Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

06 05 06 - 13:07

Zware metalen van Fear Factory, Misery Index & In-Quest

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor groter)

Na de zomerse klanken van La Kinky Beat van gisteren, vanavond in 013 iets heel anders. De zware metalen van Fear Factory en consorten. Wij arriveerden net na acht uur, de grote zaal was al aardig gevuld en de eerste band In-Quest was net begonnen.

In-Quest
De Belgische band In-Quest had de eer om de avond te openen (zie eerste strip foto's). De zaal was al aardig vol aan het lopen en de vijf heren wisten met hun Death Metal het publiek al aardig warm te krijgen. De nummers zijn zwaar, strakke rifs, dubbele bas-drums met daar doorheen dromerige, psychedelische, melodieuze gitaarpartijen van de tweede gitarist. Hierdoor verveelde de muziek mij geen moment. Aangevuld met een aangename zware grunt stem was het plaatje compleet. Een aangename set van een half uur waarin de heren op mij een goede indruk hebben gemaakt. Vooral de afsluiter, een traag en zwaar nummer, wist mij en het aanwezige publiek te boeien. Lees meer

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

05 05 06 - 01:00

Energieke 'rock mestizo' van La Kinky Beat

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Op woensdag avond drie mei, één van de eerste zonnige dagen van dit jaar, een lekkere 25 graden en een heerlijk avond zonnetje, fietste wij naar 013 voor een zomers en zonnig concert van La Kinky Beat. Misschien door het weer maar zo tegen 21:00 h, de tijd dat het concert gepland stond was er nog maar een handje vol mensen in de kleine zaal aanwezig. Maar ook de muzikanten maakte nog geen aanstalten om te beginnen, zij liepen in het café rond en kletsten hier en daar met de aanwezige gasten. Muzikaal werden de gasten door een DJ al in de sfeer gebracht met heerlijke zomerse muziek, van Ska en Reggae naar Mariacchi en Salsa Lees meer

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK

03 05 06 - 13:20

Lucy in the sky: herkenbaar en aangrijpend

Door Mieke Kreunen

Als de lichten dimmen in de kleine zaal van het Theater aan het Spui nemen eerst musici Corrie van Binsbergen en Naomi Sato plaats op het podium even later gevolgd door actrice/theatermaker Yolande Bertsch die de ontmoeting van haar vader en haar moeder uitbeeldt met een wajangpop die haar vader voor moet stellen. Terwijl ze aan het vertellen is komt ook zangeres/componist/beeldend kunstenaar Frédérique Spigt het toneel op en pakt een verhaal van Yolande over een kip over, door in een geheel andere context 'Tante Pietje' te berde te brengen die altijd Zwarte Kip-advocaat nuttigde toen zij opgroeide in Rotterdam. Dat begin tekent de voorstelling: twee zussen die ieder van uit een eigen invalshoek en met een eigen beleving het verleden vorm geven. Hoewel beide zussen dezelfde moeder delen zijn er grote verschillen in achtergrond. Yolande's wortels liggen meer in Indonesië waar moeder Lucy haar eerste man leerde kennen. Frédérique komt uit een later huwelijk toen Lucy van haar eerste echtgenoot gescheiden was en in Nederland met een Nederlandse man trouwde.

Lees meer

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL

27 04 06 - 15:20

Koninginnedagen en -nachten

Foto's Mieke Kreunen (klik voor groter)

Het Koninginnefeest duurt dit jaar maar liefst drie dagen want op vrijdagavond begint het al in verschillende plaatsen met de Koninginnenacht. Hieronder een aantal steden op een rijtje waar muzikaal van alles te beleven en te beluisteren valt:

• In Den Haag treden o.a. DJ Maestro, Kraak & Smaak, Opgezwolle, Pete Philly & Perquisite en Van Dik Hout op in de KoninginneNach.
• In Amsterdam zullen op Koninginnedag op het Museumplein o.a. Jamie Cullum, Anouk, Lange Frans en Baas B, Toppers (Geer, Goor en René), Di-Rect, Rafaëlla en DJ Tiesto optreden.
• In Rotterdam zullen op de KoninginneDance ondermeer DJ Fountain, Laidback Luke, Lucien Foort, en Miss Monica opteden. Kijk hier voor meer info.
• In Arnhem zullen op vrijdag De Dijk, Green Hornet en Ankerkover optreden en op zaterdag kun je er Enge Buren, Relax, Lange Frans en Baas B en De Sjonnies zien. Kijk hier voor meer info.
• In Bakel zijn Di-Rect, Immitalica en Lijn 7 te zien op Koninginnerock.
• In Kerkrade hebben ze Queensrock en daar spelen A Purple Tale, Crimson Falls, Hatesphere, Left en Stormrider.
• In Den Helder treden tijdens het Crossover Royale Festival ondermeer Clayborn, Liftid, Skip The Rush en Soda P op.
• In Kampen noemen ze het Beatricks Festival en dat wordt dit jaar opgeluisterd door J-Stars, BeerBong, Drunk Tank en Remones.
• In Delft tot slot is het Orange Sun Festival waar je onder andere Mala Vita, Ska-D-Lite, Bungo Express en Think of One kunt zien.

Voor een totaaloverzicht van de uitgaangsmogelijkheden tijdens de Koninginnedag & nacht kun je hier kijken.

