mannen uit Eindhoven vol overgave aan hun energieke set van 30 minuten. Vergeleken met de voorronde zat het nu muzikaal beter in elkaar. De agressieve, stevige, up-tempo Hardcore wordt als een muur van geluid de (lege) kleine zaal in geblazen. Deze muziek schreeuwt om een springend en moshend publiek, bij het gebrek daaraan springen de heren zelf van links naar rechts over het podium. Aan inzet van deze zes heren zal het zeker niet liggen. De twee zangers wisselen elkaar weer goed af, de grunts van Thomas en de screams van Maurits (voor wie dit het laatste optreden is met deze band, hij gaat verder als zanger bij Phirus).
Kortom een goed optreden van deze Eindhovenaren, maar bij voorbaat al te weinig stemmen.

Sideshift Harry
Na de Hardcore van Strike in Time was het tijd voor de zomerse Ska, Reggae en Rock klanken van het eigenzinnige vijftal Sideshift Harry uit Roermond. Het blijft een opvallende verschijning, een boomlange bassist, een prettig gestoorde trompettist / gitarist / toetsenist, een vrolijke saxofoniste, een goede frontman, gitarist, zanger en een beest achter het drumstel. Waar in e voorronde de drummer last had van technische problemen, had nu de trompettist / gitarist problemen. Hij had niet één gebroken snaar, maar drie! Ondanks dit ongemak werd er gewoon gespeeld en de gitaarsolo werd op één snaar afgewerkt. De humor blijft bij dit vijftal boven aan staan en dit stralen ze ook uit naar het publiek, wat intussen in aantal flink toegenomen was. Het vijftal weet van het aanwezige publiek veel handen omhoog te krijgen, maar of dit genoeg is zal later blijken.

Anoa Beta
In de voorronde was ik erg onder de indruk geraakt van dit vijftal Anoa Beta uit Eindhoven. Met hun cross-over tussen Rock, Funk en een vleugje Ska wisten ze ook vanavond weer mijn aandacht vast te houden. Jammer genoeg was zanger Floor van Rijt niet helemaal bij stem, hij zei een verkoudheidje, later hoorde ik dat hij longontsteking had. Desondanks wisten de heren weer vanaf de eerste seconde met een frisse, energieke mix van funk, rock, jazz en ska mij te overtuigen van hun kunnen. Ik blijf onder de indruk van het baswerk van Remco Hendriks, hij plukt en slapt zich een weg door het optreden. Ik blijf erbij dat dit een band is die het kan gaan maken, maar denkt het Emergenza publiek hier ook zo over.


vlnr Ex Libris, Ratz en Plaeto

Ex Libris
Deze Brabantse Prog-rock band Ex Libris maakt muziek in de stijl van bands als Nightwish, Within Temptation en After Forever. Zij doen dit zeker niet slecht, maar het is voor mij niet origineel meer, dit is en wordt al gedaan. Toch weten de band het volledige publiek mee te krijgen en zeker op volle sterkte, de tweede gitarist(te) is er nu ook bij, klinkt hun muziek vol en melodieus. De nummers zijn goed doordacht en worden sterk gebracht, ze weten in hun dertig minuten ook de veelzijdigheid van het genre te belichten. Jammer genoeg legt zangeres Dianne van Giersbergen te veel de nadruk op haar kleding en dans wat voor mij afbreuk doet aan haar zangkwaliteiten. Zoals verwacht weten zij de meeste handen van de intussen volle zaal omhoog te krijgen.

Ratz
Rechttoe rechtaan Rock’n’roll, geïnspireerd op de jaren ’60 en ’70 met een vleugje blues en garage, nederlandstalige teksten en veel energie. Kortom: Ratz. Deze heren uit Uden weten vanaf de eerste seconde een geweldige live-act neer te zetten met een muur van geluid. De teksten zijn nu, in tegenstelling tot de voorronde, goed verstaanbaar en worden door de charismatische zanger met veel overtuiging gebracht. Ook de andere muzikanten hebben een goede podiumpresentatie, waardoor het product meer is dan de som der delen.
Een prima optreden wat door het publiek ook direct gewaardeerd werd in de stemronde.

