Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
6 Mei 2006
Zware metalen van Fear Factory, Misery Index & In-Quest
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor groter)
Na de zomerse klanken van La Kinky Beat van gisteren, vanavond in 013 iets heel anders. De zware metalen van Fear Factory en consorten. Wij arriveerden net na acht uur, de grote zaal was al aardig gevuld en de eerste band In-Quest was net begonnen.
In-Quest
De Belgische band In-Quest had de eer om de avond te openen (zie eerste strip foto's). De zaal was al aardig vol aan het lopen en de vijf heren wisten met hun Death Metal het publiek al aardig warm te krijgen. De nummers zijn zwaar, strakke rifs, dubbele bas-drums met daar doorheen dromerige, psychedelische, melodieuze gitaarpartijen van de tweede gitarist. Hierdoor verveelde de muziek mij geen moment. Aangevuld met een aangename zware grunt stem was het plaatje compleet. Een aangename set van een half uur waarin de heren op mij een goede indruk hebben gemaakt. Vooral de afsluiter, een traag en zwaar nummer, wist mij en het aanwezige publiek te boeien.
Misery Index
Na een korte pauze van een half uurtje waarin het podium werd omgebouwd volgde de volgende band, Misery Index (zie foto's tweede strip). Deze vier mannen uit de Verenigde Staten brachten vanaf de eerste seconde een muur van geluid, extreem snel, hard en agressief. Een mix van Grind- en Death-Metal die mij doen denken aan bands uit de jaren ’90 als Napalm Death en Morbid Angel. Zo nu en dan worden de snelle stukken afgewisseld met korte, trage, zware rifs, waarna het hoge tempo weer snel word opgepakt. De bassist/zanger neemt het leeuwendeel van de zangpartijen voor zijn rekening afgewisseld met de gitarist, beide hebben een aangename grunt-stem. Toch kan de korte set, een half uur, mij niet tot het eind blijven boeien. De nummers zijn afzonderlijk goed en worden technisch goed gebracht, maar er is weinig afwisseling.
Fear Factory
Ook nu weer een pauze van een half uurtje waarin het podium wordt omgebouwd. De zaal begint intussen helemaal vol te lopen en je voelt de spanning onder het publiek toenemen. Alle ogen zijn op het podium gericht in afwachting van wat komen gaat. Wanneer dan rond de klok van tienen het zaal licht uitgaat, begint het publiek te schreeuwen en te fluiten. In plaats van de vier heren die het podium op komen, klinkt er uit de boxen het “Iron Maiden” nummer “The number of the beast”. Geheel met lichtshow wordt het nummer in zijn geheel gedraaid, luidkeels meegezongen door het publiek. Na de laatste tonen van Iron Maiden, komen de heren van Fear Factory het podium op en starten hun show (zie foto's derde strip). Gitarist, Cristian Olde Wolbers, heeft zich voor deze gelegenheid gehuld in het “Interpolis” tenue van “Willem II”.
De start is wat zacht, het geluid is slecht en zanger Burton C. Bell is nog niet bij stem, maar naarmate het eerste nummer vordert wordt dit alles hersteld. Bij het tweede nummer zijn de heren op volledige oorlogssterkte sterkte en klinkt het zoals we mogen verwachten van deze band uit Los Angeles, California. Hard, strak en goed getimed, hun eigen metal geluid. Ze spelen in eerste instantie vooral nummers van hun laatste Album “Transgression”, maar deze worden snel afgewisseld met ook het oudere werk. Drummer Raymond Herrera speelt strak en agressief aangevuld door het baswerk van Byron Stroud en de gitaar van Cristian ontstaat het onmiskenbare Fear Factory geluid, Strakke Deathmetal met een Industrial randje. Burton weet zijn grunts af te wisselen met slepende zangpartijen, die helaas zo nu en dan niet helemaal zuiver zijn. Het publiek heeft hier lak aan en zingt uit volle borst mee en vooraan het podium wordt er volop gesprongen en gemoshed. Kortom Fear Factory speelt een geweldige show en doet wat er van hen verwacht wordt, na ruim anderhalf uur is er nog ruimte voor een korte toegift waarna de heren, toch vrij plotseling, van het podium verdwijnen.
CD's kopen?
 Transgression Fear Factory |  Split Commit Suici |  Epileptic In Quest |