Onderwerp: MUZIEK, PODIUM FOTO

27 04 06 - 01:34

Skin nog op zoek naar de juiste vorm

Tekst en foto's Berbera van den Hoek (klik foto's voor vergroting)

De bezoekers van een uitverkocht Paradiso die vanaf half 8 de zaal binnenkwamen
werden gelijk in de stemming gebracht door de Nederlands band Absent Minded. Ze hadden een frisse, afwisselende set met stevige rock en wat meer melodieuze nummers. Hieruit blijkt de veelzijdigheid van de band. Ze sloten af met hun nieuwe single ‘Start Over’. Absent Minded is een Nederlands band die al een tijdje aan de weg timmert Ze hebben meegedaan aan het programma de kweekvijver op TMF. Hiervoor werd een clip opgenomen voor de single ‘Start Over’. Deze wordt in april elk uur uitgezonden op TMF. Hun debuutalbum ‘The Colour Between Black and White’ komt begin mei uit.

Hierna werd het podium omgebouwd en om even voor negen kwam Skin met haar band het podium op. Skin is een energieke performer, met veel charisma. Zij hoort thuis op het podium. Vanaf het moment dat de eerste tonen gespeeld worden zit de vaart erin. Zoals we van haar gewend zijn rent en springt zij het hele podium over. Tijdens het rennen heeft zij veel contact met het publiek. Haar solowerk wordt afgewisseld met ouder werk van Skunk Anansie. De band om haar heen is goed op elkaar ingespeeld. Het is erg jammer dat ze maar af en toe de gelegenheid krijgen individueel iets van zich te laten zien en horen. De spotlights zijn gedurende het hele concert vrijwel alleen op Skin gericht. Ze begon met werk van ‘Fake Chemical State’. Vooral ‘She’s On’ en ‘I Don’t Need a Reason’ sprongen eruit. Hierna zat de stemming er goed in en was het publiek klaar om zich door Skin voortreffelijk te laten bespelen tijdens het uit Skunk Anansie periode bekende ‘All I Want’. Het leek alsof het overvolle Paradiso hierop zat te wachten en ging volledig los. Deze stemming bleef nog even hangen toen ze ‘Hedonism’ ten gehore bracht. Het fantastische ‘Sun On Your Face’ van haar laatste cd bracht de zaal weer terug op de grond. Dat was tevens de aanzet naar de toegiften. Na een briljante uitvoering van ‘Purple’ werd ‘I Can Dream’ de afsluiter. Met de uitvoering van het laatste nummer liet Skin zien dat ze op het podium thuishoort. Helaas was het na deze toegift pas 10 uur maar het feest was al afgelopen.



Op haar nieuwe album wil Skin een nieuwe weg inslaan. De teksten op ‘Fake Chemical State’ zijn positiever en rustiger dan wat ze in het verleden schreef. Ze wil hiermee voorgoed afrekenen met haar Skunk Anansie verleden. Tijdens de show lijkt het op bepaalde momenten alsof ze nog zoekende is naar een vorm. Dit blijkt ook wel uit het feit dat ze toch nog wel wat oud werk de revue liet passeren. Met haar solo albums heeft ze genoeg materiaal om een avond mee te vullen. Bij ‘Purple’ liet ze blijken dat ze wel die balans gevonden had. Dit was het hoogtepunt van de show. De begeleiding kwam van een akoestische gitaar en Skin bracht het krachtig maar toch ingetogen. Ze heeft genoeg charisma om dat te kunnen dragen zonder teniet te doen aan haar podiumcapaciteiten. In haar nieuwe werk zitten meer songs die van deze setting zouden kunnen profiteren.

Skin - website
Absent Minded - website

CD kopen?

Fake Chemical State -Gesigneerd-
Skin

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

26 04 06 - 00:35

Smeken en smachten met Mothers Finest

Door Erik Driessen (klik foto's voor vergroting)

Alsof 'Baby Love' zojuist voorgoed de deur heeft dichtgesmeten en ze hem op de knieën smeekt terug te komen. Omdat ze het anders niet overleeft. Zo zingt Joyce Kennedy als ze de instrumenten van Mothers Finest tot zwijgen heeft gebracht en de microfoon werkeloos richting de grond houdt.
Ze heeft de zaal stilgekregen met haar smachtende, smekende en vooral emotionele intermezzo tijdens Baby Love. Zingen zonder versterking. Tranen worden uit de ogen geveegd. Terwijl 'Baby Love' toch echt twee meter verder op het podium staat. Al dertig jaar haar man. Die zal vast niet zomaar weglopen. Hij zou wel gek zijn.

Het zijn de momenten die aantonen dat Mothers Finest geen coverband van haar eigen nummers is geworden. Hoewel sommige leden al aardig richting de zestig glijden, maken ze donderdagavond indruk in de Zwolse poptempel Hedon. Zwaar groovend, onbeschoft hard rockend en heftig funkend staan ze twee uur lang op het podium. Met een wagonlading aan spelplezier. Ze tonen waar de Chili Peppers en Living Colour de mosterd vandaan hebben. Uit de moederschoot van Mothers Finest.

De band combineerde in de jaren zeventig al rock, soul en zelfs disco. Dat leverde vooral door toedoen van Veronica-dj Alfred Lagarde een doorbraak op in Nederland. In eigen land zijn ze nooit echt begrepen. Dit zorgde in de jaren negentig nog voor een album over Black Radio die de muziek van Mothers Finest niet wilde draaien. Inmiddels zijn nog vier bandleden van het eerste uur over. De laatste jaren zijn ze weinig de studio ingeweest, maar momenteel touren ze ter promotie van een livealbum. Plannen voor een nieuw album zijn er wel degelijk. In Zwolle speelt Mothers Finest een aantal nummers die daarop zouden kunnen komen. Ze klinken vertrouwd.

Stralend middelpunt van de rockshow is Kennedy zelf. Het pakje dat ze draagt mag niet al te flatterend zijn, maar niemand zou haar achter in de vijftig schatten. En die leeftijd heeft het podiumbeest toch echt. Krijsen kan ze nog altijd als de beste. En als ze haar scheur opentrekt, kun je maar beter stil zijn. Als mama praat, zwijgen de kinderen.