Plaeto
Ook Paeto komt hun reputatie uit de voorronde na, een show die staat als een huis. Goede pop/rock nummers met een mooie melodielijn, technisch goed gebracht en afwisselend. Een band met de potentie om het ook commercieel te kunnen maken. De stem van zanger, gitarist Sandro van Breemen is afwisselend en aangenaam om naar te luisteren en het totaal plaatje resulteert in een afwisselende show. Ze weten in de korte tijd die de band heeft bij mij een goede indruk achter te laten.


vlnr Marooned en twee maal BombLB

BombLB
Een sterke bezetting vanavond, veel leuke en goede bands. Zo ook het uit Tilburg komende BombLB, heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk. Al snel wisten ze het publiek aan het dansen te krijgen met de vette basloopjes van Erik Tilleman, de funky gitaar van Jurgen Latijnhouwers en de groovy saxofoon van Joost Maissan. Zanger en frontman Bas “Boan” Olijerhoek heeft een aangename stem en zingt/rapt en acteert het geheel aan elkaar. Het totaal is een aangenaam, swingend en dansbaar geheel wat door het uitstekende drumwerk van Vincent Maissan gecomplimenteerd wordt.

Marooned
Met hun stevige, pakkende rock nummers vulde deze viermans formatie uit Oss de zaal met een muur van geluid. Marooned, Peter van Leeuwen zang, Armand Thijsen op gitaar, Richard Jansen op bas en Edwin van Lieshout achter de drums, vormt duidelijk een eenheid. Ook deze band heeft er duidelijk plezier in, een fijne presentatie en het optreden verveelt geen moment.

Na het tellen van de stemmen van Marooned volgde al vrij snel de uitslag van vanavond. Op de achtste plaats is geëindigd, Strike in Time. De zevende plaats is voor Anoa Beta, op zes Marooned en op vijf Plaeto. De eerste vier krijgen allemaal een mastering van de opnames van deze avond en dat zijn op vier Sideshift Harry en op drie BombLB. Door naar de finale zijn dus op twee Ratz en op één Ex Libris. De finale wordt gehouden op 19 mei in de grote zaal, “The Choice” van 013. Naast de twee beste van iedere halve finale spelen dan ook de twee beste van alle derde plaatsen en de winnaar van het Emergenza festival in Amsterdam en de winnaar van België. De beoordeling zal dan ook uiteindelijk door een jury gedaan worden.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

08 04 06 - 23:28

Emergenza Festival 10 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Foyler, Goofy and The Regulars en Fairplay Committee

Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, woensdag 5 april, is de eerste van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Superzult
Dit Valkenswaardse trio Superzult moest voor een lege zaal de spits afbijten. Met enige tegenzin beklommen ze het podium, waarna al snel een tiental mensen, vanuit het café gedeelte, de zaal in kwamen. De heren spelen lekkere rock / bluesrock, serieuzer dan de naam doet vermoeden. De eigen nummers liggen lekker in het gehoor maar missen voor mij nog steeds de overtuigingskracht. De podiumpresentatie is aanzienlijk vooruitgegaan, vergeleken bij het optreden in de voorronde, waar het toen een vrij statisch geheel was en vooral de bassist zich leek te vervelen, is de presentatie nu wat losser en vrijer en hebben de heren er duidelijk plezier in. Zelfs een gebroken snaar kan de zanger gitarist niet uit het veld slaan. Wachtend op een andere gitaar (van de gitarist van Sunrise), jammen en kletsen ze zich door dit ongemak heen. Helaas is het publiek nog te gering in aantal om een voldoende aantal stemmen in de wacht te slepen.