CD's kopen?

Live At Villa Berg Mother's Finest

Live Mother's Finest

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

25 04 06 - 22:12

Kasper van Kooten & band in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Mijn eerste kennismaking met Kasper van Kooten (anders dan op TV) was tijdens zijn voorstelling 'Lijfspreuk' die we in het najaar van 2004 bezochten. Ik was toen zeer gecharmeerd van de one-man-show van dit jonge multitalent. Later zagen we hem ondermeer op de Uitmarkt met zijn band en afgelopen zondag speelde Kasper van Kooten met zijn band in het Beauforthuis. Van Kooten is al vanaf 1985 bezig met muziek, als drummer in verschillende bands (waaronder Acda en de Munnik) maar later ook als zanger, componist, producent en arrangeur. Vorig jaar kreeg hij een Zilveren Harp voor zijn solo-werk en dan met name voor de cd 'Beter dan de Kopie' en het nummer 'Mooie Blouse'. Live maken Kasper en zijn band vanaf het moment dat ze opkomen een sympathieke indruk en het contact met de zaal is er meteen. Het programma bestaat uit nummers van de drie CD's die tot nu toe verschenen en die voor een belangrijk deel van de hand van Van Kooten zelf zijn. Het programma begint overigens met mooie 'Ik verzon jou zelf', een nummer dat gecomponeerd werd door pianist Arjen Mooijer en ook van gitarist Frank Stukker komen in de loop van de avond nog een aantal composities voorbij. De sfeer zit er snel in in de uitverkochte zaal als het publiek tijdens het nummer '86 over het allereerste popconcert dat de jonge Van Kooten bijwoonde in 1986 (van Prince) gevraagd wordt mee te knippen met de vingers. Verder komen ondermeer 'De ziekte van download', 'Houvast' en 'Ode aan dieren' voorbij maar zelf was ik voor de pauze het meest gecharmeerd van het nummer 'Simpel', een schitterend liedje over een man die soms even weg moet maar niet van zijn geliefde maar van zichzelf. Ik moet wel zeggen dat ik de performance van de band hier en daar wat dunnetjes vond in deze eerste set.

Dat was na de pauze een stuk beter en het leek wel of de band nu helemaal was opgeleefd en warm gedraaid. Een energieke start van de tweede set met het nummer 'Tikki takki', swingde meteen volop. Ook de solo's van de verschillende bandleden leken geïnspireerder en gevarieerder dan in de eerste set. Ik wil hier vooral pianist Arjen Mooijer en saxofonist Tom Beek (foto) noemen die er een paar keer stevig op los soleerden en een jazzy sound inbrachten. Erg mooi blijft het nummer 'Kwart van mijn hart' en het nummer 'Amsterdam, wat ben je mooi madam' is ook een favoriet van mij net als het romantische 'Waar was je nou'. Niet ongenoemd mag blijven dat de band ook één cover speelde namelijk 'Gevangen met u' waarbij het publiek uitgedaagd werd het oorspronkelijke nummer te raden en een CD te verdienen ('Stuck in the middle with you' van Stealers Wheel). Het optreden werd (natuurlijk zou ik bijna zeggen) afgesloten met de toegift 'Mooie bloes' waarmee Van Kooten op het nieuwe album een live versie opnam met Lange Frans en Baas B. Na de gebruikelijke flessen wijn, die door het Beauforthuis werden aangeboden aan de bandleden, was het concert ten einde en installeerde Kasper van Kooten zich op het podium met de doos met CD's. Daar nam het publiek echter geen genoegen mee en het vroeg om n ²g een toegift. Met nog maar drie bandleden op het toneel werd besloten het nummer 'Laat me je zien' te doen met een kleine bezetting van piano en sax. Dat was Van Kooten uiteindelijk toch niet genoeg en ook de andere bandleden werden toch maar opgetrommeld om het nummer nog een keer van voren af aan te spelen. Het was zeker een goed besteedde zaterdagavond met een band die de tweede set aanmerkelijk meer body en spirit had dan voor de pauze.

Eind dit jaar zal er een nieuw album 'Zangzaad' verschijnen en daarna gaan Kasper van Kooten en zijn band met een gelijknamige concerttour door de theaters in Nederland en Vlaanderen, startend vanaf Februari 2007. Wil je even wat horen dan staan hier wat "proefjes" van een aantal nummers. Als je deze nummers afspeelt krijg je de optie de gehele nummers aan te schaffen op CD kwaliteit. Overigens is ook het tweede theaterprogramma 'Geestdrift', dat overal lovende recensies krijgt, nog te zien in het theater. Kijk hier voor de speellijst. Opstelling Kasper van Kooten - zang website Xander Buvelot - bas Arjen Mooijer - toetsen Frank Stukker - gitaar Tom Beek - saxofoon website Hans van den Hurk - drums CD kopen?

Kasper Van Kooten" >
Live
Kasper Van Kooten

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK

24 04 06 - 00:12

Brel 2 “ Toneelgroep Oostpool & Jeroen Willems

Door Marieke van Soest met foto's van Antoinette Mooij (klik voor vergroting)
Zaantheater Zaandam, 22 april 2006

Doodstil wordt het, in het volledig gevulde Zaantheater als de lichten doven. Op het podium staat een pakhuis, waarvan de garagedeuren langzaam opengaan. Erachter en groot beeldscherm, waarop een man zichtbaar is, die langzaam naar voren loopt. Pas na enige tijd wordt duidelijk, dat de beelden live-opnamen zijn van wat er op het podium gebeurt. Vanuit de coulissen komt een oude man het podium opgelopen. De stilte houdt aan, terwijl hij langzaam naar de andere kant van het podium loopt. Dan een voorzichtig gelach.
Het beeld op het scherm staat nu stil, toont alleen de lege coulissen. De oude Brel begint zijn verhaal. Hij geeft aan dat hij gelukkig over een goede gezondheid beschikt. Gelach in de zaal. Hij vertelt verder. Over hoe hij dit ziet, zijn vrolijke kant. Daarna is hij ook wel eens wat depressief, maar ja&hellip Hij vertelt over het nut van zijn uitrusting. Hij draagt een klimgordel, haken, een paard onder zijn arm. Onder het vertellen wordt het paard uitgepakt, geblinddoekt. Om het nut te kunnen begrijpen, is het nodig zijn visie te kennen. Ieder mens zou kunnen sterven na zijn zestiende. Dan hij heeft geen dromen meer. Hij kent ze nog wel, maar heeft ze begraven. ‘Ik ken wel een miljoen mensen die een boek willen schrijven. Ze doen het niet, nu hebben ze het te druk: ze verkopen bretels. Maar over 2 jaar&hellip’Vraag je het tegen die tijd, dan hebben ze het druk met andere zaken, het boek moet nu meer worden gezien als symbool.
De monoloog houdt aan, over zijn kijk op het leven. ’De eenzaamheid is niet erg, alleen het gemis van mensen die je begrijpen’.
Tijdens het verhaal zie je op het beeldscherm opnamen gemaakt op dit moment, afgewisseld met beelden uit het verleden “ optredens, fans. De oude Brel zwaait met een zakdoek, de zaal op het scherm zwaait terug. Door een wolk van zakdoekjes staat ineens de jonge Brel op het podium, ondersteunt door slagwerk, bas, piano en accordeon.

Hij bezingt zijn liefde voor Madeleine. Hij wacht haar op met bloemen, voor de bioscoop. Ze komt niet. De bioscoop gaat uit, de snackbar dicht, de laatste bus gaat, het boeket wordt weggegooid, maar hij blijft wachten, blijft hopen. Tijdens het lied hoor je, voel je de veranderende emoties. De verliefdheid, de onrust als ze wegblijft, de berusting - ze komt toch niet - en dan de hartstochtelijke vastberadenheid: morgen!
Ook in het volgende nummer beleef je de emoties mee. De opzwepende uitleving van zijn sexuele fantasiën: wereldwijd neemt hij de vrouwen “ vol, volledig. En dan de ontluisterende werkelijkheid, daar ligt hij, in Knokke, ‘met zijn pik in het zand’.
Het is het totaal, dat de hele zaal weet te boeien. De zang, de beleving van Jeroen Willems. De muziek, soms heel minimaal aanwezig. Een piano, die om de stem van Willems heen tingelt, samen met een dromerige accordeon. Of alleen een bluesy bas, met de sussende brushes van het slagwerk en wat percussie. Met de toenemende intensiteit van de emotie, zwelt ook de muziek aan, om waar nodig weer af te nemen, moeiteloos, vloeiend.
De teksten zijn allemaal in het Nederlands. Dit maakt dat ook de inhoud van de nummers goed te volgen is. Veel vertalingen zijn van Ernst van Altena, andere vertalingen zijn van Rob Klinkenbergen en Peer Wittenbols. Sommige bestaande vertalingen zijn iets aangepast, zodat de scherpe klanken uit de originele teksten van Brel in de vertaling terug te horen zijn. Ook woorden hebben de lading die Brel ze meegeeft: schoonmama en ‘schoneschijnpapa’ of de ‘knoflookstankstem’ van die altijd-dronken gluiper. Getracht is in de vertalingen zoveel mogelijk het originele beeld weer te geven anno nu, zoals in de vertaling van Orly : ‘Schiphol op zondag, Borsato aan of uit’.

De nummers volgen elkaar onafgebroken op: JoJo, Nuchter, Mathilde, Fernand en Laat me niet alleen. Prachtig vond ik de vertaling van Vesoul:’Jij wilde naar Den Haag, we gingen naar Den Haag/ Jij wilde naar Breda, we gingen naar Breda’. Het tongbrekende tempo waarin dit gezongen wordt geeft prachtig de oplopende irritatie weer. Wie volgt, Fanette, de dronken man. Ineens was daar het einde.
Het al die tijd ademloos volgende publiek bracht direct een staande ovatie. Een toegift volgde. ‘Natuurlijk’, mompelde een man voor me instemmend. Iedereen zat er direct klaar voor. Nog 3 nummers werden gespeeld, waaronder het bekende ‘Amsterdam’. Toen zat het erop.

Het publiek was er nog niet klaar mee. De CD’s vonden gretig aftrek, handtekeningen werd uitgedeeld. Mensen bleven voor mij ongekend lang nababbelen in de lobby. ‘Ik vind hem geweldig’, zuchtte een vrouw verzaligd, toen ze na een gesprekje met Jeroen Willems met gesigneerde CD weer vertrok. ‘Geweldig toch, kunnen acteren en dan ook nog zo kunnen zingen’, vond een ander. Ook de muzikanten werden in de lof betrokken.

Op mijn vraag, of er een speciale reden is, om tweemaal voor Brel te kiezen, keek hij mij stomverbaasd aan. ‘Ik was nog lang niet op die rol uitgekeken’, is zijn spontane reactie. Logisch! Van wat ik vanavond heb gezien, kan dat ook niet anders. Eigenlijk kan ik alleen maar hopen, dat hij nog steeds niet op de rol is uitgekeken “ dat biedt uitzicht op de mogelijkheid dit nog een keer te kunnen beleven. Brel 2 is nog tot 29 april te zien.
Kijk hier voor data en plaatsen.