Foyler
De tweede band voor vanavond was Foyler, dit jonge trio uit Breda speelt lekker vrolijke, energieke Punkrock. Ook vanavond speelde ze weer voornamelijk eigen geschreven nummers, deze liggen prettig in het gehoor en zijn erg afwisselend. Ook vanavond hadden ze er weer zin in en dit straalde ze ook helemaal uit. Zanger, bassist Tajs springt en danst over het podium en ook de andere heren zijn duidelijk aanwezig. De cover “Everybody Hurts” van R.E.M. had een leuk arrangement en deed absoluut niet onder voor het origineel.

Goofy and the Regulars
De volgende band was een Bluesrock band uit Waalwijk. Deze , vergeleken met de vorige bands, wat oudere heren brachten lekkere stevige blues ten gehoren. De nummers van Goofy and the Regulars zijn origineel en steken goed in elkaar. De zanger heeft een aangename stem en weet het publiek te blijven boeien. Het geheel blijft vooral door het gebruik van de mondharmonica en het “Hammond” orgel erg afwisselend en boeiend. Zes ras muzikanten die met veel plezier een goede set van dertig minuten neer zetten.


vlnr JaM, Overflow Error en Gravy

Fair Play Committee
Deze band Fair Play Committee uit Breda heeft bij mij in de voorrondes een onuitwisbare indruk achter gelaten. Ik was ook heel benieuwd hoe zij het er vanavond af zouden brengen. In een gesprek met de organisatie vooraf, hoorde we dat de zanger/rapper uit de band is gestapt en dat ze vanavond instrumentaal zouden optreden. De drie overgebleven heren begonnen de set met een nummer van ongeveer twintig minuten. De experimentele muziek wist continu de zaal te blijven boeien. Dan weer hard en rauw, dan weer ingetogen en zachtjes. Het publiek genoot zichtbaar. Het gemis van de frontman/zanger wordt door de overgebleven drie ruimschoots opgevuld. Het grote verschil is dat nu gitarist en muzikaal genie, Stefan Siwabessi en de elektronica man, Julian Edwardes, veel meer in het spotlight staan en meer tot hun recht komen. Ook vanavond weer stak deze band uit Breda er voor mij met kop en schouders boven uit.

JaM
De volgende band was JaM, een viermansformatie uit Oosterhout, ze spelen Rock/Altrock. De muziek kwam nu beter uit de verf dan in de voorronde, lekkere rock nummers waarbij mij vooral de basloopjes en de drums in positieve zin opvielen. Lekkere rock muziek, maar niets speciaals.

Overflow-Error
De jongste band van vanavond is Overflow-Error, allen tussen de 16 en de 18 jaar, en heeft duidelijk veel gerepeteerd sinds de voorronde. De melodieuze Hardrock / powermetal wordt met overtuiging en veel plezier gespeeld. De nummers zijn sterk, steken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, kortom lekkere metal. Muzikaal loopt het vanavond. Zangeres Sarah heeft duidelijk meer geoefend, maar desondanks blijft haar stem vrij monotoon en met momenten onzuiver. Haar podiumpresentatie daarentegen is zichtbaar vooruitgegaan, ze staat met veel meer overtuiging op het podium. Leuk te zien dat deze band in een dergelijk korte tijd veel winst heeft kunnen boeken. Ook het in groten getale meegebrachte publiek weet de set te waarderen en stemmen massaal op hun band.

Gravy
Na het overtuigende optreden van Gravy in de voorrondes was ik erg benieuwd naar het optreden van Gravy van vanavond. Deze vier heren uit Oosterhout en omgeving wisten weer met overtuiging hun vette, groovy, funky muziek het publiek in te pompen. Zanger Sonny weet als geen ander de aandacht op te eisen en speelt met het publiek. Ook vanavond weer uitstekend drumwerk en vette basloopjes. Een erg overtuigend optreden, deze heren wisten zonder al te veel moeite al het publiek te overtuigen en met het stemmen alle handen omhoog te krijgen.