Toneelgroep Oostpool - website

Line-up
Jeroen Willems - spel en zang
Leo Bouwmeester - piano
Oleg Fateev - accordeon
Peter Bjørnild/ Dion Nijland - bas
Victor de Boo - Slagwerk

Klik op de link hieronder voor de CD
Zingt Jacques Brel
Jeroen Willems

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

23 04 06 - 12:22

THE FLOWER KINGS “ 013 TILBURG

Door Karin Brouwer.
Helaas beschikken we door omstandigheden alleen over enkele amateursfoto's (klik voor groter)

Symfonische rock. Help! Een door de ‘serieuze muziekpers’ decennialang verguisd en verwaarloosd genre, daterend uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw, tegenwoordig ook wel aangeduid als ‘progrock’.
Ik herinner mij statige, pompeuze en ingewikkelde muziek, in elkaar geploegd door muzikanten die niet zelden een conservatoriumdiploma op zak hadden, en die dat feit bepaald niet geen geheim wilden houden. De nummers duurden soms wel een hele plaat [sic!]-kant, nog niet eerder vertoond binnen de destijds nog niet als kunst erkende popmuziek! Doorgaans maakten die nummers deel uit van een al dan niet intellectueel vormgegeven ‘concept’ en was het doorgronden van de platen een serieuze, langdurige gelegenheid om het massaal optredende muzikale gefreak een plaats te kunnen geven.
Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bezweek het genre, door de opkomst van de punk, disco en dergelijke, doordat vele topbands uit het genre commerciële uitverkoop hielden, en, niet te vergeten: onder de druk van haar eigen gewicht.

Maar zie: wat goed is, dat blijft, en zo rond het begin van het nieuwe millenium werd het genre herontdekt, met name door muzikanten uit het metal-genre. De oude namen Yes, Genesis en Pink Floyd werden weer veelvuldig genoemd als voorname inspiratiebron. Tevens doken rond deze tijd ook veel ‘nieuwe’ bands op die zich er juist op beroemden klassieke progrock te maken.

Eén van de huidige vlaggenschepen van deze stroming is het sinds midden jaren negentig onder leiding van componist/gitarist/zanger/manusje-van-alles Roine Stolt stevig aan de weg timmerende symfonische combo The Flower Kings uit Zweden. De band beschikt over een enorme productie aan (dubbel) CD’s van goede tot uitstekende kwaliteit, en dit kon in de scene dan ook niet lang onopgemerkt blijven. Het uitkomen van het laatste werk “Paradox Hotel” vormde de aanleiding tot de Europese tour, welke op 19 april j.l. eindigde met een bezoekje aan de 013 te Tilburg.

Dat het een bijzonder optreden zou worden stond al van tevoren vast. De band had aangekondigd het optreden op te zullen nemen voor een toekomstige DVD en dat betekent doorgaans dat er een extra tandje wordt bijgezet. En zo geschiedde! Er wachtte ons zo’n twee en een half uur uitstekend uitgevoerde klassieke progrock.

In gezelschap van twee ‘hardcore’ fans nestelde ik mij omstreeks half acht direct voor het podium. De zaal was goed gevuld, maar niet uitverkocht. Er was nogal wat buitenlandse belangstelling, zo werd ik omringd door een aantal Duitse en “ jawel! - Canadese fans.

Wat meteen opviel toen de heren Roine Stolt (gitaar, zang), Hasse Fröberg (gitaar, zang), Jonas Reingold (bas, zang), Tomas Bodin (keyboards) en Marcus Liliequist (drums) omstreeks negen uur van start gingen met “Check In” was het prachtige geluid. Zowat alles kwam perfect door “ de zang, de gitaren, de puntige baspartijen. Hard maar loepzuiver, zeer belangrijk bij dit soort muziek. Het enige wat er wellicht op aan te merken viel was dat de keyboards enigszins achter leken te bleven, maar ik realiseer mij dat dat heel goed kan hebben gelegen aan de positie waar ik mij bevond.

Van een wilde show moeten de heren Bloemetjeskoningen het niet hebben. Het gaat immers om de muziek! Men staat over het algemeen zeer geconcentreerd de moeilijke partijen te spelen. Toch kwam de band erg warm en hartelijk over bij het publiek, vooral dankzij de charismatische Hasse Fröberg. En wat beschikt deze man over een prachtige hoge stem! De muziek van de Flower Kings vertoont sowieso al veel invloeden van het oude Yes in diens gloriedagen, en Fröberg’s op Jon Anderson’s gelijkende stem versterkt deze indruk alleen nog maar.
Ik zou de band echter te kort doen als ik alleen op Fröberg’s zangprestaties zou ingaan. Ook Stolt’s donkere en warme stem kwam prima uit de verf. Opvallend was dat hij een aantal van zijn ‘eigen’ zangpartijen live liet uitvoeren door zijn collega “ waarschijnlijk was zijn recente griep hiervan de oorzaak.

Roine Stolt is overduidelijk het ‘brein’ van de band. De zelfbenoemde opper-Bloemenkoning is grotendeels als componist verantwoordelijk voor het materiaal en straalt dit ook uit op het podium. Zijn heldere vloeiende gitaarpartijen vormen het middelpunt van de composities, of dat nu in de vorm van een stevige ‘riff’ tentoon wordt gespreid zoals in het stampende “I Am the Sun (part one)” of in de vorm van gierende solo’s.

Opvallend waren ook de prominente bijdragen van bassist Jonas Reingold, wiens roots overduidelijk in de jazz zijn gelegen. Waar veel bassisten live nogal eens te kampen hebben met een ongedefinieerd, zompig geluid kwamen al zijn puntige noten uitstekend uit de verf. Het kan dus wèl... Ook Liliequist en Bodin kweten zich uitstekend van hun taak, waarbij ik wel opmerk dat ik de laatste wel eens uitbundiger uit de hoek heb horen komen. De opmerking van Stolt dat er na de show voor Bodin alleen nog maar Cola Light in de aanbieding zou zijn geeft te denken, hoewel ik geenszins de indruk kreeg dat hij dit serieus meende.

En dan nu de kleine kritiekpuntjes: de setlist stond al vanaf het begin van de tour vast, waardoor er erg weinig ruimte was voor spontane improvisatie. Dat vergeef ik de band, gezien de DVD-opname echter graag. Ik meende echter nogal wat hiaten in de set op te merken, vooral het prachtige album “Stardust We Are” kwam er erg bekaaid af met slechts één nummer, die ook nog eens verwerkt was in een medley. Jammer. Voorts vraag ik mij af waarom de band meende de set te moeten besluiten met een Beatles-cover, als men over zo veel geweldig eigen materiaal beschikt.

Daar staat echter weer tegenover dat de band zó onder de indruk was van de uitbundige respons van het publiek, dat er na enig overleg werd besloten tot een tweede, niet ingeplande toegift. De band had het goed begrepen en besloot met een spontane versie van &hellip jawel, “Stardust We Are”!

Na afloop van het concert kregen de fans ruimschoots de tijd om hun CD’s en andere artikelen door de voltallige band te laten signeren, een praatje te maken en voor foto’s te poseren met hun helden. De heren van The Flower Kings hebben duidelijk het hart op de goede plaats, geen greintje ‘sterrengedoe’ “ en ook dat is vermeldenswaardig, dacht ik zo.
Samenvattend: een prachtig concert van een bijzonder getalenteerde band. Ik kijk uit naar die DVD!

CD kopen?

Paradox Hotel
Flower Kings

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

16 04 06 - 12:31

Emergenza Festival 14 - vijfde halve finale

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Crap en twee maal Eenheid

Vanavond de laatste halve finale van het Emergenza-festival in de Kleine Zaal van 013 in Tilburg. Er zijn nog twee plaatsen te verdelen voor de finale op 19 mei in de grote zaal, “the Choice”van het zelfde 013. Aan het eind van de avond zal ook bekend worden gemaakt welke twee bands de wildcard krijgen en ook door mogen naar de finale.

Eenheid
De Bossche Hiphop formatie Eenheid mag vanavond als eerste het podium betreden. De lekkere hiphop beats komen, naast de gangbare ingrediënten als gitaar, toetsen, een zangeres en de DJ, ook van sax en jambe wat het geheel een eigen geluid geeft. De Nederlandstalige teksten zijn goed te verstaan en hebben ook nog inhoud. Waar in de voorrondes vooral rapper “Chaos” goed uit te verf kwam, is het vanavond meer een eenheid, de podiumpresentatie is er duidelijk op vooruitgegaan. Dansbare leuke nummers wat bij het aanwezige publiek goed overkwam.

Crap
De tweede band van vanavond is Crap uit Raamsdonksveer, deze drie heren en hun zangeres brengen vrolijke alternatieve rock, een mengeling van Punkrock en Ska. Helaas is de muziek ook vanavond wat rommelig en is de zangeres erg nerveus. Hierdoor is haar stem erg zacht, monotoon en mist ze de overtuigingskracht om het publiek te boeien.

Cotton Fever
De jonge viermans formatie Cotton Fever uit Roosendaal en omgeving maakt Alt-rock muziek. De eigen nummers zijn leuk maar weten niet echt te boeien, de presentatie daarentegen is goed, de heren hebben duidelijk plezier in het spelen. Naarmate de set vordert komen de heren beter in het spel en zeker het up-tempo nummer aan het eind van de set weet het publiek te waarderen.


vlnr Cotton Fever, A59 en 2NFRO

2NFRO
Na de rockmuziek van Crap en Cotton Fever het feestje van 2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven heeft duidelijk meer podium ervaring. Met veel overtuiging brengen ze een mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz. De twee zangeressen hebben een goede stem, zowel zang als rap. Daarnaast drum, percussie, toetsen, gitaar en bas en het feestje is compleet. Zowel in de zaal als op het podium wordt er flink gedanst. Nieuwsgierig geworden, volgend weekend zijn ze te zien op Paas-Pop.

A59
De popmuziek komt vanavond van A59 uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke Pop muziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Het viertal speelt een afwisselende set die goed bij het publiek aanslaat.

F.R.E.U.D.
Helaas kon de volgende band, F.R.E.U.D., wegens ziekte van de zanger niet optreden. Heel de band kwam het podium op om de aanwezige fans te bedanken voor hun komst. Ondanks dat ze niet gespeeld hebben werd er toch gestemd voor deze band uit Tilburg, waarbij ze nog verrassend veel handen in de lucht kregen.


vlnr The Unpredictable en twee maal Awaiting Seasons

The Unpredictable
Vanwege het uitvallen van F.R.E.U.D. konden deze vier jonge honden uit Uden eerder beginnen dan gepland. Ook vanavond weer een intro bandje, het thema van the A-team werd gedraaid en al snel gevolgd door het thema van “Carnavalland”van de Efteling. Waarna The Unpredictable direct vol gas gaf en hun melodieuze punk de zaal in blies. Het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door hun inzet en geweldige podium presentatie. De vier heren namen bezit van het podium alsof ze er al jaren thuis horen. De eigen nummers zijn afwisselend, liggen aangenaam in het gehoor en hebben een hoog meezing gehalte. De meegebrachte fans (letterlijk een bus vol) zorgde voor een aangename sfeer en stonden vanaf de eerste seconde al te springen en te “pogoën”.

Awaiting Season
Na de keiharde Punkrock was het tijd voor de Emo-core van Awaiting Seasons. Deze viermans formatie uit Tilburg brachten stevige, strakke eigen nummers. Afwisselend, goed qua opbouw en melodie, ook nu weer een muur van geluid. Het optreden is energiek, de bandleden springen en bewegen over het podium wat aanstekelijk werkt. Al snel weten ze het publiek mee te krijgen en springt en danst dit mee. Technisch zit het geheel goed in elkaar waarbij mij persoonlijk het drumwerk in positieve zin opviel. Voor mij de favoriet van vanavond.