vlnr Sunrise, JaM en Overflow Error

Sunrise
Waar Superzult het probleem had om als eerste voor een lege zaal op te treden, hadden nu deze vier heren van Sunrise uit Veldhoven het probleem dat de zaal leeg liep en iedereen meer geïnteresseerd was in de uitslag dan in hun muziek. Toch wisten de mannen onder aanvoering van zanger David een overtuigende set neer te zetten, afwisselende, melodieuze Altrock. Bassist Willum weet naast de ondersteunende basloopjes ook een groot gedeelte van de melodiepartijen voor zijn rekening te nemen. Wat mij betreft een overtuigende set, maar of het genoeg stemmen oplevert is de vraag.

Dan de uitslag; op acht, de laatste plaats, is geëindigd Superzult. Op zeven, helaas, Sunrise en de zesde plaats is voor Foyler. Jam eindigt als vijfde en Goofy and the Regulars worden vierde. Derde en net niet door, tot mijn grote spijt, Fair play Committee. De twee bands die door zijn, op twee Overflow-Error en verdiend op één: Gravy. Morgen de tweede halve finale.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

05 04 06 - 17:02

LEELA JAMES GEEFT BEESTACHTIG CONCERT

Door Liesbeth Beeftink

Leela James is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. In minder dan een jaar tijd maakte ze twee keer furore in Paradiso, één keer op North Sea Jazz en was ze nu ook voor de tweede keer in de Heineken Music Hall te zien. De niet helemaal uitverkochte zaal was toch goed gevuld met jong en oud publiek. Na opwarmers Senna en Pete Philly & Perquisite was het tijd voor een maatje meer. De tot nu toe ongebruikte catwalk en de verhoging op het podium verrieden alvast dat James een spectaculaire show voor ons in petto had. En die belofte kwam ze direct na: terwijl de lichten dimden en de muziek aanzwol werd het silhouet van Leela James met het kenmerkende ‘big hair’ zichtbaar achter een stuk gespannen papier. Eerst een paar soulkreunen, wat ijdel gepluk aan de afro, toen kwam de beat erbij en met een brul sprong ze door het papier. Het podiumbeest was los!

Het openingsnummer was het uitbundige ‘Long Time coming’ waarbij het koperwerk helaas uit de synthesizer bleek te komen. Desondanks was er genoeg te horen en zien op het podium. De mannelijke muzikanten waren in stoere legeroveralls gehesen terwijl de twee achtergrondzangeressen in zeer korte rokjes uitdagend hun heupen stonden te wiegen. Maar Leela zelf was de grote blikvanger; haar krachtige en sexy gestalte stond stevig op het podium geplant op hooggehakte zwartleren laarzen. Grote sierraden accentueerden haar gezicht en markante kapsel. James deelde na het eerste nummer met het publiek dat ze er lang voor had gevochten om nu hier te kunnen staan.

Haar strijdbaarheid en intense passie voor muziek zouden gedurende het concert in ieder nummer doorklinken. Of het nu ging over een gebroken hart of over de dwarsliggende muziekindustrie, James laat zich er door niemand onder krijgen. Dit illustreerde ze veelvuldig met doorleefd gebrul, hartenkreten en een performance waarbij ze alle hoeken van het podium opzocht. Dat ze dit feestje echt samen met het publiek wilde vieren werd duidelijk toen ze via de catwalk minstens 20 mensen op het podium haalde om aldaar met haar en de band te dansen. Leela James is geen ster met behoefte aan persoonsverheerlijking maar wil het liefst plezier maken met de mensen die van haar muziek genieten. En dat lukte, het publiek stond goed te swingen. Het was dan ook jammer dat de vele breaks en intermezzo’s in de liedjes het publiek steeds stil legden.