Dan de uitslag van vanavond. Niet door naar de finale zijn, op acht Crap, op zeven Cotton Fever en op zes Eenheid. Niet door maar wel een mastering van het optreden van vanavond, op vijf Awaiting Seasons, op vier the Unpredictable en op drie (zonder te spelen) F.R.E.U.D. Wel door (en een mastering van hun optreden) zijn: op Twee A59 en op één 2NFRO. Dan zijn er nog onder de derde plaatsen twee wildcards te vergeven voor de finale op 19 mei. Deze gaan naar Thirteen en Bomblb.

Onderwerp: MUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ

15 04 06 - 01:35

Mattheus Passion: De hedendaagse Kracht van Bach

Door Mieke Kreunen

Goede Vrijdag is in ons land dè dag om naar de Mattheus Passion te gaan. NRC•next besteedde vandaag al ruimschoots aandacht aan dit fenomeen dat alleen in Nederland lijkt te bestaan. Cultuurpodium kon natuurlijk niet achterblijven maar koos een bijzondere uitvoering namelijk die van Egon Kracht & The Troupe in de Meervaart in Amsterdam. Dit unieke programma heeft als titel 'passion, pasión, passione... MATTHEUS PASSION aus Liebe' en die titel past als een handschoen voor iets dat met zoveel liefde is gemaakt en wordt gespeeld.

De historie van dit project gaat eeuwen terug naar Bach zelf die die zijn meesterwerk in 1729 schreef en vervolgens met een enorme sprong naar 2002 toen Egon Kracht een instrumentaal arrangement maakte van die Mattheus Passion voor uitvoering door een kwartet. Vorig jaar herschreef hij zijn werk voor een wat grotere - zevenmans - bezetting en dat is de versie die wij mochten bijwonen. Het bijzondere aan deze muziek van Kracht is dat het, hoewel een heel nieuw arrangement, nergens de oorspronkelijke versie van Bach kwijtraakt. Of het nou in akkoordenschema's, in harmoniën, in tempi, in canonische koorlijnen is, door het hele werk kijkt Bach over de schouder mee. En dat is absoluut een prestatie allereerst voor Egon Kracht maar in tweede instantie ook voor The Troupe die bestaat uit musici die hun sporen reeds verdiend hebben, voornamelijk in de wereld van de jazz. Je zou kunnen zeggen dat het arrangement van Kracht een sublimatie is van die van Bach waarbij de hoofdlijnen van het muzikale verhaal van Bach aanwezig zijn en staan als een huis maar terug zijn gebracht tot de essentie en in een eigentijds jasje gestoken. Een gewaagd project, dat zondermeer, maar blijkens de energie en het plezier waarmee de zeven mannen op het toneel staan te musiceren ook een enorme uitdaging.

Voor ons als publiek was het ook een uitdaging om de muziek te horen die velen van ons zo goed kennen maar nu op een heel andere manier. Het risico is dat je je op een bepaald moment gaat ergeren aan de niet-bekende versie van de bekende muziek maar dat gebeurde helemaal niet. Het bijzondere was juist is dat je als het ware de muziek opnieuw ontdekt, niet alleen die van Kracht maar ook die van Bach. Ik was regelmatig aangenaam verrast om te ervaren wat Kracht met bepaalde onderdelen hadden gedaan. In het eerste deel - voor de pauze - zat ik vooraan en was ook visueel betrokken bij wat er op het podium gebeurde maar na de pauze zat ik helemaal bovenaan in de zaal en kon ik me n ²g beter concentreren op de muziek die mij regelmatig een glimlach om de lippen toverde vanwege de onverwachte wendingen en muzikale vondsten die ik hoorde. Verrassend! Het concert begint met een ware kakafonie aan geluid die oplost in het beginkoor van de Mattheus. Aan het eind natuurlijk het overbekende slotkoor maar dan zonder de bekende dissonant aan het einde en in plaats daarvan horen we weer kakofonie en een reprise van het eerste koor. De cirkel is daarmee helemaal rond, prachig! Het arrangement is bovendien door Kracht zo opgebouwd dat de zangpartijen van de solisten zijn vervangen door soli van de verschillende Troupe-leden. Ook dat was een feestje op zich om deze fantastische muzikanten stuk voor stuk te horen soleren. En dat deden ze stuk voor stuk fantastisch met een aantal 'open doekjes' voor Murk van Jiskoot, Jasper le Clerq en Angelo Verploegen. Na een een klaterend en staand applaus volgt er n ²g een verrassing want het blijkt ineens dat er ook nog een cd-presentatie plaats vindt. Na de cd van de toenmalige kwartetuitvoering werd vorig jaar een opname gemaakt voor een cd van het nieuwe arrangement met de grotere formatie. Maar er waren allerlei 'geluidsduivels' die er de oorzaak van waren dat na vele hindernissen de cd eerst nu beschikbaar is, net voor deze kleine tour. Egon Kracht reikte het eerste exemplaar uit aan zijn vader Henk (foto midden) die hem in vele opzichten heeft bijgestaan in het realiseren van dit project. Als je nog de kans hebt dit weekend ga er dan heen (of anders noteer het voor volgend jaar om deze tijd). Het is bijzonder en speciaal en als je van de Mattheus Passion houdt zul je van 'Aus liebe' zeker genieten. Het programma is nog te zien in Eindhoven, Hoofddorp en Almere (zie voor details de site van Egon Kracht) en als je niet kunt gaan dan is hier de cd te bestellen. Bezetting: Egon Kracht - contrabas Jasper le Clerq - viool Milan Kracht - gitaar Michiel van Dijk - rieten Angelo Verlpoegen - trompel/bugel Jan Peter Bast - Hammond orgel Murk Jiskoot - percussie Egon Kracht & The Troupe - website