Show en arrangementen waren soms te ‘barok’ in hun effectbejag en schoten daardoor juist de plank mis. Zo verscheen er aan het eind van het optreden een gospelkoor ten tonele dat vrijwel geen noot zong en toen alweer afging. Het doel van deze kunstgreep ontging iedere toeschouwer. Bij het ingetogen ‘A change is gonna come’, waar Leela James liet zien dat ze behalve funkkreten en uithalen ook een subtiele melodie kan zingen, hing de zaal weer aan haar lippen. Het beest leek even getemd, maar niet voor lang. Het concert werd in stijl afgemaakt met opzwepende muziek en een uitbundig feestende zaal. Leela James website

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

04 04 06 - 14:35

Funky Fiesta met meester Maceo Parker, featuring Candy Dulfer

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Het belooft een groovy avondje te worden in 013 want niemand minder dan Maceo Parker resideert in de Tilburgse concertzaal! Behoeft deze man nog enige introductie? Een beetje kenner zal weten dat deze altsaxofonist is doorgebroken in de jaren zestig in de band van de grondlegger van de funk James Brown. Later speelt hij mee met de uitvinder van de meer progressieve funk (beter bekend als P-funk) namelijk George Clinton en diens projecten Parliament en Funkadelic. Ook Clinton’s satelliet act Bootsy Collins maakt geruime tijd gebruik van de saxtalenten van Maceo.
Met zo’n werkverleden heb je behoorlijk wat bagage opgebouwd om eens solo aan de slag te gaan. Door de jaren heen heeft de man al menige funkparels uitgebracht. Grootheid Prince loopt volledig weg met hem en noemt de sympathieke saxofonist “The Teacher”. Parker tourt mee tijdens Prince’s One Nite Alone Tour en de uiterst succesvolle Musicology Tour. Daarnaast duikt hij met regelmaat op tijdens afterparty’s van de purperen smurf uit Minneapolis. Ook op de zojuist verschenen schijf 3121 van Prince blaast Maceo een eindje mee op het ouderwets funky klinkende Get On The Boat.
Op zijn laatst verschenen plaat “School’s In” doet Parker wat hij het beste kan: funken! Sinds begin vorig jaar tourt hij de wereld rond ter ondersteuning van deze knallende feel good funkplaat. Hoewel je Parker in de CD rekken vaak bij het genre jazz kunt vinden en op menig jazz festival aangekondigd ziet staan kun je ervan uitgaan dat de inhoud van man’s muziek 98% funk is en 2% jazz. 013 krijgt vanavond een lesje in funk en dat wordt met z’n allen gedaan want bij funk staat alles en iedereen in dienst van de groove!



Stipt 21.00 wordt de schoolklas begonnen met een heerlijke jam waarin de eerste solospotjes je al om de oren vliegen. De manager van de band introduceert tijdens deze jam de blazers Ron Tooley en Greg Boyer door ze te individueel te laten soleren waarna het dan de beurt is voor de meester zelf die in antraciet kleurig kostuum, gele blouse, stropdas en zonnebril het podium komt opgewandeld en vervolgens zijn kunsten vertoont op de alt saxofoon. Na luttele minuten is het al duidelijk dat we te maken hebben met een “Funky Fiesta” eerste klas. Het onweerstaanbare To Be Or Not To Be van School’s In heeft zo’n typische funky blazerspartij waarvan je zou willen dat er zo meer van gemaakt zouden worden. Je moet wel van een andere planeet afkomen als deze muziek je niks doet. Zelfs de meeste stijve hark zal gaan staan heupwiegen.



Hoewel er diverse nummers worden gespeeld van zijn platen dienen ze vooral als omlijsting van lange maar spetterende jams die nergens vervelen omdat de vaart er in blijft zitten en er een alles gemoedelijke sfeer heerst op het podium die de bezoekers in de zaal charmeert.
Na een kleine drie kwartier worden we verrast als Hollands trots Candy Dulfer het podium komt opgelopen om een partijtje mee te blazen. Sowieso geen misselijke verschijning en ook zij heeft door de jaren heen een hoop geleerd van de maestro. Candy en Maceo zijn al jaren goede maatjes en spelen altijd wel mee als gast op elkaars platen. Daarnaast maakt Candy ook net als Maceo met regelmaat deel uit van de band van Prince. Ze zal gedurende het optreden nog een keer terugkomen om mee te blazen op I’m Gonna Teach You van de laatste plaat.

Al de hele tijd roept Maceo door de nummers “Love Is In The Air”. Dan komt opeens de aap uit de mouw als hij een dame uit het publiek op het podium roept. De dame is Sjouke en vraagt vanaf het podium haar geliefde Niels of hij met haar wil trouwen. Een uitzinnig gejuich in de zaal en warme omhelzingen op het podium maken het funkfeestje alleen nog maar gezelliger. Hierna wordt Rabbits In The Pea Patch van de CD Dial MACEO afgetrapt en wordt wederom uitgerekt tot een palet van solo’s op het onweerstaanbare funkritme.
Achtergrondvocalisten Martha High en Corey Parker (zoon van de meester) krijgen ieder een solospot tijdens de avond en het is vooral de uit de vroegere James Brown Soul Revue bekende High die indruk maakt met in alles opzwepende versie van “Think” die 013 op z’n grondvesten doet trillen.
Niet alleen de vocalisten krijgen de ruimte om hun ding te doen ook de andere bandleden krijgen de ruimte om in de spotlights staan: “What about the band?” is de veelgehoorde kreet van Maceo tijdens de avond. Bassist Rodney “Skeet” Curtis toont aan een meester te zijn op zijn instrument en laat menige funky loopjes voorbijkomen alswel die typerende hamer- en slagtechniek. Gitarist Bruno Speight lijkt met een ogenschijnlijke souplesse van die heerlijke jazz akkoorden de ether in te sturen. Heerlijk!
Tijd voor een rustmoment komt als Parker zijn zonnebril opzet en een tribute voor “Genius” Ray Charles ten gehore brengt. Met alleen keyboard en organspeler Will Boulware achter de toetsen zingt Parker het prachtige You Don’t Know Me en presteert het warempel Ray Charles in herinnering te brengen met een opvallende gelijkenis in de stem van Parker.
Later op de avond komt James Brown’s We’re Gonna Have A Funky Food Time voorbij maar ik was na het eerste nummer van dit optreden al overtuigd dat deze avond niet meer stuk kon en heb me dan ook op ieder moment van de show prima vermaakt. Naar school gaan is nog nooit zo leuk geweest. Met dank aan meester Maceo!


Bezetting
Maceo Parker “ sax/fluit en zang website
Ron Tooley “ trompet
Greg Boyer “ trombone
Will Boulware “ organ/keyboards
Bruno Speight “ gitaar
Rodney “Skeet” Curtis “ bass
Jamal Thomas - drums
Martha High “ lead en achtergrondzang
Corey Parker “ lead en achtergrondzang

CD’s
School’s In (2005)

Maceo Parker website

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL

03 04 06 - 18:23

GRONINGEN SLAAGT VOOR PETE PHILLIES GROOVE-TEST

Pete Philly & Perquisite, support Brown Sugar, gezien in Usva “ Groningen - 30 maart 2006
Door Liesbeth Beeftink met foto's van Jan Luursema (klik voor vergroting)

Fans weten hun idool overal te vinden. Dit blijkt ook in de Usva, waar doorgaans geen muziek geprogrammeerd wordt. Nu staan drommen jonge mensen op de stoep die proberen nog een kaartje te bemachtigen voor het optreden van Pete Philly & Perquisite. Wie binnen is rekent zich tot de prijswinnaars. Verwachting hangt in de lucht.