Onderwerp: MUZIEK

14 04 06 - 20:22

Karin Bloemen op haar plek in Concertgebouw met Metropole Orkest

Door Sabine Sabelis met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Een doordeweekse avond in het Concertgebouw in Amsterdam. Binnenkomend in de indrukwekkende Grote Zaal vraag je je af waar Karin Bloemen straks moet staan op het enorme podium dat vol staat met stoelen en instrumenten voor het Metropole Orkest, wetende dat de Diva vaak alleen al door haar weelderige outfits alle ruimte nodig heeft, laat staan haar optreden an sich. Maar dat komt helemaal goed, zo blijkt nadat het orkest zijn plek heeft ingenomen en Karin de trap afdaalt begeleidt door het Metropole met de Ouverture uit de West Side Story.

Het programma (van te voren uitgereikt) laat een zeer divers repertoire aan muziek zien vol uitdagingen voor beide partijen. Karin Bloemen kent men als de zangeres die daarnaast heel goed mensen aan het lachen kan krijgen maar deze avond lijkt anders te worden. Het wordt de cabaretière die laat zien dat ze het ook met een volledig orkest kan in plaats van met muziek op een band (wat volgens haar toch een stuk makkelijker is omdat ze nu echt rekening moet houden met snelheid die dirigent Jan Stulen bepaalt). Maar toch blijft er veel ruimte over voor de humor en typetjes van Karin Bloemen. Als we haar mogen geloven heeft menig vrouwelijk collega haar antwoordapparaat ingesproken met de wens ook in het Concertgebouw te mogen spelen met dit orkest. De karikaturen Adele Bloemendaal, Ruth Jacott en die andere vrouw Gerard Joling komen sterk uit de verf op het antwoordapparaat maar ook in de vrouwenmedley waar Karin Bloemen o.a. artiesten als Mathilde Santing, Rita Reys en Liza Minelli met een mooie knipoog neerzet. Mede hierdoor en door nummers als “Het Dorp” is het concert voor veel toeschouwers een feest van herkenning.



De kenners van Karin Bloemen vinden in het programma een aantal vaste nummers zoals: 'Zuid-Afrika', 'Geen kind meer' en 'Lef'. Het nummer Zuid-Afrika krijgt door de swingende arrangementen van het orkest niet de lading die het eigenlijk heeft en de boodschap van het lied verdwijnt in de bijna tropische klanken. Daarentegen weet dirigent Jan Stulen gedurende de hele avond heel goed op de juiste momenten te laten horen wat zijn orkest in huis heeft. De combinatie van de keur aan instrumenten en de stem van Karin Bloemen komt goed uit de verf en passen zowel orkest als Karin Bloemen als een jas. Ook de covers die Karin Bloemen zingt komen in combinatie met het orkest volledig tot zijn recht en geven een nieuwe dimensie aan de bekende nummers. Daarnaast weet Karin Bloemen haar favoriete nummers waaronder 'Woman on the Moon' en 'I am Changing' zo neer te zetten dat je er bijna kippenvel van krijgt. Het gevoel wat ze er zelf in legt wordt versterkt door het orkest en maakt dat de boodschap van de tekst nog beter tot zijn recht komt.

Op de kleine ruimte die ze heeft weet ze zich (weer) te ontpoppen als diva die het publiek vanaf de eerste minuut weet te boeien en meeneemt in de muziek en teksten. Het hele optreden straalt veel kracht uit (met hier en daar wat kwetsbare momenten) en door regelmatig individueel contact met het publiek te maken, door humor en door zich gewoon dwars door het orkest heen te manouvreren richting de saxofoonsectie zet Karin Bloemen een prettige casual sfeer neer. Vanzelfsprekend draagt ze daarbij een schitterende, uitbundige jurk vol met bloemen (waarover ze grapt dat het maar beter dat ze Bloemen heet en geen Steffi Graf).

Waar sommige nummers op de cd's van Karin net dat ene missen, komen deze met het Metropole Orkest helemaal tot hun recht. Karin Bloemen weet het orkest te betrekken bij haar korte humoristische inleidingen en daar precies de juiste toon te leggen die het publiek logischerwijs naar het volgende nummer brengt. Maar ook weet ze feilloos de momenten (zowel tussen en tijdens de muziek) wanneer er niets gezegd en alleen geluisterd hoeft te worden. Het publiek had eigenlijk niet genoeg aan één toegift maar moest het daar helaas toch mee doen. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen als je bedenkt dat ze na het laatste nummer drie de trap op en af is gegaan onder luid applaus.

In september verschijnt er een cd van Karin Bloemen in samenwerking met het Metropole orkest, waarop zij nummers zingt van Barbra Streisand. Deze avond van Karin Bloemen met het Metropole orkest belooft veel goeds voor deze cd.
Het concert werd trouwens ook opgenomen en wordt binnenkort uitgezonden bij NCRV Volgspot op Radio 2.
Op dinsdag 13 juni a.s. is er een tweede concert met cabaretiers. Dan treden Paul van Vliet en Simone Kleinsma op met het Metropole Orkest olv Jurre Haanstra.

Bezetting
Karin Bloemen - zang
Metropole Orkest olv Jan Stulen - dirigent
Olga Meijer - zang
Wies Ingwersen - zang
Lisa Noya - zang

Karin Bloemen - website
Metropole Orkest - website
Het Concertgebouw - website

Nieuwste cd van Karin Bloemen

Weet Je Nog? (inclusief cd-single)
Karin Bloemen