De avond gaat van start met voorprogramma Brown Sugar, een op het Groninger Conservatorium geformeerd kwartet rondom zangeres Shishani Vranckx. In aangename nu-soul liedjes worden de liefde, de zin van het leven en de behoefte aan zon bezongen. De stem van Vrankx is soms zoetgevooisd als die van Jill Scott maar kan ook rauw vibreren als die van Lauryn Hill. Haar melodieën zijn verrassend en zuiver gezongen. Tijdens het doorleefde ‘In the little things’ komt de band echt van de grond en zie je spelplezier op het podium dat direct overslaat op het hongerige publiek. Ook ‘Sunny days’ heeft een lekkere groove en de pasjes van de gitarist werken aanstekelijk. Brown Sugar speelde voor het eerst voor publiek maar dat was niet te merken.



Na een ombouw op het podium is het tijd voor de hoofdact. Het publiek is inmiddels niet alleen figuurlijk opgewarmd maar vooral ook letterlijk. De kleine zaal staat mudvol mensen en de condens komt in dikke druppels van het plafond naar beneden. Maar dit drukt de pret niet want een exclusief PP&P feestje wacht ons. Op het podium stellen scratcher DJ PCM, Contrabassist Kasper Kalf, Cellist en mastermind van de band Perquisite en Saxofonist Remco Keijzer zich inmiddels op. Even daarna stuitert Pete Philly met bekend petje het podium op. De band gaat er vol in, de toon is gezet, de zaal bounced al. Het publiek zwicht vanaf het eerste moment voor de combinatie van charme en beats die de band tentoon spreidt en laat zich lekker voeren. We krijgen freestyle raps maar ook een scatsolo van Pete Philly. Het podium is zijn dansvloer waar hij Jamiroquai-achtig voetenwerk laat zien. Perquisite geeft kleur aan de muziek met zijn strijkersarrangementen. Al zegt Philly om zijn nummer ‘Lazy’ aan te kondigen lui te worden door het vele optreden, niets is minder waar want de band vaart nergens op routine en het optreden zakt geen moment in. De markante cello van Perquisite, die alleen uit de contouren van het klassieke instrument bestaat, symboliseert de stijl van de band: alles is gestript en opnieuw uitgevonden. Geen franje maar geestdrift. Dat deze strakke, energieke en innovatieve band niet te groot is geworden voor kleine podia als de Usva siert hen.

Jazzfestival Midnight Express in Groningen duurt nog tot en met 18 april. Zie: Jazz in Groningen

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

01 04 06 - 09:05

Suriname/Nederland: De Nazaten bij Vrije Geluiden

Tekst Vrije Geluiden

Ze passen niet in een vakje. In de tram van de grote stad vallen ze niet op als groep. Ze improviseren er lustig op los. De genetica van hun geluid is moeilijk uit te pluizen. Je hoort alle kleuren, je ziet alle geuren. Het begint met harmonie- en fanfarekorpsen die in strakke vierkwartsmaat door Paramaribo paraderen.

Neem daarbij de swingende driekwartsmaat in de Antilliaanse wals. Geef de muzikanten de vrijheid om vanuit een Afrikaanse, Indiaanse, Indiase of Indische traditie metropolitaans te spelen voor mensen die graag dansen. Dit steeds opnieuw, uit steeds andere wortels, en weest niet bevreesd voor een klompendans!

Dit jaar vingen De Nazaten een leeuw door zout op zijn staart te strooien. Het project 'Salting The Lion’s Tail' ontstond in samenwerking met Pregalathan Singaram, meesterpercussionist uit Zuid Afrika, die met zijn Indiase mridangam de kaseko en calypso kruidde met virtuoze patronen en onvoorspelbare breaks. Uitzending: zondag 2 april om 11.00 uur op Nederland 3 Bezetting: Robby Alberga - gitaar Klaas Hekman - piccolo, sopraan- and basssax Carlo Ulrichi Hoop - conga's and surinam percussion Keimpe de Jong - sopraan- en tenorsax Carlo Jones - altsax Gregory Kranenburg - drums Chris Semmoh - skratyi and surinam percussion Patrick Votrian - trombone and sousaphone